Τα σιωπηλά πνεύματα

 Οι πνευματικοί της χώρας σιωπούν. Κλείνουν τα μάτια, σφραγίζουν τα αυτιά και ράβουν το στόμα, χωρίς να γνωρίζει κανείς αν αυτή η σιωπή έχει τιμή. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που Έλληνες, για παράδειγμα, λογοτέχνες μιλούν για την κατάσταση της χώρας με λόγο ουσίας, χωρίς κομματική επιρροή, σε κάποιο μικρή στήλη εφημερίδας ή περιοδικού. Οι περισσότεροι αμέτοχοι, χωρίς θέση και ταυτόχρονα κρυμμένοι, παραμένουν σιωπηλοί μπροστά στο κατήφορο και στον εξευτελισμό της Ελλάδας. Λες και αυτός ο τόπος δεν έχει σοφούς, πνευματώδεις και σπουδαίους ανθρώπους. 

Η Ελλάδα ξαφνικά μοιάζει να έχει μόνο ένα «μεγάλο μυαλό», αυτό των 300^ων βουλευτών που χωρίς κανένα δισταγμό καθορίζουν όχι μόνο τη ζωή μας, αλλά τη τύχη της νεολαίας μας, τον πλούτο της χώρας μας, την ανεξαρτησία μας και δυστυχώς την τύχη των επόμενων γενεών μας.

Σε άλλες εποχές και με κίνδυνο τη ζωή τους ο πνευματικός κόσμος είχε λόγο και άποψη. Δίκαια λοιπόν κάποιοι αναρωτιούνται «που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι να υψώσουν τη φωνή και το ανάστημα τους;» και αν αναρωτιούνται κάποιοι όπως ένας φίλος «και τι θα βγει αν μιλήσουν λες και θα τους ακούσει κανείς;», τότε θα πρέπει να τους πουν πως είναι υποχρέωσή τους.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 πέθανε ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Σεφέρης, το 1969 δημοσιεύτηκε μια επιστολή του για την πολιτική της εποχής, η επιστολή κλείνει ως εξής:

[…] είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό, και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου ένα γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική Επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το θεό, να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω.

29 Μαρτίου 1969

Γιώργος Σεφέρης