Σίγουρα είναι σπάνιο ο ένοχος να παραδεχτεί την ενοχή του. Κανένας δε το λέει δυνατά. Οι πιο ευσυνείδητοι το δείχνουν με την έκφραση στο πρόσωπό τους και κυρίως η συμπεριφορά τους το προδίδει. Είναι σα να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι τους, όχι φωτοστέφανο αλλά, μια φωτεινή ταμπέλα που γράφει «Εγώ φταίω».
Μα κανενός η συμπεριφορά δεν είναι ενοχική. Tο βλέμμα τους δείχνει εκ πρώτης καθαρό και το θράσος τους σε κάνει να πιστεύεις πως αυτός είναι η εξαίρεση, όταν τον ακούς μάλιστα να λέει: «Μα σας παρακαλώ, μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν και εξαιρέσεις». Δε ξέρω αν υπάρχουν εξαιρέσεις…
Τελικά τι ήταν αυτό που ξεγελούσε τόσα χρόνια τον Έλληνα; Η ψεύτικη πολιτική αθωότητα; Τα ψίχουλα που του έδιναν και τον έκαναν να πιστεύει πως ήταν καρβέλια; Η καρέκλα που τον έβαζαν να καθίζει για να ηρεμήσει; (Χωρίς βέβαια να ξέρει πως μια μέρα θα φύγει κάτω από τα πόδια του.)Δεν ήθελαν και πολύ για να μας κάνουν συνένοχους της διαφθοράς, με σκοπό τα δικά τους ωφέλει.
Η ιστορία των λαών έχει αφετηρία τη πολιτική της υπόσταση. Η καλογυαλισμένη αλυσίδα ξεκίνησε μέσα από το κτήριο του Συντάγματος. Απέκτησε κρίκους σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και όποιος δε έπαιρνε μέρος σ’ αυτή πάλευε σα ξένος Έλληνας. Η τηλεόραση δεν έχασε ευκαιρία, χαμήλωσε το επίπεδο τραγικά. Ο πολιτισμός παραγκωνίστηκε και οι ξενόφερτοι λαοί πλήθυναν χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Η αλυσίδα όλο και μεγάλωνε μα όλο και σκούριαζε. Και κατέφθασαν «Κάποιοι Μεγάλοι και Καλοί» για να μας σπάσουν τους κρίκους. Αλήθεια, αυτό είναι τελικά που μας πειράζει;
Τρομάρα μας…
Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 13/01/11
