«Η όπερα της Ελλάδας»

Μέρες τώρα αναρωτιέμαι πως αν όλο αυτό που ζούμε ήταν μια ταινία - κακόγουστη ή μη, δεν έχει σημασία- ποια θα ήταν;

«Η όπερα της πεντάρας».

Η Ελλάδα ζει το δικό της δράμα. Την όπερα μιας τρύπιας πεντάρας που βρήκα περασμένη σε ένα κόκκινο κορδόνι, αλλά ούτε που τολμώ να τη φορέσω στο λαιμό για γούρι, με πνίγει και μόνο η ιδέα.

Ογδόντα χρόνια πριν, ο Παμπστ γύρισε στη μεγάλη οθόνη την «Όπερα της Πεντάρας». Το σενάριο βασίστηκε στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ, ο οποίος το έγραψε την παραμονή του μεγαλύτερου έως τότε παγκόσμιου οικονομικού κραχ βασισμένο στο έργο του Τζων Γκαιυ, «Η όπερα του ζητιάνου» (1728).

Η ταινία παραμένει επίκαιρη μια και ο Μπρέχτ καταφέρνει να σατιρίσει με αιχμηρό τρόπο την αστική υποκρισία, ενώ μέσα από τα ποιήματα του τονίζει πως τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα επαναλαμβάνονται.

Το έργο που αποτελεί ένα δριμύ «κατηγορώ» στο καπιταλιστικό σύστημα και στην εκμετάλλευση των αδύναμων και των άνεργων της κοινωνίας, αλλά και στην ανάγκη τους να βρουν δουλειά, κάτι μου θυμίζει, εσάς;

Ο ίδιος ο Μπρεχτ είχε πει χαρακτηριστικά «Κυρίες και Κύριοι σκεφτείτε, τι είναι ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της και τι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψή του», ειρωνευόμενος μια ολόκληρη εποχή που επαναλαμβάνεται.

Το έργο έχει υπάρξει σε δύο εκδοχές, την γερμανική και την γαλλική και οι δύο εκδοχές είναι ασπρόμαυρες. Στις μέρες μας η ελληνική εκδοχή σκηνοθετημένη από κυβερνήσει και πολιτικούς παίζεται σε έγχρωμο φόντο. Οι προβολές είναι καθημερινές και δωρεάν. Δεν έχει κανείς παρά να δει τα πεζοδρόμια, τα συσσίτια, ή να χτυπήσει την πόρτα του διπλανού του πριν ανοίξει τη δική του.

Καλή Χρονιά