Τόσο μεγάλο διάστημα δεν έχω ξανά φύγει από την Ελλάδα. Πάνε τώρα τρεις εβδομάδες, μην ανυσηχείς θα γυρήσω πίσω… Δεν έχω συνηθήσει εξάλλου τις απρόσωπες πόλεις που το κέντρο τους μοιάζει με ηφαίστειο και να φανταστείς πως παλαιότερα θεωρούσα την Αθήνα έτσι…. Απλωθηκε η Μονόπολη μπροστά μου.
Λονδίνο. Δεν άντεχα να κοιτώ το παιχίδι, πήρα όσες λίρες είχα και μπήκα στην Oxford Street. Ένιωθα βασίλισσα που είχα τα πάντα: τα μουσεία με τις μεγαλύτερες συλλογές του κόσμου, το τσέμπαλο του Χέντελ που το ακούς ακόμα να παίζει, τα τεράστια πάρκα και τη παραδοσιακή πομπή με τα καλογιαλισμένα άλογα μου. Η νύχτα μου άρεσε περισσότερο, τα φώτα της πόλης με έκαναν να νιώσω πως ο Dickens θα έγραφε σε βιβλίο την ιστορία της ζωής μου. Στο κόκκινο λεοφωρείο ρώτησα τον οδηγό αν είχα πάρει τη σωστή κατεύθυνση «μη μου μιλάτε την ωρα που οδηγώ, μπορεί να τρακάρω», με αποστόμωσε. Μια εβδομάδα και δεν άντεξα άλλο, στη μονόπολη έχασα όλες μου τις λίρες. Φεύγω… Μπήκα στο Eurostar.
Παρισι. Έχει άλλη μαγεία αυτή η πόλη. Ξαναέβγαλα τα euro και μπήκα στο Λουβρο. Στο Πύγρο του Eiffel ούτε αυτή τη φορά θα ανέβω, δεν αντέχω τέτοια ύψη, στο έχω πεί… Όσο για το φάντασμα του Κουασιμόδου, ακόμα στοιχειώνει τη Notre Dame. Ο ήλιος μου θυμίζει κάτι από Ελλάδα, ευτηχώς, γιατί άρχισα να συνηθίζω τη φινέτσα, το περπάτημα, το ποδήλατο, την ευγένεια, το κάπνισμα στο πεζοδρόμιο. Όχι σου ειπα, θα γυρήσω πίσω.... Λίγες μερες ακόμα και επιστρεφω Ελλάδα, φέρνοντας σοκολατάκια, απώλησαν κάτι φίλους έμαθα, θα τα χρειαστώ.
Ο αγώνας για μένα έληξε, 0 – 0.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου