Τα δελτία των 20:00

Είπα μετά από μέρες "…και δεν ανοίγω την τηλεόραση…" δεν είχα προσέξει πως η ώρα ήταν 20:05 "…ωχ έχουν αρχίσει οι ειδήσεις…",σκέφτηκα. Όχι πως αν ήταν 23:05 θα είχα να δω κάτι πιο ενδιαφέρον. Προχθές για παράδειγμα, τέτοια ώρα πέτυχα τα πιτσιρίκια με τα μεγάλα τηγάνια και τα ζουμερά πιάτα και σκέφτηκα "Καλά που οι άστεγοι, δεν μπορούν να δουν αυτή την ειρωνεία…".

Θα με ρωτήσεις, "Τι θέλεις, να σταματήσουν τα πάντα επειδή η Αθήνα (τουλάχιστον) έχει γεμίσει ζητιάνους;" κι αν σου πω ότι έχω αρχίσει να φοβάμαι πως όλη η Ελλάδα θα γίνει μια μεγάλη Ζητιάνα, θα με πεις υπερβολική; Οι άστεγοι στην Αθήνα υπερβαίνουν τους 10.000 και ο αριθμός όλο και αυξάνει, ενώ οι απολύσεις καλά κρατούν, αν σου λέει κάτι αυτό…

20:05 λοιπόν και πρώτο γεγονός, η συνάντηση του πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των άλλων πολιτικών κομμάτων, εντάξει - εντάξει, όχι με όλους, οι άλλοι πάντα περιμένουν να μάθουν τα νέα και μετά να σχολιάσουν. Έτσι όπως ακριβώς κάνουν οι κουτσομπόλες της γειτονιάς….

Οι κάμερες μας δείξανε πως μπήκανε στο Προεδρικό Μέγαρο, μας δείξανε πως βγήκανε από το Προεδρικό Μέγαρο, είδαμε το ύφος, την κορμοστασιά, τα κουστούμια, τα καλογυαλισμένα παπούτσια, τα καλοχτενισμένα μαλλιά... Άλλο ένα καλογραβατομένο δελτίο, που εμένα τουλάχιστον δεν είχε να μου πει τίποτα καινούργιο, τελείωσε.

Όχι Έλληνα, σιγά μην μάθεις τι σχεδιάζουμε πίσω από την πλάτη σου, για το μέλλον σου, σιγά μην σου πούμε ποια θα είναι η τύχη σου, κάτσε στην αναμονή μάδα την μαργαρίτα σου και αντί να ρωτάς "μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά" ρώτα "θα πτωχεύσω, δεν θα πτωχεύσω… θα πτωχεύσω, δεν θα πτωχεύσω… θα πτωχεύσω, δεν θα πτωχεύσω…".

Κραυγή και ψίθυρος

Η εικόνα των πόλεων τους τελευταίους μήνες άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει δραματικά. Η Αθήνα έγινε ο καθρέφτης της κρίσης. Έχει υπολογιστεί πως στους δρόμους της πρωτεύουσας κοιμούνται 10.000 περίπου άστεγοι. Οι ναρκομανείς κάθε βράδυ τους «ψειρίζουν». Κάποιοι βρίσκονται χτυπημένοι, κάποιοι άλλοι νεκροί, ενώ οι εντελώς απελπισμένοι παρακαλάνε θεό και διάολο να τους πάρει από τη ζωή.

Τα πεζοδρόμια της πόλης τη νύχτα γεμίζουν χαρτόκουτα, κουβέρτες, παπλώματα, παλιόρουχα μπερδεμένα με σακούλες, πλαστικά κεσεδάκια με αποφάγια. Τη μέρα τα καταστήματα γίνονται δημόσια ουρητήρια αλλά τη νύχτα που τα μαγαζιά είναι κλειστά τι γίνεται; Η Αθήνα μυρίζει αμμωνία. Κανείς δεν έχει τοποθετήσει ακόμα μερικές βιολογικές τουαλέτες, μόνο και μόνο γιατί αυτό που ονομάζεται «άνθρωπος» κατουράει και νύχτα.

Ο αριθμός των αστέγων αυξάνει δραματικά, δεν είναι μόνο οι αλλοδαποί, οι λαθρομετανάστες και οι ναρκομανείς, είναι και αυτοί που δεν έχουν δουλειά, που ξενοίκιασαν το σπίτι, που άφησαν τα παιδιά και τη γυναίκα στους παππούδες και τριγυρνάνε μέρα – νύχτα για να την «βγάλουν». Είναι τα γερόντια και οι ανήμποροι που η κρατική αναλγησία του κράτους τους έχει περιθωριοποιήσει καιρό τώρα.

12:00 το μεσημέρι, το συσσίτιο είναι έτοιμο. Η ουρά φτάνει έως τη γωνία του κεντρικού δρόμου και στα πρόσωπα τους βλέπεις όλη τη θλίψη του κόσμου. Κάποιοι ανοίγουν το κεσεδάκι με λαχτάρα κάποιοι άλλοι αδιάφοροι για το τι έχει μέσα, απλά προχωράνε. «Πάλι μακαρόνια;» είπε ένας, «καλά τι ήθελες να σου έχουν κοτολέτες; τρώγε καημένε», του απάντησε η κυρία δίπλα που φόραγε μια μισοσκισμένη γούνα και ένα καπέλο όλο βρώμα.

Τι ντροπή … ήθελα να τρέξω, να φτάσω σε εκείνα τα μεγάλα τους κτήρια, που ήταν τόσο δίπλα, να χτυπήσω εκείνες τις τεράστιες πόρτες τους, να περάσω σε εκείνα τα καλοφτιαγμένα τους γραφεία και να ουρλιάξω «Βγείτε έξω να δείτε… ο κόσμος υποφέρει και πονά και εσείς το ίδιο παραμύθι»

Οι νόμοι δεν σώζουν την ελευθεροτυπία

Ο νόμος το γράφει ξεκάθαρα...

Άρθρο 14,παρ. 1 και 2 http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagma

1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους.

2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.

Αυτή είναι εξάλλου και η αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος, η ελευθερία. Βέβαια θα μου πεις πως ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) εν μέρει είχε δίκιο λέγοντας πως: "η υπερβολική ελευθερία μοιάζει με υπερβολική δουλεία, αφού αλλάζει και τον πολίτη και την πολιτεία". Λες αυτό να φταίει που πολλοί έγιναν δούλοι που χάθηκε σταδιακά η ελεύθερη έκφραση, που φιμώθηκε η ελευθεροτυπία που οι γνώμες έγιναν κατευθυνόμενες, που τα κομματικά συμφέροντα διαμόρφωσαν γλώσσες, πένες, χαρτιά, πρωτοσέλιδα, ότο κιού;

Άλλο ένα άρθρο αυτή την φορά της Ευρωπαϊκή Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που νομιμοποιεί το δικαίωμά μας για ελεύθερη έκφραση...

Άρθρο 10: Ελευθερία Έκφρασης

http://www.echr.coe.int/NR/rdonlyres/E4317264-DB27-42FE-873E-1ECCACABB045/0/GRE_CONV.pdf

1. Παν πρόσωπο έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεις πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων.

Δεν είναι καταπληκτικό που η έννοια της ελευθερίας χρειάζεται νόμους για να υπερασπιστεί; Κάποιοι λένε πως σήμερα μόνο η σκέψη και τα όνειρα είναι ελεύθερα. Και αυτό το θεωρείς λίγο; Αυτό είναι το πιο σπουδαίο, εξάλλου η σκέψη από την πράξη μπορεί να απέχει ελάχιστα ή μπορεί να απέχει πολύ. Διάλεξε!

Και πριν προλάβεις να με πεις ονειροπόλα και γραφική (είναι εξάλλου μόδα η λέξη) κλείνω λέγοντας, πως αυτό το πρώτο μου χρονογράφημα, είναι για να πω ευχαριστώ για την ελεύθερη έκφραση που μου δίνει το περιοδικό e-orfeas.gr χωρίς νόμους και ... διατάγματα.

http://www.e-orfeas.gr/    20/01/12 

«Η όπερα της Ελλάδας»

Μέρες τώρα αναρωτιέμαι πως αν όλο αυτό που ζούμε ήταν μια ταινία - κακόγουστη ή μη, δεν έχει σημασία- ποια θα ήταν;

«Η όπερα της πεντάρας».

Η Ελλάδα ζει το δικό της δράμα. Την όπερα μιας τρύπιας πεντάρας που βρήκα περασμένη σε ένα κόκκινο κορδόνι, αλλά ούτε που τολμώ να τη φορέσω στο λαιμό για γούρι, με πνίγει και μόνο η ιδέα.

Ογδόντα χρόνια πριν, ο Παμπστ γύρισε στη μεγάλη οθόνη την «Όπερα της Πεντάρας». Το σενάριο βασίστηκε στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ, ο οποίος το έγραψε την παραμονή του μεγαλύτερου έως τότε παγκόσμιου οικονομικού κραχ βασισμένο στο έργο του Τζων Γκαιυ, «Η όπερα του ζητιάνου» (1728).

Η ταινία παραμένει επίκαιρη μια και ο Μπρέχτ καταφέρνει να σατιρίσει με αιχμηρό τρόπο την αστική υποκρισία, ενώ μέσα από τα ποιήματα του τονίζει πως τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα επαναλαμβάνονται.

Το έργο που αποτελεί ένα δριμύ «κατηγορώ» στο καπιταλιστικό σύστημα και στην εκμετάλλευση των αδύναμων και των άνεργων της κοινωνίας, αλλά και στην ανάγκη τους να βρουν δουλειά, κάτι μου θυμίζει, εσάς;

Ο ίδιος ο Μπρεχτ είχε πει χαρακτηριστικά «Κυρίες και Κύριοι σκεφτείτε, τι είναι ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της και τι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψή του», ειρωνευόμενος μια ολόκληρη εποχή που επαναλαμβάνεται.

Το έργο έχει υπάρξει σε δύο εκδοχές, την γερμανική και την γαλλική και οι δύο εκδοχές είναι ασπρόμαυρες. Στις μέρες μας η ελληνική εκδοχή σκηνοθετημένη από κυβερνήσει και πολιτικούς παίζεται σε έγχρωμο φόντο. Οι προβολές είναι καθημερινές και δωρεάν. Δεν έχει κανείς παρά να δει τα πεζοδρόμια, τα συσσίτια, ή να χτυπήσει την πόρτα του διπλανού του πριν ανοίξει τη δική του.

Καλή Χρονιά

ΣΟΚ 30/11/11

ΣΟΚ…. Παραδίδουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα και σε σπίτια φιλοξενίας όχι για μερικές μέρες αλλά για όσο χρειαστεί. Μητέρες, ως επί το πλείστον ανύπαντρες - αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, γιατί μεγάλος είναι και ο αριθμός των ζευγαριών που απευθύνονται στα ανάλογα κέντρα – παρακαλούν ιδρύματα και εισαγγελέα ανηλίκων, να αφήσουν τα μικρά τους αγγελούδια κάπου … γιατί δεν έχουν να τα ταΐσουν.

Παρακαλούν να μην δοθούν για υιοθεσία μέχρι να ορθοποδήσουν και μετά να τα ξαναπάρουν πίσω. 

ΣΟΚ … Μικρές επιχειρήσεις που ανήκουν σε νέα ζευγάρια κλείνουν, οι γονείς ζητούν από τους εισαγγελείς να αφήσουν τα παιδιά του σε κάποιο ίδρυμα, για όσο διάστημα αυτοί θα βρίσκονται στη φυλακή για χρέη, διαφορετικά τα ανήλικα παιδιά τους θα βρεθούν στο δρόμο.

ΣΟK… Δημοτικό Βρεφοκομείο «Άγιος Στυλιανός»: τα μισά και πλέον παιδιά που εισήχθησαν το τελευταίο χρόνο ήταν εγκαταλελειμμένα.

ΣΟΚ … Παιδικά χωριά SOS: τα αμέτρητα αιτήματα γονιών για να αφήσουν τα παιδιά τους, αγγίζει το 80%.

 ΣΟΚ … Χαμόγελο του Παιδιού: τα αιτήματα δεν έχουν τέλος και οι λίστες αυξάνονται δραματικά. Τα εφιαλτικά αποτελέσματα της κρίσης φαίνονται στα μάτια των παιδιών, η συντριπτική πλειοψηφία αφορά τους Έλληνες 80% και το 20% τους οικονομικούς μετανάστες. Τα παιδιά υποφέρουν. Τα ιδρύματα αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες και πολλά ορφανοτροφεία αδυνατούν να καλύψουν τα στοιχειώδη έξοδα λειτουργίας και απειλούνται με κλείσιμο.

ΣΟΚ… τα ιδρύματα ζητούν βοήθεια. Κάνουν καθημερινά έκκληση στον απλό κόσμο για είδη πρώτης ανάγκης, για τρόφιμα και κυρίως για προϊόντα του σούπερ μάρκετ. Πάρε ένα γάλα παραπάνω όταν πάς στο Σούπερ Μάρκετ. Ψάξε να βρεις το πιο κοντινό σου Ίδρυμα και πήγαινε το εκεί, το χρειάζονται , υπάρχει ΑΝΑΓΚΗ.

 «Αχ τι ντροπή, τέτοια ντροπή Μάνα μου και πως βγαίνει 

Όσο κι αν τρέξει ο ποταμός 

Μάνα μου δεν τη πλένει…» 

(Ιάκωβος Καμπανέλλης)

Τα σιωπηλά πνεύματα

 Οι πνευματικοί της χώρας σιωπούν. Κλείνουν τα μάτια, σφραγίζουν τα αυτιά και ράβουν το στόμα, χωρίς να γνωρίζει κανείς αν αυτή η σιωπή έχει τιμή. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που Έλληνες, για παράδειγμα, λογοτέχνες μιλούν για την κατάσταση της χώρας με λόγο ουσίας, χωρίς κομματική επιρροή, σε κάποιο μικρή στήλη εφημερίδας ή περιοδικού. Οι περισσότεροι αμέτοχοι, χωρίς θέση και ταυτόχρονα κρυμμένοι, παραμένουν σιωπηλοί μπροστά στο κατήφορο και στον εξευτελισμό της Ελλάδας. Λες και αυτός ο τόπος δεν έχει σοφούς, πνευματώδεις και σπουδαίους ανθρώπους. 

Η Ελλάδα ξαφνικά μοιάζει να έχει μόνο ένα «μεγάλο μυαλό», αυτό των 300^ων βουλευτών που χωρίς κανένα δισταγμό καθορίζουν όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά τη τύχη της νεολαίας μας, τον πλούτο της χώρας μας, την ανεξαρτησία μας και δυστυχώς την τύχη των επόμενων γενεών μας.

Σε άλλες εποχές και με κίνδυνο τη ζωή τους ο πνευματικός κόσμος είχε λόγο και άποψη. Δίκαια λοιπόν κάποιοι αναρωτιούνται «που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι να υψώσουν τη φωνή και το ανάστημα τους;» και αν αναρωτιούνται κάποιοι όπως ένας φίλος «και τι θα βγει αν μιλήσουν λες και θα τους ακούσει κανείς;», τότε θα πρέπει να τους πουν πως είναι υποχρέωσή τους.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 πέθανε ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης, το 1969 δημοσιεύτηκε μια επιστολή του για την πολιτική της εποχής, η επιστολή κλείνει ως εξής:

[…] είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου ένα γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική Επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.

29 Μαρτίου 1969

Γιώργος Σεφέρης

Κωδικός 0896

Κάποιοι δεν θα έχουν ποτέ όνομα αλλά θα έχουν το κωδικό 0896. 75 χρόνια μυστικής σιωπής, για όσους ανώνυμους κατά καιρούς είχαν τη δυνατότητα, λόγω επαγγέλματος να μπορούν να μιλούν ή ναγράφουν. Μια μυστική συνήθεια που έμεινε αδιατάρακτη μπροστά στο πέρασμα τωνχρόνων. Τώρα μια απόφαση ήρθε για να χαλάσει τις κακές συνήθειες τουδιαπλεκόμενου Τύπου και όλοι αυτοί οι «Τύποι» που τα έπαιρναν, για να σιωπούν ήγια να μιλούν, για να γράφουν ή για να μην γράφουν, δεν έχουν ονόματα.Καταστράφηκαν μαζί με τον κώδικα της δημοσιογραφικής τους δεοντολογίας.

Η Γενική Γραμματεία Τύπου μεταφέρει λέει, τα νόμιμα κατά τ’ άλλα κονδύλια, στο κρατικό προϋπολογισμό. Δεν είναι τόσο που γέμισαν οι τσέπες κάποιων, είναι πως κάποιοι άλλοι δημοσιογράφοι ή μη, πιστεύουν πως η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα και κοινωνικό έργο. Είναι εργασία προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας και της εύρυθμης λειτουργίας της. Για παράδειγμα, η αποκάλυψη σκανδάλων είναι «υποχρέωση», ενώ η συγκάλυψη και όταν μάλιστα αφορά το δικό τους «σινάφι» είναι «ιερή».

Τα σχετικά έγραφα και τα στοιχεία για τον τρόπο διακίνησης των χρημάτων έχουν καταστραφεί, γιατί όπως τόνισαν «βασική παράμετρος της αδιαφάνειας που χαρακτήριζε την χρήση των απορρήτων κονδυλίων ήταν η μη ύπαρξη εγγράφων και η καταστροφή κάθε στοιχείου αναφορικά με τη διακίνησή τους». Ποιος ξέρει, ίσως βρεθεί κάποιος άλλος κωδικός που θα ενισχύσει τα «μεγάλα συμφέροντα» και τις«σκοτεινές συναλλαγές» όσο καμία ΕΣΗΕΑ, κανένα σωματείο και κανένας κλάδος, δεν απαιτεί, δεν διαγράφει, δεν καθαρίζει και δεν προστατεύει.

Το τεφτέρι

Δεκαετίες πίσω αρχίζει να θυμίζει η χώρα. Ασπρόμαυρη Ελληνική ταινία με το περίφημο"μπακαλοτέφτερο" να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το κακό είναι πως η αγορά "επί πιστώσει, πως κάποιοι διπλανοί μας δηλαδή λένε πως θα πληρώσουν αύριο ή μεθαύριο υπάρχει εδώ και κάποια χρόνια, μόνο που ο νεοπλουτισμός δεν μας άφησε να δούμε την αλήθεια κατάματα. Τα τεφτέρια των τελευταίων δεκαετιών ήταν στις τράπεζες που μας παρείχαν μια πλασματική και άνετη ζωή, το ένα δάνειο διαδεχόταν το άλλο και ο μικροαστός έκανε διακοπές πολυδάπανες και το σύγχρονο τεφτέρι έγραφε.

Το γραφικό τεφτέρι που οι νεότεροι το γνώρισαν μέσα από τις ελληνικές ταινίες, μια και αποτέλεσε καθημερινή πρακτική στα μπακάλικα της γειτονιάς των περασμένων δεκαετιών, ξαναβγήκε από το συρτάρι. Ολοένα και περισσότεροι πελάτες λένε στους καταστηματάρχες "γράφτα" και εκείνοι απαντούν "κλάφτα", μια και ξέρουν πως οι περισσότεροι δεν θα πληρώσουν ποτέ. Οι καταστηματάρχες δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, πριν αναγκαστούν να κλείσουν τα καταστήματα γεμίζουν τα τεφτέρια με μικροποσά που όλο μεγαλώνουν.

Μπακάληδες, μανάβηδες, χασάπηδες, φαρμακοποιοί, φουρναραίοι, δηλώνουν πώς δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά μια και όσοι τους λένε "γράφτα" είναι άνθρωποι της γειτονιάς που γνωρίζουν χρόνια.

Μέχρι πρότινος, ήταν συνταξιούχοι, τον τελευταίο καιρό είναι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών που αντιμετωπίζουν ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης.

Αναμένεται δύσκολος χειμώνας, βέβαια το καλοκαίρι καλά κρατεί και μόνο ο ήλιος μας κάνει να νιώθουμε αισιόδοξα και ο πολιτικός κόσμος που είναι υπεύθυνος για τη κατάσταση συνεχίζει να μας γράφει στα παλιά του τα τεφτέρια.

Έρχεται η μπούργκα

Αθήνα 2011. Μια εβδομάδα μετά τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Δύσκολες μέρες και λένε πως έρχονται χειρότερες. Μα και εσείς περνάτε δύσκολα. Οι επιθέσεις στο πρόσωπό σας πληθαίνουν. Αλήθεια τι περιμένατε όταν τολμάτε και σηκώνατε το χεράκι σας ξεστομίζοντας εκείνο το «ΝΑΙ» και καταδικάζοντας τον Έλληνα πολίτη σε φτώχεια; Αλλά μη καμαρώνετε και εσείς που είπατε όχι ή παρών, είστε συμμέτοχοι της κατάστασης.

Και τώρα που είναι καλοκαίρι, τι θα κάνετε; Πως θα πάτε στα ωραία μας νησιά χωρίς φόβο; Πως θα φάτε το φρέσκο ψάρι στις παραθαλάσσιες ταβέρνες χωρίς το φόβο μη σας έρθει κάτι στο κεφάλι; Δε θέλω να πιστέψω πως έχετε αρχίσει να σκέφτεστε τη μπούργκα; Μήπως όμως θα πρέπει να αρχίσετε να σκέφτεστε την εκτόπιση;

Εκτόπιση είναι η απομάκρυνση κάποιου από την περιοχή ή το κράτος στο οποίο μένει, η ζωή έξω από τα όρια της πατρίδας ή ακόμα και μέσα σε αυτή αλλά μακριά από τη κοινωνική ζωή. Η πρακτική αυτή εφαρμόζεται από παλαιοτάτων χρόνων, σε περιπτώσεις όπου δεν είναι επιθυμητές άλλες, πιο δραστικές λύσεις π.χ. φυλάκιση. Η πρακτική της εκτόπισης εφαρμοζόταν σε περιπτώσεις επιθυμητής απομάκρυνσης μεγάλου αριθμού ατόμων, μια και η φυλάκιση ήταν αντιοικονομική. Στην αρχαία Αθήνα, πολίτες με υπερβολικά μεγάλη επιρροή εκτοπίζονταν μετά από ψηφοφορία, η οποία ονομαζόταν εξοστρακισμός και ο χρόνος για τον οποίο κρατούσε η εκτόπισή τους ήταν 10 έτη.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, η εκτόπιση γινόταν χωρίς τη θέληση του εκτοπισμένου. Υπήρχαν και κάποιες περιπτώσεις που ήταν ενσυνείδητη απόφαση κάποιου να απομακρυνθεί. Φωτεινό παράδειγμα υπήρξε ο Σόλων, ο οποίος μετά τη θεσμοθέτηση των νόμων του έφυγε από την Αθήνα, για να μην του ζητήσουν οι Αθηναίοι να τους αλλάξει. Όταν μετά από 10 χρόνια ξαναγύρισε, τη βρήκε σε πολύ καλή κατάσταση χάρη στα δικά του νομοθετικά μέτρα και πέθανε ευτυχισμένος σε βαθιά γεράματα. Η ουσία των νόμων του αποτέλεσε το θεμέλιο πάνω στο οποίο εδραιώθηκε η κλασική αθηναϊκή δημοκρατία. Αθήνα περί 559 π.Χ. Τι λέτε σύγχρονοι άρχοντες, θα φύγετε μόνοι σας ή θα σας εκτοπίσει ο λαός;

Ο Αριστοφάνης στη Βουλή

Αριστοφάνης, Αθηναίος κωμικός του 5ου αιώνα. Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της περιόδου της αρχαίας αθηναϊκής κωμωδίας και ο μοναδικός, του οποίου σώζονται ακέραια έργα. Ο Αριστοφάνης ξαναζωντανεύει στην Ελλάδα. Η αφισοκόλληση ξεκίνησε και 300 ηθοποιοί ντυμένοι και βαμμένοι μασκαράδες προσκαλούν: «Αχαρνείς», «Ιππείς», «Νεφέλαι», «Σφήκες», «Ειρήνη», «Όρνιθες», «Λυσιστράτη», «Εκκλησιάζουσες», «Πλούτος», «Θεσμοφοριάζουσες», «Βάτραχοι».

Η μεγάλη έκπληξη του φετινού θεατρικού καλοκαιριού ανεβαίνει στη μεγάλη κεντρική σκηνή της Αθήνας, 300 ηθοποιοί διαφόρων ηλικιών δίνουν καθημερινά παράσταση και ταυτόχρονα συνδυάζουν στοιχεία κωμικά και τραγικά. Όλοι τους με μεγάλη εμπειρία στο χώρο. Εδώ και χρόνια ανεβαίνουν στο ίδιο θεατρικό σανίδι και αλλάζουν ρόλους κάθε 4 χρόνια ή και λιγότερο . Ο μεγαλύτερος θίασος που πέρασε ποτέ από την χώρα ξαναζωντανεύει με μια παράσταση που θα γραφτεί στην Ιστορία.

Ένας θίασος που θα τον ζήλευε ακόμα και ο Αριστοφάνης. Με τα ωραιότερα κουστούμια και τις καλύτερες ατάκες όλων των εποχών. Το κοινό έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί σκηνές ζωντανά στη τηλεόραση, εξάλλου η διαφήμισή τους στα κεντρικά δελτία ειδήσεων είναι το πρώτο θέμα.

Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί, κανείς δεν μπορεί να μπει στο θεατρικό τους «Ναό». Το κοινό από νωρίς περιμένει απ’ έξω από το θέατρο και παραληρεί κάθε βράδυ μπροστά από τη μεγάλη σκηνή. Θέλει να δει από κοντά τους πρωταγωνιστές, να τους αγγίξει, να τους μιλήσει. Κάποιοι πιο θερμόαιμοι ζητούν ακόμα και κάποιο ρούχο τους. Οι υπεύθυνοι του θεάτρου, φοβούνται τον τραυματισμό τους και πριν και μετά τις παραστάσεις προστατεύουν τους 300ους πρωταγωνιστές με υψηλά μέτρα ασφαλείας.

Η μεγάλη κωμικοτραγική παράσταση συνεχίζεται

Στοιχεία επικοινωνίας Ταχυδρομική διεύθυνση: Βασ. Σοφίας 2, 100 21 ΑΘΗΝΑΤηλεφωνικό κέντρο: Τηλ: +3-010-3707000, Fax: +3-010-3692170 Website: www.parliament.gr

Οι μαύροι λύκοι

Μια φορά και ένα καιρό… στη χώρα του πολιτισμού και της Ιστορίας που την λέγανε Ελλάδα, μια  μεγάλη αγέλη μαύρων λύκων πολλαπλασιάστηκε. Χωρίς ουρλιαχτά κατέβηκε στο πολιτισμό και με σχέδιο ύπουλο κατάφερε να καταστρέψει με τα χρόνια, ιδέες, αξίες, όνειρα, συνειδήσεις και το κύρος του Έλληνα πολίτη.

Και όλα αυτά προς όφελος των λίγων μαύρων λύκων που έγιναν πολλοί, άλλοι μικρότεροι άλλοι μεγαλύτεροι, αλλά πάντα λύκοι, αρπαχτικά που δεν έδειξαν έλεος.

Είναι ο φυσικός νόμος που ο λύκος θέλει να φάει τα πρόβατα και όσο και αν φώναζαν οι λίγοι τσοπάνηδες «λύκος - λύκος στο μαντρί» κανένας δεν το πίστευε. Βλέπεις είχαν τον τρόπο, απλώθηκαν, άλλοι δεξιά άλλοι αριστερά, άλλοι στο κέντρο. Περικύκλωσαν τη χώρα και κανένας δεν μπορούσε πια να κάνει το παραμικρό, έδιναν νόστιμο χορτάρι σε όποιον έκανε παράπονο. Εξαφάνισαν τα τσοπανόσκυλα και έταξαν στους βοσκούς μαντριά γεμάτα πρόβατα αν ακολουθούσαν το δικό τους παραμύθι.

Και ήρθε μια μέρα που η καλή νεραΐδα αποφάσισε να ξυπνήσει τα ελληνικά προβατάκια. Το παραμύθι είχε άδοξο τέλος.

Η τρόικα επέβαλε «τιμωρίες». Οι λύκοι ταραγμένοι και εγκλωβισμένοι προσπαθούν να σωθούν. Δεν είχαν υπολογίσει τη δύναμη που μπορεί να έχουν τα ξύπνια πρόβατα, ούτε περίμεναν ποτέ πως θα βγουν από το λήθαργο τους. Τώρα τα πρόβατα μαζεύονται σε πλατείες και ποιος ξέρει αν θα πουν κάτι ή αν έχουν χάσει για πάντα τη φωνή τους. Αλήθεια ποίος θα σώσει τη χώρα;

«Βλέπουμε τους αετούς να πετούν ψηλά μόνοι τους, ενώ τα πρόβατα μαζεύονται σε κοπάδια.» 

(Philip Sidnay)

Οι λύκοι και τ’ αρνιά

Στον ιστότοπο της Νέλλη Ψαρρού, διάβασα πως ο Εισαγγελέας εξέτασε την μήνυση για Εσχάτη Προδοσία που είχε καταθέσει ο γιατρός Δ.Αντωνίου, κατά των πολιτικών και βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο. Η μήνυση έγινε δεκτή.

Ο κ.Αντωνίου, χειρούργος-ογκολόγος κάτοικος Χαλκίδας, κατέθεσε τον Μάιο μήνυση κατά των βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο, υπουργών, του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και κατά των μελών της “Τρόικας” (ονομαστικά και με τις διευθύνσεις τους) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, (στοιχεία μπορεί να δει κανείς στο blog του κ.Αντωνίου http://zoidosia.blogspot.com.) Συγκεκριμένα, παρά την ασυλία που προσφέρεται από το Σύνταγμα σε βουλευτές και υπουργούς, η έσχατη προδοσία αποτελεί αυτόφωρο έγκλημα, για το οποίο ο εισαγγελέας μπορεί να διατάξει την άμεση δίωξη χωρίς την άδεια της Βουλής.

 Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, δεν έβαλε την υπόθεση στο συρτάρι. Μετά τη δικαίωσή του ο κ. Αντωνίου μίλησε στους συμπατριώτες τους όπως αναφέρει η Νέλλυ Ψαρρού που βρισκόταν εκεί και είπε τα εξής: «το Μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση η οποία όμως έχει αντικαταστήσει το ίδιο το Σύνταγμα: όπως και το Σύνταγμα, αναφέρει τις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα και παραπέμπει στη συνέχεια σε νόμους που θα εξειδικεύουν αυτές τις κατευθύνσεις. Καταλύει δηλαδή το Σύνταγμα.

Αν είναι έτσι, να το δηλώσουμε επισήμως και να λεγόμαστε Τροϊτκιστάν και όχι Ελλάδα, κι εμείς Τροϊκανοί. Βάση αυτής της δανειακής σύμβασης που υπογράψανε, αν δεν πληρώσουμε μία δόση, οι δανειστές μας μπορούν να προβούν σε κατάσχεση κάθε δημόσιας περιουσίας μας, χωρίς περιορισμό. Μάλιστα, τυχόν δικαστική διένεξη που θα προκύψει (με πολίτες π.χ.) θα επιλύεται με το αγγλικό δίκαιο και όχι το ελληνικό, δηλαδή με το δίκαιο των δανειστών μας. Επίσης έχει καταλυθεί το ίδιο το πολίτευμά μας, η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, καθώς καταργείται στην πράξη η διάκριση των εξουσιών.

Ο κ. Παπούλιας είναι συγκατηγορούμενος διότι θα έπρεπε να έχει διαλύσει τη Βουλή, είπε, τονίζοντας όμως ότι δεν έχει υπογράψει διάφορα προεδρικά διατάγματα μέχρι στιγμής. Το πρόβλημα είναι η ηττοπάθεια. Αυτοί δεν θα φερόντουσαν σαν λύκοι αν εμείς δεν φερόμασταν ως αρνιά. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν λύκοι». Αυτά διάβασα και έμεινα άφωνη, σκεπτόμενη μήπως πρέπει όλοι οι Έλληνες να κάνουμε μήνυση στους πολιτικούς για Εσχάτη Προδοσία. 

«Τις ημύνθη περί πάτρης»

Ένα κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για το νέο έτος 1896. Δημοσιεύτηκε πριν 114 χρόνια στην εφημερίδα «Ακρόπολις». Δεν άλλαξε τίποτε από τότε.

“Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλευταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι «γυφτοχαρατζήδες», τώρα σε «αθεώνουν» οι βουλευταί κ’ οι δήμαρχοι.

Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν «φούρνους με καρβέλια», δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και.... παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, ον ήθελαν παρουσιάσουν.

Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού…

Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθοράν, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον.

Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.»

Εμείς κρατάμε το ποντίκι

Κανείς δε γράφει πια τα ονόματα σας με Caps Lock (κεφαλαία γράμματα). Μόνο το Num Lock (αριθμούς) βλέπουμε να χρησιμοποιείται τελευταία. Τα λεγόμενα σας είναι τόσο άπιστα που το Back Space τα σβήνει πριν προλάβετε να πάτε στην επόμενη σειρά.
Ούτε με Esc (έξοδος κινδύνου) δε μπορούμε να δραπετεύσουμε μας έχετε παγιδεύσει κάθε μενού. Tο τροφοδοτικό σας κάνει διακοπές. Το κουτί σας δεν έχει πλέον ανεμιστηράκι, κάηκε. Η μητρική σας πλακέτα έχει χαλάσει και δε συμφέρει να επισκευαστεί.
Ο επεξεργαστής σας μπλόκαρε και δε λέει να πάει παρακάτω, μέχρι εδώ. Η θερμοαγωγική σας πάστα σκούριασε. Η κύρια μνήμη σας δεν υπάρχει πια.
Ο σκληρός σας δίσκος έχει γεμίσει με τόση βρώμα που δε τον καθαρίζει τίποτα. Το λογισμικό σας έχει χάσει κάθε λογικό πρόγραμμα και κανένας χρήστη δε μπορεί να έχει καμία λογική επικοινωνία. Οι δικές μας οι μνήμες Rom και Ram δεν έχουν χάσει ούτε 1kb. Είμαστε multi user (πολλοί χρήστες), έχουμε πατήσει πολλές φορές Home (αρχική σελίδα) και ύστερα Ender.
Σας έχουμε κάνει επανεκκίνηση άπειρες φορές αλλά δε γίνεται κάτι, μας ταλαιπωρείτε καθημερινά . Το σύστημά σας έχει καταρρεύσει εντελώς. Ευτυχώς που εμείς κρατάμε το ποντίκι, τα Delete (διαγραφές) έχουν ήδη ξεκινήσει, σε λίγο δεν θα υπάρχετε καν. Είστε πλέον χαμηλής κατηγορίας.

Μαμά θα σε πάρω τηλέφωνο

Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, αναδιάρθρωση του χρέους…. το λεξιλόγιο τους τελευταία έχει γίνει όλο και πιο πλούσιο, σε αντίθεση με τις τσέπες μας.
Εμένα πάντως η μάνα μου με ρώτησε τι είναι τελικά αυτή η επαναδιαπραγμάτευση και δεν ήξερα ακριβώς τι να της απαντήσω. Αλήθεια μήπως δε μας έχουν πει με απλά λόγια και χωρίς υπεκφυγές , τι σημαίνει επαναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση;
«Άκου μανούλα μου, το δεδομένο είναι, το χρέος της χώρας. Τα ομόλογα που πρέπει να αποπληρωθούν λήγουν και δεν υπάρχει - τ ί π ο τ α – ακούς τίποτα, τα φάγανε όλα και παράλληλα πρέπει να δανειστούμε για τις τρέχουσες ανάγκες.
Με την αναδιάρθρωση, πρακτικά θα λήξει ένα ομόλογο 3ετούς διάρκεια και θα αντικατασταθεί με ένα ομόλογο 5ετούς διάρκειας, ακόμα πιο πρακτικά; Μάλλον σημαίνει έμμεση στάση πληρωμών και όπως καταλαβαίνεις η αναδιάρθρωση του χρέους θα συνοδευτεί από σκληρότερα διαθρωτικά μέτρα και αποτελεσματικότερους μηχανισμούς ελέγχου στήριξης.
Και αν με ρωτήσεις αν η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους είναι χρεοκοπία, δε θα σου απαντήσω. Τελευταία όταν κάτι δεν «αρέσει» ακόμα και αλήθεια να είναι, η μήνυση σε περιμένει στη πόρτα, και δε θέλω να σε ταράξω. Τι μόδα και αυτή… πάρε μια μήνυση γιατί είπες πως θα επιστρέψουμε στη δραχμή, πάρε άλλη μια γιατί ανάρτησες κείμενο για επικείμενη χρεοκοπία της χώρας. Εδώ η Ελλάδα τρέμει και κάποιοι θέλουν επιμελώς να μας κοιμίζουν.
Τι να σου πω ρε μαμά… τα υπόλοιπα τα ξέρεις, πως οι Έλληνες πολιτικοί δηλαδή ευθύνονται για το αδιέξοδο της χώρας , για τις τεράστιες ηθικές και πολιτικές ευθυνές που έχουν απέναντι στη κοινωνία. Η αλήθεια είναι ότι δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και αποδείχτηκαν τραγικά ανίκανοι. Το χειρότερο όμως που έκαναν είναι πως κατέστρεψαν αξίες, ιδέες και όνειρα παιδιών. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε στο τηλέφωνο.»

Στο Λαύριο γίνεται χορός

Αλήθεια τι είναι ακριβώς τα χυτά; Εγώ μόνο τις χωματερές ήξερα μέχρι τώρα. Χυτά: είναι χώροι υγειονομικής ταφής απορριμμάτων, είναι η μέθοδος της ελεγχόμενης και οργανωμένης διάθεσης των αποβλήτων στο έδαφος, στους χώρους υγειονομικής ταφής αποβλήτων (ΧΥΤΑ). Οι ΧΥΤΑ δεν θα πρέπει να συγχέονται με τις υπάρχουσες χωματερές όπου δεν υπάρχει κατάλληλη υποδομή και η απόρριψη των αποβλήτων είναι συχνά ανεξέλεγκτη.

Τα εργοστάσια υγειονομικής ταφής, κάνουν τέτοια επεξεργασία ώστε τίποτα από τα απορρίμματα που συγκεντρώνονται εκεί δεν πετάγεται.Πρώτα απ΄ όλα γίνεται διαλογή και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτά όπως γυαλί, χαρτί, μέταλλα, πάνε για ανακύκλωση.

Άλλα υλικά συμπιέζονται και χάνουν το μεγαλύτερο μέρος από τον όγκο τους και αφού ολοκληρώσουν την επεξεργασία τους γίνονται λιπάσματα. Το ίδιο γίνεται και με τα υγρά που στραγγίζουν από την συμπίεση των απορριμμάτων.

Τίποτα από τα υγρά απόβλητα δεν πηγαίνει στην γη, γιατί στους ΧΥΤΑ προβλέπεται ένα απόλυτα στεγανό σύστημα συγκέντρωσης του 100% των υγρών. ΜειονεκτήματαΜετά το κλείσιμο του ΧΥΤΑ, η γη μπορεί να είναι ακατάλληλη για κάποιες χρήσεις, λόγω ρύπανσης.Ανεξαρτήτως σχεδιασμού, υπάρχει πάντα ένας μικρός κίνδυνος ρύπανσης από τη λειτουργία των ΧΥΤΑ.Το βιοαέριο, αν δεν τεθεί υπό έλεγχο, μπορεί να είναι επικίνδυνο (πυρκαγιά, έκρηξη, συνεισφορά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου).Πλεονεκτήματα Δεν παράγεται μεθάνιο. Είναι μια ανανεώσιμη μορφή ενέργειας.

Μπορεί να παράγει 5 φορές περισσότερη ενέργεια ανά τόνο απορριμμάτων σε σχέση με την εκμετάλλευση βιοαερίου από ΧΥΤΑ. Ελαττώνεται ο όγκος των απορριμμάτων προς τελική απόθεση έως μέχρι και 90%.

...στο Λαύριο γίνεται χορός…

Τα πειραματόζωα

Την αντίληψη που είχαμε έως τώρα ότι όσο πιο μικρά τμήματα μαθητών τόσο καλύτερα, ανέτρεψε ένα δημοτικό σχολείο στη Βρετανία. Έβαλε 71 μαθητές της Τρίτης και της Τετάρτης Δημοτικού σε μια αίθουσα μαζί με 2 δασκάλους, δύο ανώτερου επιπέδου και έναν βοηθό εκπαιδευτικό και τα αποτελέσματα λέει ήταν εντυπωσιακά.

Αυτά έμαθαν οι δικοί μας υπουργοί ή όποιοι άλλοι είναι υπεύθυνοι για τέτοιου είδους αποφάσεις και ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους. Αυτό είναι, σκέφτηκαν, σύστημα Βρετανικό σου λέει, το πλασάρουμε πιο εύκολα. Βέβαια χρησιμοποιούν τη λέξη συγχώνευση για να χρυσώσουν το χάπι, αλλά όπως και να το κάνεις κάποια σχολεία κλείνουν. Υποψιάζομαι, όχι μόνο εγώ αλλά πολλοί, πως αυτή η ανατροπή δε θα γίνει για το καλό των παιδιών μας, αλλά με στόχος τις περικοπές, εις βάρος της νέας γενιάς.

Πως σας φαίνεται η φράση […]θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε τέτοια πειράματα[…];

Πάλι τα παιδιά μας θα γίνουν πειραματόζωα χωρίς να γνωρίζει κανείς αν θα πετύχει η νέα, Μεγάλη τους Ιδέα. Συνενώνονται 1933 σχολεία και προκύπτουν 877 σε σύνολο 16.000 σχολικών μονάδων Πανελληνίως.

«Η δουλειά όταν οι μαθητές εργάζονται ομαδικά, μπορεί να είναι καταπληκτική», όπως είπε χαρακτηριστικά ο γραμματέας εκπαίδευσης της ΓΣΕΕ, αλλά εμείς δεν έχουμε το θεσμό των βοηθών εκπαιδευτικών, χωρίς τους οποίους το πείραμα θα ήταν ανέφικτο στην Αγγλία, ενώ το ήδη υπάρχον εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι προβληματικό. Από την άλλη το σύστημα στη Βρετανία δεν είναι κανόνας.

Αλήθεια μήπως τα δικά τους παιδιά δε πάνε σε δημόσιο σχολείο; Γιατί τότε κάποιος από αυτούς θα είχε διαπιστώσει πως και με 30 μαθητές οι εκπαιδευτικοί μας όχι μόνο δε μπορούν να επιβληθούν, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι ικανοί να διδάξουν. Εάν πεισθώ πως το νέο σύστημα είναι μια μεγάλη πρόφαση θα βγω και εγώ στο δρόμο.

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 24/03/11

Αλήθεια, που πάμε ρε παιδιά;

Φεύγεις από το σπίτι και δε ξέρεις αν θα γυρίσεις πίσω. Αθώοι χάνουν τη ζωή τους και δολοφονούνται από κακοποιούς που κυκλοφορούν «ελεύθεροι και ωραίοι» ενώ από την άλλη, κανείς δε θέλει να βρει λύση για την εγκληματικότητα που μαστίζει τη χώρα.

Αλήθεια που πάμε ρε παιδιά;

Πώς θα γεμίσει το ρεζερβουάρ; Και δε φτάνει αυτό, κάποιοι ασυνείδητοι έχουν το θράσος και κλέβουν τον έρμο καταναλωτή που πιάνει το κεφάλι του κάθε φορά που ακούει το γνωστό ήχο του αυτοκίνητου να του θυμίζει όλο και πιο συχνά πως πρέπει να βάλει πάλι το χέρι στη τσέπη.

Από την άλλη οι πολιτικοί αρχηγοί κλείνουν ραντεβού μεταξύ τους για να τα πουν και μάλιστα το ανακοινώνουν και δημοσία, δεν έχει πλάκα;

Αλήθεια που πάμε ρε παιδιά ;

Το οικονομικό αδιέξοδο είναι φανερό, οι άνεργοι πληθαίνουν, οι απολύσεις αυξάνουν και οι Έλληνες, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, ζουν δύσκολες στιγμές.

Οι νέοι απογοητευμένοι και θλιμμένοι ψάχνουν τρόπο για να δραπετεύσουν στο εξωτερικό και όσοι είναι ήδη εκεί αντιδρούν με όποιο τρόπο βρουν για το σαθρό πολιτικό σύστημα του τόπου.

Αλήθεια η δική μας νεολαία που είναι ρε παιδιά;

Η σπουδάζουσα νεολαία, αυτή που μπορεί με δημιουργήσει μια ουσιαστική πολιτική και μια κοινωνική αντίδραση μακριά από πολιτικές παρατάξεις που στόχο έχουν μόνο πολιτικά συμφέροντα. Μήπως ακόμα και τώρα κανένας δε θέλει να χάσει τη βολή του; Μήπως ο καθένας με τον τρόπο μας συντηρούμε το διεφθαρμένο σύστημα;

Αλήθεια που πάμε ρε παιδιά ;

Καρναβάλι

Ενώ η Ελλάδα αργά - αργά βουλιάζει, οι δημοσκοπήσεις καλά κρατούν.

Και όμως υπάρχουν ακόμα έλληνες που δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης σε πολιτικά κόμματα.

Και ενώ τα ποσοστά δε θα έπρεπε να αγγίζουν ούτε το 10 % πάνω από το 20% δηλώνει πως

εμπιστεύεται το ένα ή το άλλο κόμμα.

Παράξενο…. με όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας όταν κάποιοι ερωτούνται από το

τηλέφωνο, επιλέγουν το γκρεμό.

Σίγουρα το ποσοστό 20 ή 23 % είναι εξευτελιστικό για κόμματα που ανήκουν στο

κοινοβούλιο, αλλά δυστυχώς το μόνον που ενδιαφέρει είναι ποιος έχει το προβάδισμα

ακόμα και αν αυτό είναι 3% ή 4%.

Το κλίμα είναι βαρύ. Το νιώθεις παντού, στο δρόμο, στη στάση που περιμένεις πότε θα λήξει

η απεργία, στο ταμείο του σούπερ μάρκετ που παίρνεις μόνο τα απαραίτητα, στη τράπεζα

που περνάς και νιώθεις ντροπή για τον απλήρωτο λογαριασμό σου, στην ουρά του ΙΚΑ που

περιμένεις άρρωστος, στο δρόμο που περπατάς φοβισμένος μη τύχη και είσαι εσύ σήμερα

ο άτυχος που θα πέσεις θύμα ληστείας ή ξυλοδαρμού.

Ενώ η ζωή συνεχίζεται, η τρόικα έρχεται - η τρόικα φεύγει. Ο Στρος Καν λέει και

οι κόντρες καλά κρατούν. Οι νόμοι αλλάζουν και τα βάρη μας μεγαλώνουν.

Άλλοι εκμεταλλεύονται καταστάσεις, άλλοι σιωπούν και άλλοι

αδιαφορούν.

Το καρναβάλι είναι στην Ελλάδα … τα άρματα ετοιμάζονται να βγουν στους

δρόμους αλλά οι πρωταγωνιστές παραμένουν καλά κλεισμένοι στα γραφεία τους.

Η γλώσσα μας

Ευτυχώς… που Bρετανοί ειδικοί διαπίστωσαν πως η ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες και άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά, επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργάνωσης.

Ευτυχώς… που το CNN διανέμει παγκοσμίως για εκμάθηση ελληνικών το πρόγραμμα Hellenic Quest, ηλεκτρονικής εκμάθησης σε αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.

Ευτυχώς… που το πανεπιστήμιο του Ιρμάιν της Καλιφόρνιας αναλαμβάνει την αποθησαύριση της γλώσσας μας με επικεφαλή, την ελληνίστρια Μακ Ντόναλι.

Γιατί… ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκηςμε σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου, πρότεινε τον εκμοντερνισμό/απλοποίηση της Ελληνικής γραφής μια πρόταση που κοινοποιήθηκε και στους έλληνες ευρωβουλευτές.

Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.

2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.

3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: 'αι'='ε', 'ει'='ι', 'οι'='ι', 'υι'=ι', 'αυ'='αβ', 'ευ'='εβ'.

4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα 'ς' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'σ'.

Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21 γράμματα(α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ, λ, μ, ν ,ξ , ο ,π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου'). Υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ε.Ε.
Ακούσατε, ακούσατε….

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 10/02/11

Οι κρίκοι

Σίγουρα είναι σπάνιο ο ένοχος να παραδεχτεί την ενοχή του. Κανένας δε το λέει δυνατά. Οι πιο ευσυνείδητοι το δείχνουν με την έκφραση στο πρόσωπό τους και κυρίως η συμπεριφορά τους το προδίδει. Είναι σα να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι τους, όχι φωτοστέφανο αλλά, μια φωτεινή ταμπέλα που γράφει «Εγώ φταίω».

Μα κανενός η συμπεριφορά δεν είναι ενοχική. Tο βλέμμα τους δείχνει εκ πρώτης καθαρό και το θράσος τους σε κάνει να πιστεύεις πως αυτός είναι η εξαίρεση, όταν τον ακούς μάλιστα να λέει: «Μα σας παρακαλώ, μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν και εξαιρέσεις». Δε ξέρω αν υπάρχουν εξαιρέσεις…

Τελικά τι ήταν αυτό που ξεγελούσε τόσα χρόνια τον Έλληνα; Η ψεύτικη πολιτική αθωότητα; Τα ψίχουλα που του έδιναν και τον έκαναν να πιστεύει πως ήταν καρβέλια; Η καρέκλα που τον έβαζαν να καθίζει για να ηρεμήσει; (Χωρίς βέβαια να ξέρει πως μια μέρα θα φύγει κάτω από τα πόδια του.)Δεν ήθελαν και πολύ για να μας κάνουν συνένοχους της διαφθοράς, με σκοπό τα δικά τους ωφέλει.

Η ιστορία των λαών έχει αφετηρία τη πολιτική της υπόσταση. Η καλογυαλισμένη αλυσίδα ξεκίνησε μέσα από το κτήριο του Συντάγματος. Απέκτησε κρίκους σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και όποιος δε έπαιρνε μέρος σ’ αυτή πάλευε σα ξένος Έλληνας. Η τηλεόραση δεν έχασε ευκαιρία, χαμήλωσε το επίπεδο τραγικά. Ο πολιτισμός παραγκωνίστηκε και οι ξενόφερτοι λαοί πλήθυναν χωρίς καν να το καταλάβουμε.

Η αλυσίδα όλο και μεγάλωνε μα όλο και σκούριαζε. Και κατέφθασαν «Κάποιοι Μεγάλοι και Καλοί» για να μας σπάσουν τους κρίκους. Αλήθεια, αυτό είναι τελικά που μας πειράζει;

Τρομάρα μας…

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 13/01/11

Πόσο θα ήθελα...

Οι πολιτικές επιλογές που κάναμε μας οδήγησαν σε ανομολόγητες χαρές αλλά και δυσβάσταχτες λύπες.

Γι’ αυτό δε μας φταίει κανείς. Οι αλλαγές που περιμέναμε κάθε φορά έγιναν πακέτα πεταμένα στο σωρό μαζί με τα Ευρώ - πακέτα και τις Μίζες (με κεφαλαίο οι Μίζες σε παρακαλώ) αφού είχαν περίοπτη θέση στη ζωή μας, χρόνια τώρα.

Ο λαός δε στήριξε ποτέ τα οδυνηρά σας μέτρα αφού ήξερε ότι θα πληρώσει τα σπασμένα. Ο λαός λέει και ξαναλέει ότι πρέπει να πληρώσουν πρώτα αυτοί που εντός και εκτός κυβέρνησης καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα γιατί το φαγοπότι υπήρξε διαχρονικό και διακομματικό.

Πόσο διαλυμένο τελικά αποδείχτηκε το κράτος μας, όταν οι ίδιο οι πολιτικοί διαλαλούσαν ακόμα και στο ξένο τύπο πόσο διαφθορά υπάρχει στην Ελλάδα, διασύροντας την χώρα διεθνώς. 

Πόσο διαλυμένο αποδείχτηκε τελικά το ελληνικό κοινοβούλιο όταν τα μεγάλα μας προβλήματα δε συζητήθηκαν στη Βουλή αλλά στα παράθυρα των ειδήσεων και των εκπομπών.

Πόσο θα ήθελα άλλη τύχη γι’ αυτή τη φτωχή χώρα που κρύβει όλες τις τέχνες στο χώμα της και προσφέρει στην ανοιχτή της μήτρα τους σπόρους που ίσως δεν καρπίσουν ποτέ. 

Πόσο θα ήθελα ένα ξεχειλισμένο ποτάμι να έρθει να τη λυτρώσει ,να την ποτίσει και να πνίξει όλα τα ψάρια που βρωμάνε, αφού ως γνωστόν το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Καλές Γιορτές

« Η λίστα του Σίντλερ»

Η κατάσταση αρχίζει να γίνεται όλο και πιο σοβαρή. 6 δις. ευρώ το 2011 για να κλείσει η μαύρη τρύπα του 2010 και επιπλέον 12 δισ. ευρώ για την τριετία 2012 – 2014 προβλέπει το επίκαιρο- ποιημένο μνημόνιο, φέρνοντάς μας νέα μέτρα.

«Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…» και πώς θα καταφέρουν να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι….

Περπατώ στην Αθήνα συχνά, δεν είναι ότι πιο εύκολο αλλά τουλάχιστον αυτό δε μπορεί να μου το στερήσει κανείς, μήπως το περπάτημα είναι και η μόνη μας ελευθερία; Όσοι μπορούν ας το «βάλουν στα πόδια» γιατί αυξάνεται η τιμή των εισιτηρίων τουλάχιστον στα 1,3 ευρώ.

Επίσης εύχομαι να είμαστε τυχεροί, να μη τύχει και χρειαστούμε νοσοκομείο, η εξέταση θα είναι στα 5 ευρώ από 3 που είναι σήμερα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, η διασταύρωση, που πρέπει δυστυχώς να κάνει κάποιος σε εξωτερικό γιατρό θα του στοιχήσει περίπου 80 ευρώ και ενώ θα έπρεπε να παρακαλάς να σου πει ο γιατρός πως είσαι καλά, παρακαλάς μη τύχει και σου δώσει κανένα κατεβατό εξετάσεων γιατί τότε… τότε το τερατώδες σύστημα δημόσιας υγείας, που κανένας δεν ήταν ικανός να το βάλει σε τάξη, θα σε «στείλει» στη μακροσκελή λίστα αναμονής και θα σε κάνει να νιώσεις αιχμάλωτος στη «Λίστα του Σίντλερ», γιατί αλίμονο να αρρωστήσεις και να μην έχεις λεφτά…

Και πώς θα κλείσει αγαπητοί μου τριακόσιοι, του τότε και του τώρα, η μαύρη τρύπα που ανοίξατε ; Ρίχνοντας μας μέσα….

Κάντε εσείς την αρχή και όποιος έχει σειρά θα ακολουθήσει …

Η απάντηση των χοίρων

Ο Ευγένιος Τριβιζάς (καθηγητή εγκληματολογίας στην Μ. Βρετανία και συγγραφέα) γράφει για τον όρο PIGS:

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων[…]

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS» (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ) (Portugal - Italy - Greece – Spain), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή[…]

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. […]

Αυτά ήταν κάποια αποσπάσματα από το κειμένου του κ. Τριβιζά.

Ο χοίρος κοινός το γουρούνι είναι ένα παρεξηγημένο ζώο. Απαντάται σε όλα τα μέρη της γης και έχει πεντανόστιμο κρέας. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές φυλές χοίρων υποδεικνύει ότι η εξημέρωση έγινε ανεξάρτητα σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

Εμείς οι Έλληνες λοιπόν, είμαστε τα πιο εξημερωμένα γουρούνια στο κόσμο;

Αυτοί που μας αποκαλούν γουρούνια γνωρίζουν ότι η Ελλάδα πρόσφερε στον κόσμο την τέλεια και ιδανική έκφραση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, πως η Ελλάδα αποτέλεσε την καρδιά του δυτικού πολιτισμού και πως το παγκόσμιο εμπόριο ξεκίνησε από τους αρχαίους Έλληνες. Ξέρουν πως η ποίηση, το θέατρο, η μουσική, ο χορός, η τέχνη και η αρχιτεκτονική της Δύσης έχουν προέλθει από τους αρχαίους Έλληνες, πως η επιστημονική διερεύνηση – που ξεκίνησε ως φιλοσοφία – έχει τις ρίζες της σε στοχαστές, όπως Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Σωκράτη.

Εμείς θυμόμαστε ποιοι είμαστε;

Δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα, η Μάχη αυτή ήταν η αρχή της ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής συνείδησης και η αρχή της ιστορίας της Ευρώπης. Η μεγάλη Ελληνίστρια Γαλλίδα Ακαδημαϊκός Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, από τον λόγο της στην Ακαδημία Αθηνών, το 1991: «Η Ελληνική Ιστορία θεμελίωσε την Ιστορία του Δυτικού κόσμου. Και το θεμέλιό της ήταν πολιτικό».

Εδώ ταιριάζει η φράση του David Miles: ποτέ μην τα βάζεις με ένα γουρούνι. Και οι δυο θα βρωμίσετε αλλά το γουρούνι θα το ευχαριστηθεί.

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 02/12/2010

Oι σύγχρονοι Γαργαντούες

Σύγχρονε πολιτικέ Γαργαντούα, που άνοιγες το τεράστιο στόμα σου και έτρωγες ασταμάτητα και ασύστολα με χρυσά κουτάλια μίζες, τσέπες και ταμεία, δε σε έφτανε ό, τι καταβρόχθιζες μόνος σου; Ήθελες να ταΐζεις τους διπλανούς «συγγενείς» και «φίλους»; Γιατί; Πως αντέχατε όλοι μαζί τόσο φαί;

Σύγχρονε Γαργαντούα, κανείς δε βρέθηκε να σου βάλει μυαλό; Να σε πείσει να κάνεις δίαιτα για το καλό του ελληνικού κράτους; Κανείς δε σε πήγε να δεις πως κάποιοι πεινάνε και τρώνε τα αποφάγια που πέταγες που και που από ψηλά;

Πως χλαπάκιαζες έτσι, ζεστό ή κρύο χρήμα, πως άρπαζες ό, τι μπορούσες, πως κατάφερες να μη βλέπεις τίποτε άλλο παρά μόνο τι έχει η τσέπη σου; Δε φοβόσουν όλους εκείνους που έκαναν υπομονή ή που έκαναν πως δε σε βλέπουν γιατί περίμεναν καρτερικά να τους δώσεις κάτι; Δε φοβόσουν. Τώρα δε φοβάσαι για το ξεσηκωμό τους;

Σύγχρονε Γαργαντούα, ναι έτσι θα σε λέω και θα σε ξαναλέω κάθε φορά που ζητάς να σε ψηφίσω, που ζητάς να σε ακούσω. Ξέρεις τι έκανες; Εκτός του ότι έγινες ένα παχύσαρκο τέρας, με έκανες και εμένα κλέφτη, με ανάγκασες να κοροϊδεύω το διπλανό μου, να ακονίζω και εγώ τα μαχαίρια μου για να τεμαχίσω κάθε τι που θα με έκανες λίγο πιο χορτάτο αφού εσύ ήσουν το κακό μου παράδειγμα. Με ανάγκες να φύγω από τη χώρα μου να γίνω αλλοδαπός γεμάτος τύψεις που άφησα συγγενείς και φίλους όχι γιατί έμειναν μόνοι στη πατρίδα αλλά γιατί δε μπόρεσα να τους πάρω μαζί. Έκανες όλα τα παιδιά που είναι το μέλλον να μην έχουν μέλλον.

Για το François Rabelais ο Γαργαντούας το 16ο αιώνα ήταν ένας αχόρταγος γίγαντας που συμβόλιζε την ελευθερία σε βαθμό απόλυτης ασυδοσίας, για μένα ο Γαγαντούας του 21ου είσαι εσύ που δε βαριστομαχιάζεις ποτέ, ίσως γιατί οι εκάστοτε Γαργαντούες της εξουσίας έχουν πάντα μια ιδιαίτερη ευκολία στο χέσιμο. Αλίμονο σε όποιον έχει την ατυχία να στέκεται από κάτω...

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 18\11\ 2010

"Dum Spiro Sperο"

Πέρασε και αυτή η 28^η Οκτωβρίου! Που να πρωτοπεί κανείς σήμερα ΟΧΙ!

Ένας φίλος, μου είπε να πούμε ΟΧΙ στο μνημόνιο. Τώρα να πούμε ΟΧΙ, τώρα που το υπογράφηκε;

Ακόμα να μιλάμε για ένα μνημόνιο που στη τελική είναι συνέπεια των πράξεων μας ή αν θες η εύκολη επιλογή κάποιων;

Προλαβαίνουμε δε προλαβαίνουμε να πούμε ΟΧΙ στα κακομαθημένα παιδιά μας, στην υπερκαταναλωτική μας μανία, στη ψύχωση μας να μπούμε στο δημόσιο, στο ψώνιο μας να γίνουμε «μέλος» της Χαϊ κοινωνίας, προλαβαίνουμε ίσως να πούμε ΟΧΙ στη κραυγαλέα ματαιοδοξία μας.

Έχεις δίκιο, μου είπες ο φίλος: θέλει δύναμη να πεις ΟΧΙ στο γιατρό που ζητάει – ΟΧΙ και τόσο διακριτικά- φακελάκι, ενώ κρατά στα χέρια του τη ζωή του δικού σου ανθρώπου. Θέλει δύναμη να πεις ΟΧΙ στο δημόσιο υπάλληλο, που βαριέται να κουνηθεί και τον πάς με το μαλακό για να μη σου πει και αυτός το ίδιο που σου είπε ο προηγούμενος χωρίς καν να σε κοιτάξει ότι «δεν είναι δική του αρμοδιότητα δηλαδή».

Θέλει πολύ δύναμη να πεις σήμερα στο γιο, κόρη και εγγόνια, «ΟΧΙ, δεν αντέχω άλλο να σας τσοντάρω από τη πενιχρή μου σύνταξη».

Είναι δύσκολο να φωνάξεις σ’ όλους αυτούς που βλέπεις ξαπλωμένους στα καφέ και κατηγορούν την «άδικη κοινωνία»: ΟΧΙ δε φταίει μόνο αυτή, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.

Και τώρα, τι; Ρωτάς και με ξαναρωτάς.

Τώρα απλά κάνουμε ζάπινγκ και βλέπουμε καλοστημένε κουζίνες, χορταίνουμε (με τα μάτια) από γκουρμέ και μας σερβίρουν σκουπίδια. Μετά ανοίγουμε τον υπολογιστή με την ελπίδα ότι σήμερα θα γνωρίσουμε τον επόμενο έρωτά μας και εξακολουθούμε να λέμε «ΝΑΙ σ’ όλα». Καληνύχτα… OXI-OXI καλημέρα, γιατί Dum Spiro Spero.

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 04/04/2010

Ο υποψήφιος

Εννέα το βράδυ χτύπησε το θυροτηλέφωνο του σπιτιού μου. «Τι θέλετε παρακαλώ;» είπα σε ένα σοβαρό όπως έδειχνε κύριο που είχε κολλήσει τη μούρη του στην οθόνη, «είμαι υποψήφιος με το συνδυασμό της κυρίας x….»(όχι δε θα τη διαφημίσω). Μάλιστα, του είπα, ενώ άλλο ήθελα να του πω «θα ήθελα να σας δώσω κάποια φυλλάδια και να συζητήσουμε για τα προβλήματα του Δήμου μας», μου απάντησε.

Ορίστε;… είπα και έμεινα με ανοιχτό στόμα, ήθελα μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τι μου είχε πει κάποιος που είχε χτυπήσει στα καλά καθούμενα τη πόρτα μου, σε μια εποχή που ακούς κουδούνι και τρέμεις μήπως ο κλέφτης είναι απ’ έξω. «Αφήστε τα χαρτιά στο γραμματοκιβώτιο και θα τα δώσω στη κυρία όταν επιστρέψει», του είπα. Ντρεπόμουν να τον βρίσω, αναγκάστηκα να γίνω το προσωπικό του σπιτιού μου που μιλάει καλά ελληνικά, «α, μάλιστα…», απάντησε απογοητευμένος και απορημένος.

Εκείνη την ώρα να σου πω την αλήθεια τον λυπήθηκα, τι ήθελε; Ένα «ψηφαλάκι» πολύτιμο αλλά υποτιμημένο! Ποιος ξέρει, η Κυρία x… μπορεί να τους «ξαμόλησε» στο δρόμο, πόρτα – πόρτα, σα πλασιέ (χάθηκε και το επάγγελμα λόγω της ξενοφοβίας), εκτός και αν ήταν δική του πρωτοβουλία, 50άρης με μουστάκι, στους δρόμους να παρακαλάει να τον ψηφίσουν; Δε ντρεπόταν; Το κάνει αυτό που; Σε μια εποχή που ακούς για πολιτική και θέλεις να κάνεις έγκλημα, ακούς για νόμους και θέλεις να σκίσεις τα διπλώματά σου, ακούς για βουλευτές και θέλεις να πάρεις γιαούρτι, ακούς για κράτος και κοιτάς δεξιά, αριστερά να το βρεις.

Τι να πω… μου θύμισε τις κυρίες με τους κότσους που χτυπούσαν το κουδούνι του σπιτιού μας και έλεγαν με τσιριχτή φωνή «να σας δώσουμε το περιοδικό Ξ….» και η γιαγιά μου ούρλιαζε, «φύγετε από δω, είμαστε ορθόδοξοι». Έτσι μου ήρθε και εμένα να ουρλιάξω «φύγετε από δω, μας κάψατε». Δεν αργούν οι εκλογές, κι όμως θα πάω να ψηφίσω, δεν έχω πολλές φορές την επιλογή της τύχης μου.

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 21/10/2010

Τρόικα …Μνημόνιο…Περαίωση…

- Είδες το λεξιλόγιο του Έλληνα; Εμπλουτίστηκε. Περαίωση, Τρόικα, Μνημόνιο, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…. Οι λεξούλες, που ενώ δε ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν, κατάφεραν να ταράξουν τη ζωή μας και ποιος ξέρει τι μας περιμένει.

Τρόικα: Στα ρώσικα η τρόικα ήταν ένα έλκηθρο ή άμαξα που το έσερναν τρία ζώα. Έτσι η λέξη κατέληξε να σημαίνει και «πολιτική ηγεσία τριών προσώπων, ηγετική ομάδα». Η τρόικα των ημερών μας αντιπροσωπεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ΔΝΤ.

- Όταν πρωτο-άκουσα τη λέξη, το μυαλό μου πήγε σε κάποια μορφή βασανιστηρίου, θα μου πεις έτσι και αλλιώς η Τρόικα μας «βασανίζει», και θα εξακολουθεί να μας «σέρνει» σαν τις άμαξες της τότε Ρωσίας.- Τέλος πάντων, η χώρα μας υπέγραψε με τη Τρόικα το Μνημόνιο.

Η λέξη μνημόνιο υπήρξε και στα ελληνιστικά χρόνια και σήμαινε «κατάστιχο», αλλά σπανιότατα. Η λέξη, με σαφή ετυμολογική καταγωγή από τη μνήμη, σημαίνει αυτό που υποβοηθά τη μνήμη, η υπενθύμιση για κάτι που δε πρέπει να ξεχνάς. Είναι λέξη της διπλωματίας, και σημαίνει ένα σημείωμα που περιέχει σύνοψη πληροφοριών που υπάρχουν για ένα θέμα ή εκθέτει τις θέσεις της κυβέρνησης για ένα ζήτημα. Η χώρα μας υπέγραψε με τη Τρόικα το Μνημόνιο και είναι απόλυτα δεσμευμένη, βέβαια διαβάζοντας για το θέμα κάποιοι καθηγητές λένε πως: «Πάνω και από το Μνημόνιο βρίσκεται το Σύνταγμα, επομένως, ορισμένοι όροι του Μνημονίου θα μπορούσαν να κηρυχτούν αντισυνταγματικοί».

- Εμένα πάλι, η λέξη μνημόνιο μου θυμίζει τη λέξη μνημόσυνο, μακάβριο δε λέω, αλλά αυτό σκέφτηκα. Ψάχνοντας για το θέμα, διάβασα πως είχε δημιουργηθεί επεισόδιο με το μνημόνιο του 1974 (αναζήτησε το θέμα) και είχε προκληθεί καβγά μεταξύ του Α. Παπανδρέου και του Γ. Μαύρου αλλά ξεχάστηκε γρήγορα. Το τωρινό μνημόνιο όμως, δυστυχώς θα αφήσει αναμνήσεις ανεξίτηλες.

Περαίωση : Μακάριοι οι φορο- κλέφτες…

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 19/09/2010

Λονδίνο - Παρίσι: 0-0

Τόσο μεγάλο διάστημα δεν έχω ξανά φύγει από την Ελλάδα. Πάνε τώρα τρεις εβδομάδες, μην ανυσηχείς θα γυρήσω πίσω… Δεν έχω συνηθήσει εξάλλου τις απρόσωπες πόλεις που το κέντρο τους μοιάζει με ηφαίστειο και να φανταστείς πως παλαιότερα θεωρούσα την Αθήνα έτσι…. Απλωθηκε η Μονόπολη μπροστά μου.

Λονδίνο. Δεν άντεχα να κοιτώ το παιχίδι, πήρα όσες λίρες είχα και μπήκα στην Oxford Street. Ένιωθα βασίλισσα που είχα τα πάντα: τα μουσεία με τις μεγαλύτερες συλλογές του κόσμου, το τσέμπαλο του Χέντελ που το ακούς ακόμα να παίζει, τα τεράστια πάρκα και τη παραδοσιακή πομπή με τα καλογιαλισμένα άλογα μου. Η νύχτα μου άρεσε περισσότερο, τα φώτα της πόλης με έκαναν να νιώσω πως ο Dickens θα έγραφε σε βιβλίο την ιστορία της ζωής μου. Στο κόκκινο λεοφωρείο ρώτησα τον οδηγό αν είχα πάρει τη σωστή κατεύθυνση «μη μου μιλάτε την ωρα που οδηγώ, μπορεί να τρακάρω», με αποστόμωσε. Μια εβδομάδα και δεν άντεξα άλλο, στη μονόπολη έχασα όλες μου τις λίρες. Φεύγω… Μπήκα στο Eurostar.

Παρισι. Έχει άλλη μαγεία αυτή η πόλη. Ξαναέβγαλα τα euro και μπήκα στο Λουβρο. Στο Πύγρο του Eiffel ούτε αυτή τη φορά θα ανέβω, δεν αντέχω τέτοια ύψη, στο έχω πεί… Όσο για το φάντασμα του Κουασιμόδου, ακόμα στοιχειώνει τη Notre Dame. Ο ήλιος μου θυμίζει κάτι από Ελλάδα, ευτηχώς, γιατί άρχισα να συνηθίζω τη φινέτσα, το περπάτημα, το ποδήλατο, την ευγένεια, το κάπνισμα στο πεζοδρόμιο. Όχι σου ειπα, θα γυρήσω πίσω.... Λίγες μερες ακόμα και επιστρεφω Ελλάδα, φέρνοντας σοκολατάκια, απώλησαν κάτι φίλους έμαθα, θα τα χρειαστώ.

Ο αγώνας για μένα έληξε, 0 – 0.