Πόσο θα ήθελα...

Οι πολιτικές επιλογές που κάναμε μας οδήγησαν σε ανομολόγητες χαρές αλλά και δυσβάσταχτες λύπες.

Γι’ αυτό δε μας φταίει κανείς. Οι αλλαγές που περιμέναμε κάθε φορά έγιναν πακέτα πεταμένα στο σωρό μαζί με τα Ευρώ - πακέτα και τις Μίζες (με κεφαλαίο οι Μίζες σε παρακαλώ) αφού είχαν περίοπτη θέση στη ζωή μας, χρόνια τώρα.

Ο λαός δε στήριξε ποτέ τα οδυνηρά σας μέτρα αφού ήξερε ότι θα πληρώσει τα σπασμένα. Ο λαός λέει και ξαναλέει ότι πρέπει να πληρώσουν πρώτα αυτοί που εντός και εκτός κυβέρνησης καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα γιατί το φαγοπότι υπήρξε διαχρονικό και διακομματικό.

Πόσο διαλυμένο τελικά αποδείχτηκε το κράτος μας, όταν οι ίδιο οι πολιτικοί διαλαλούσαν ακόμα και στο ξένο τύπο πόσο διαφθορά υπάρχει στην Ελλάδα, διασύροντας την χώρα διεθνώς. 

Πόσο διαλυμένο αποδείχτηκε τελικά το ελληνικό κοινοβούλιο όταν τα μεγάλα μας προβλήματα δε συζητήθηκαν στη Βουλή αλλά στα παράθυρα των ειδήσεων και των εκπομπών.

Πόσο θα ήθελα άλλη τύχη γι’ αυτή τη φτωχή χώρα που κρύβει όλες τις τέχνες στο χώμα της και προσφέρει στην ανοιχτή της μήτρα τους σπόρους που ίσως δεν καρπίσουν ποτέ. 

Πόσο θα ήθελα ένα ξεχειλισμένο ποτάμι να έρθει να τη λυτρώσει ,να την ποτίσει και να πνίξει όλα τα ψάρια που βρωμάνε, αφού ως γνωστόν το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Καλές Γιορτές

« Η λίστα του Σίντλερ»

Η κατάσταση αρχίζει να γίνεται όλο και πιο σοβαρή. 6 δις. ευρώ το 2011 για να κλείσει η μαύρη τρύπα του 2010 και επιπλέον 12 δισ. ευρώ για την τριετία 2012 – 2014 προβλέπει το επίκαιρο- ποιημένο μνημόνιο, φέρνοντάς μας νέα μέτρα.

«Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…» και πώς θα καταφέρουν να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι….

Περπατώ στην Αθήνα συχνά, δεν είναι ότι πιο εύκολο αλλά τουλάχιστον αυτό δε μπορεί να μου το στερήσει κανείς, μήπως το περπάτημα είναι και η μόνη μας ελευθερία; Όσοι μπορούν ας το «βάλουν στα πόδια» γιατί αυξάνεται η τιμή των εισιτηρίων τουλάχιστον στα 1,3 ευρώ.

Επίσης εύχομαι να είμαστε τυχεροί, να μη τύχει και χρειαστούμε νοσοκομείο, η εξέταση θα είναι στα 5 ευρώ από 3 που είναι σήμερα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, η διασταύρωση, που πρέπει δυστυχώς να κάνει κάποιος σε εξωτερικό γιατρό θα του στοιχήσει περίπου 80 ευρώ και ενώ θα έπρεπε να παρακαλάς να σου πει ο γιατρός πως είσαι καλά, παρακαλάς μη τύχει και σου δώσει κανένα κατεβατό εξετάσεων γιατί τότε… τότε το τερατώδες σύστημα δημόσιας υγείας, που κανένας δεν ήταν ικανός να το βάλει σε τάξη, θα σε «στείλει» στη μακροσκελή λίστα αναμονής και θα σε κάνει να νιώσεις αιχμάλωτος στη «Λίστα του Σίντλερ», γιατί αλίμονο να αρρωστήσεις και να μην έχεις λεφτά…

Και πώς θα κλείσει αγαπητοί μου τριακόσιοι, του τότε και του τώρα, η μαύρη τρύπα που ανοίξατε ; Ρίχνοντας μας μέσα….

Κάντε εσείς την αρχή και όποιος έχει σειρά θα ακολουθήσει …

Η απάντηση των χοίρων

Ο Ευγένιος Τριβιζάς (καθηγητή εγκληματολογίας στην Μ. Βρετανία και συγγραφέα) γράφει για τον όρο PIGS:

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων[…]

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS» (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ) (Portugal - Italy - Greece – Spain), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή[…]

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. […]

Αυτά ήταν κάποια αποσπάσματα από το κειμένου του κ. Τριβιζά.

Ο χοίρος κοινός το γουρούνι είναι ένα παρεξηγημένο ζώο. Απαντάται σε όλα τα μέρη της γης και έχει πεντανόστιμο κρέας. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές φυλές χοίρων υποδεικνύει ότι η εξημέρωση έγινε ανεξάρτητα σε διάφορες περιοχές του κόσμου.

Εμείς οι Έλληνες λοιπόν, είμαστε τα πιο εξημερωμένα γουρούνια στο κόσμο;

Αυτοί που μας αποκαλούν γουρούνια γνωρίζουν ότι η Ελλάδα πρόσφερε στον κόσμο την τέλεια και ιδανική έκφραση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, πως η Ελλάδα αποτέλεσε την καρδιά του δυτικού πολιτισμού και πως το παγκόσμιο εμπόριο ξεκίνησε από τους αρχαίους Έλληνες. Ξέρουν πως η ποίηση, το θέατρο, η μουσική, ο χορός, η τέχνη και η αρχιτεκτονική της Δύσης έχουν προέλθει από τους αρχαίους Έλληνες, πως η επιστημονική διερεύνηση – που ξεκίνησε ως φιλοσοφία – έχει τις ρίζες της σε στοχαστές, όπως Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Σωκράτη.

Εμείς θυμόμαστε ποιοι είμαστε;

Δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα, η Μάχη αυτή ήταν η αρχή της ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής συνείδησης και η αρχή της ιστορίας της Ευρώπης. Η μεγάλη Ελληνίστρια Γαλλίδα Ακαδημαϊκός Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, από τον λόγο της στην Ακαδημία Αθηνών, το 1991: «Η Ελληνική Ιστορία θεμελίωσε την Ιστορία του Δυτικού κόσμου. Και το θεμέλιό της ήταν πολιτικό».

Εδώ ταιριάζει η φράση του David Miles: ποτέ μην τα βάζεις με ένα γουρούνι. Και οι δυο θα βρωμίσετε αλλά το γουρούνι θα το ευχαριστηθεί.

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 02/12/2010

Oι σύγχρονοι Γαργαντούες

Σύγχρονε πολιτικέ Γαργαντούα, που άνοιγες το τεράστιο στόμα σου και έτρωγες ασταμάτητα και ασύστολα με χρυσά κουτάλια μίζες, τσέπες και ταμεία, δε σε έφτανε ό, τι καταβρόχθιζες μόνος σου; Ήθελες να ταΐζεις τους διπλανούς «συγγενείς» και «φίλους»; Γιατί; Πως αντέχατε όλοι μαζί τόσο φαί;

Σύγχρονε Γαργαντούα, κανείς δε βρέθηκε να σου βάλει μυαλό; Να σε πείσει να κάνεις δίαιτα για το καλό του ελληνικού κράτους; Κανείς δε σε πήγε να δεις πως κάποιοι πεινάνε και τρώνε τα αποφάγια που πέταγες που και που από ψηλά;

Πως χλαπάκιαζες έτσι, ζεστό ή κρύο χρήμα, πως άρπαζες ό, τι μπορούσες, πως κατάφερες να μη βλέπεις τίποτε άλλο παρά μόνο τι έχει η τσέπη σου; Δε φοβόσουν όλους εκείνους που έκαναν υπομονή ή που έκαναν πως δε σε βλέπουν γιατί περίμεναν καρτερικά να τους δώσεις κάτι; Δε φοβόσουν. Τώρα δε φοβάσαι για το ξεσηκωμό τους;

Σύγχρονε Γαργαντούα, ναι έτσι θα σε λέω και θα σε ξαναλέω κάθε φορά που ζητάς να σε ψηφίσω, που ζητάς να σε ακούσω. Ξέρεις τι έκανες; Εκτός του ότι έγινες ένα παχύσαρκο τέρας, με έκανες και εμένα κλέφτη, με ανάγκασες να κοροϊδεύω το διπλανό μου, να ακονίζω και εγώ τα μαχαίρια μου για να τεμαχίσω κάθε τι που θα με έκανες λίγο πιο χορτάτο αφού εσύ ήσουν το κακό μου παράδειγμα. Με ανάγκες να φύγω από τη χώρα μου να γίνω αλλοδαπός γεμάτος τύψεις που άφησα συγγενείς και φίλους όχι γιατί έμειναν μόνοι στη πατρίδα αλλά γιατί δε μπόρεσα να τους πάρω μαζί. Έκανες όλα τα παιδιά που είναι το μέλλον να μην έχουν μέλλον.

Για το François Rabelais ο Γαργαντούας το 16ο αιώνα ήταν ένας αχόρταγος γίγαντας που συμβόλιζε την ελευθερία σε βαθμό απόλυτης ασυδοσίας, για μένα ο Γαγαντούας του 21ου είσαι εσύ που δε βαριστομαχιάζεις ποτέ, ίσως γιατί οι εκάστοτε Γαργαντούες της εξουσίας έχουν πάντα μια ιδιαίτερη ευκολία στο χέσιμο. Αλίμονο σε όποιον έχει την ατυχία να στέκεται από κάτω...

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 18\11\ 2010

"Dum Spiro Sperο"

Πέρασε και αυτή η 28^η Οκτωβρίου! Που να πρωτοπεί κανείς σήμερα ΟΧΙ!

Ένας φίλος, μου είπε να πούμε ΟΧΙ στο μνημόνιο. Τώρα να πούμε ΟΧΙ, τώρα που το υπογράφηκε;

Ακόμα να μιλάμε για ένα μνημόνιο που στη τελική είναι συνέπεια των πράξεων μας ή αν θες η εύκολη επιλογή κάποιων;

Προλαβαίνουμε δε προλαβαίνουμε να πούμε ΟΧΙ στα κακομαθημένα παιδιά μας, στην υπερκαταναλωτική μας μανία, στη ψύχωση μας να μπούμε στο δημόσιο, στο ψώνιο μας να γίνουμε «μέλος» της Χαϊ κοινωνίας, προλαβαίνουμε ίσως να πούμε ΟΧΙ στη κραυγαλέα ματαιοδοξία μας.

Έχεις δίκιο, μου είπες ο φίλος: θέλει δύναμη να πεις ΟΧΙ στο γιατρό που ζητάει – ΟΧΙ και τόσο διακριτικά- φακελάκι, ενώ κρατά στα χέρια του τη ζωή του δικού σου ανθρώπου. Θέλει δύναμη να πεις ΟΧΙ στο δημόσιο υπάλληλο, που βαριέται να κουνηθεί και τον πάς με το μαλακό για να μη σου πει και αυτός το ίδιο που σου είπε ο προηγούμενος χωρίς καν να σε κοιτάξει ότι «δεν είναι δική του αρμοδιότητα δηλαδή».

Θέλει πολύ δύναμη να πεις σήμερα στο γιο, κόρη και εγγόνια, «ΟΧΙ, δεν αντέχω άλλο να σας τσοντάρω από τη πενιχρή μου σύνταξη».

Είναι δύσκολο να φωνάξεις σ’ όλους αυτούς που βλέπεις ξαπλωμένους στα καφέ και κατηγορούν την «άδικη κοινωνία»: ΟΧΙ δε φταίει μόνο αυτή, είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.

Και τώρα, τι; Ρωτάς και με ξαναρωτάς.

Τώρα απλά κάνουμε ζάπινγκ και βλέπουμε καλοστημένε κουζίνες, χορταίνουμε (με τα μάτια) από γκουρμέ και μας σερβίρουν σκουπίδια. Μετά ανοίγουμε τον υπολογιστή με την ελπίδα ότι σήμερα θα γνωρίσουμε τον επόμενο έρωτά μας και εξακολουθούμε να λέμε «ΝΑΙ σ’ όλα». Καληνύχτα… OXI-OXI καλημέρα, γιατί Dum Spiro Spero.

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 04/04/2010

Ο υποψήφιος

Εννέα το βράδυ χτύπησε το θυροτηλέφωνο του σπιτιού μου. «Τι θέλετε παρακαλώ;» είπα σε ένα σοβαρό όπως έδειχνε κύριο που είχε κολλήσει τη μούρη του στην οθόνη, «είμαι υποψήφιος με το συνδυασμό της κυρίας x….»(όχι δε θα τη διαφημίσω). Μάλιστα, του είπα, ενώ άλλο ήθελα να του πω «θα ήθελα να σας δώσω κάποια φυλλάδια και να συζητήσουμε για τα προβλήματα του Δήμου μας», μου απάντησε.

Ορίστε;… είπα και έμεινα με ανοιχτό στόμα, ήθελα μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τι μου είχε πει κάποιος που είχε χτυπήσει στα καλά καθούμενα τη πόρτα μου, σε μια εποχή που ακούς κουδούνι και τρέμεις μήπως ο κλέφτης είναι απ’ έξω. «Αφήστε τα χαρτιά στο γραμματοκιβώτιο και θα τα δώσω στη κυρία όταν επιστρέψει», του είπα. Ντρεπόμουν να τον βρίσω, αναγκάστηκα να γίνω το προσωπικό του σπιτιού μου που μιλάει καλά ελληνικά, «α, μάλιστα…», απάντησε απογοητευμένος και απορημένος.

Εκείνη την ώρα να σου πω την αλήθεια τον λυπήθηκα, τι ήθελε; Ένα «ψηφαλάκι» πολύτιμο αλλά υποτιμημένο! Ποιος ξέρει, η Κυρία x… μπορεί να τους «ξαμόλησε» στο δρόμο, πόρτα – πόρτα, σα πλασιέ (χάθηκε και το επάγγελμα λόγω της ξενοφοβίας), εκτός και αν ήταν δική του πρωτοβουλία, 50άρης με μουστάκι, στους δρόμους να παρακαλάει να τον ψηφίσουν; Δε ντρεπόταν; Το κάνει αυτό που; Σε μια εποχή που ακούς για πολιτική και θέλεις να κάνεις έγκλημα, ακούς για νόμους και θέλεις να σκίσεις τα διπλώματά σου, ακούς για βουλευτές και θέλεις να πάρεις γιαούρτι, ακούς για κράτος και κοιτάς δεξιά, αριστερά να το βρεις.

Τι να πω… μου θύμισε τις κυρίες με τους κότσους που χτυπούσαν το κουδούνι του σπιτιού μας και έλεγαν με τσιριχτή φωνή «να σας δώσουμε το περιοδικό Ξ….» και η γιαγιά μου ούρλιαζε, «φύγετε από δω, είμαστε ορθόδοξοι». Έτσι μου ήρθε και εμένα να ουρλιάξω «φύγετε από δω, μας κάψατε». Δεν αργούν οι εκλογές, κι όμως θα πάω να ψηφίσω, δεν έχω πολλές φορές την επιλογή της τύχης μου.

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 21/10/2010

Τρόικα …Μνημόνιο…Περαίωση…

- Είδες το λεξιλόγιο του Έλληνα; Εμπλουτίστηκε. Περαίωση, Τρόικα, Μνημόνιο, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…. Οι λεξούλες, που ενώ δε ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν, κατάφεραν να ταράξουν τη ζωή μας και ποιος ξέρει τι μας περιμένει.

Τρόικα: Στα ρώσικα η τρόικα ήταν ένα έλκηθρο ή άμαξα που το έσερναν τρία ζώα. Έτσι η λέξη κατέληξε να σημαίνει και «πολιτική ηγεσία τριών προσώπων, ηγετική ομάδα». Η τρόικα των ημερών μας αντιπροσωπεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ΔΝΤ.

- Όταν πρωτο-άκουσα τη λέξη, το μυαλό μου πήγε σε κάποια μορφή βασανιστηρίου, θα μου πεις έτσι και αλλιώς η Τρόικα μας «βασανίζει», και θα εξακολουθεί να μας «σέρνει» σαν τις άμαξες της τότε Ρωσίας.- Τέλος πάντων, η χώρα μας υπέγραψε με τη Τρόικα το Μνημόνιο.

Η λέξη μνημόνιο υπήρξε και στα ελληνιστικά χρόνια και σήμαινε «κατάστιχο», αλλά σπανιότατα. Η λέξη, με σαφή ετυμολογική καταγωγή από τη μνήμη, σημαίνει αυτό που υποβοηθά τη μνήμη, η υπενθύμιση για κάτι που δε πρέπει να ξεχνάς. Είναι λέξη της διπλωματίας, και σημαίνει ένα σημείωμα που περιέχει σύνοψη πληροφοριών που υπάρχουν για ένα θέμα ή εκθέτει τις θέσεις της κυβέρνησης για ένα ζήτημα. Η χώρα μας υπέγραψε με τη Τρόικα το Μνημόνιο και είναι απόλυτα δεσμευμένη, βέβαια διαβάζοντας για το θέμα κάποιοι καθηγητές λένε πως: «Πάνω και από το Μνημόνιο βρίσκεται το Σύνταγμα, επομένως, ορισμένοι όροι του Μνημονίου θα μπορούσαν να κηρυχτούν αντισυνταγματικοί».

- Εμένα πάλι, η λέξη μνημόνιο μου θυμίζει τη λέξη μνημόσυνο, μακάβριο δε λέω, αλλά αυτό σκέφτηκα. Ψάχνοντας για το θέμα, διάβασα πως είχε δημιουργηθεί επεισόδιο με το μνημόνιο του 1974 (αναζήτησε το θέμα) και είχε προκληθεί καβγά μεταξύ του Α. Παπανδρέου και του Γ. Μαύρου αλλά ξεχάστηκε γρήγορα. Το τωρινό μνημόνιο όμως, δυστυχώς θα αφήσει αναμνήσεις ανεξίτηλες.

Περαίωση : Μακάριοι οι φορο- κλέφτες…

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 19/09/2010

Λονδίνο - Παρίσι: 0-0

Τόσο μεγάλο διάστημα δεν έχω ξανά φύγει από την Ελλάδα. Πάνε τώρα τρεις εβδομάδες, μην ανυσηχείς θα γυρήσω πίσω… Δεν έχω συνηθήσει εξάλλου τις απρόσωπες πόλεις που το κέντρο τους μοιάζει με ηφαίστειο και να φανταστείς πως παλαιότερα θεωρούσα την Αθήνα έτσι…. Απλωθηκε η Μονόπολη μπροστά μου.

Λονδίνο. Δεν άντεχα να κοιτώ το παιχίδι, πήρα όσες λίρες είχα και μπήκα στην Oxford Street. Ένιωθα βασίλισσα που είχα τα πάντα: τα μουσεία με τις μεγαλύτερες συλλογές του κόσμου, το τσέμπαλο του Χέντελ που το ακούς ακόμα να παίζει, τα τεράστια πάρκα και τη παραδοσιακή πομπή με τα καλογιαλισμένα άλογα μου. Η νύχτα μου άρεσε περισσότερο, τα φώτα της πόλης με έκαναν να νιώσω πως ο Dickens θα έγραφε σε βιβλίο την ιστορία της ζωής μου. Στο κόκκινο λεοφωρείο ρώτησα τον οδηγό αν είχα πάρει τη σωστή κατεύθυνση «μη μου μιλάτε την ωρα που οδηγώ, μπορεί να τρακάρω», με αποστόμωσε. Μια εβδομάδα και δεν άντεξα άλλο, στη μονόπολη έχασα όλες μου τις λίρες. Φεύγω… Μπήκα στο Eurostar.

Παρισι. Έχει άλλη μαγεία αυτή η πόλη. Ξαναέβγαλα τα euro και μπήκα στο Λουβρο. Στο Πύγρο του Eiffel ούτε αυτή τη φορά θα ανέβω, δεν αντέχω τέτοια ύψη, στο έχω πεί… Όσο για το φάντασμα του Κουασιμόδου, ακόμα στοιχειώνει τη Notre Dame. Ο ήλιος μου θυμίζει κάτι από Ελλάδα, ευτηχώς, γιατί άρχισα να συνηθίζω τη φινέτσα, το περπάτημα, το ποδήλατο, την ευγένεια, το κάπνισμα στο πεζοδρόμιο. Όχι σου ειπα, θα γυρήσω πίσω.... Λίγες μερες ακόμα και επιστρεφω Ελλάδα, φέρνοντας σοκολατάκια, απώλησαν κάτι φίλους έμαθα, θα τα χρειαστώ.

Ο αγώνας για μένα έληξε, 0 – 0.

​​​​Καλές διακοπές

Μπήκε ο Αύγουστος και σαν χθες μου φαίνεται που έγραφα πέρσι για την ίδια εποχή. Πρώτη φορά με βρίσκει ο Αύγουστος στην Αθήνα(κάθε πέρσι και καλύτερα) και να σου πω την αλήθεια δε με πειράζει και τόσο πολύ. Εξάλλου εφέτος δεν ένιωθα την ανάγκη να πάω διακοπές! Φοβάμαι να χαλάσω λεφτά. Δε ξέρω τι μας περιμένει. Ο Σεπτέμβριος είναι πολύ κοντά για να ανοιχτώ περισσότερο απ’ ότι έχω ήδη, όχι μόνο εγώ αλλά πολλοί γύρω μου απ’ ότι ακούω.

Φέτος γιαγιάδες, παππούδες και γονείς στην επαρχία κάνουν το σταυρό τους που θα δουν επιτέλους εγγόνια, παιδιά, νυφούλες και γαμπρούς στο σπίτι τους.

Οι περισσότεροι δε πήραν τα νησιά αλλά τα χωριά.

Πήγαν εκεί που είχαν να πάνε χρόνια, εκεί που τους παρακαλούσαν να μείνουν λίγες μέρες παραπάνω από ένα μόνο Σαββατοκύριακο (ίσως) το χρόνο. Εκεί που τους υπόσχονται φρέσκα αυγά, όλα έτοιμα στο πιάτο, κόκορα μακαρονάδα, φρέσκο τυράκι. Αλλά δε είχε πάρει κανείς αυτές τις προτάσεις σοβαρά.

Καλοκαίρι με τους γονείς και τους συγγενείς στην επαρχία; Αν είναι δυνατόν…. Χωρίς μαύρισμα, χωρίς ρεσεπσιον, χωρίς καφέ στη σάλα του ξενοδοχείου, χωρίς να δεις ένα διάσημο στη δίπλα ξαπλώστρα, χωρίς πασαρέλα στα δρομάκια των νησιών; Εσύ ; Που είχες συνηθίσει στη πολυτέλεια, στο παρεό των 150 ευρώ, στη σαγιονάρα τη μαρκέ που κουνάς σταυροπόδι, στο γυαλί το πανάκριβο που φοράς ακόμα και όταν κολυμπάς;

Πως θα συνηθίσεις που περιμένεις γκρινιάζοντας όλο το χρόνο πότε θα έρθει ο Αύγουστος για να ξεσπάσεις στα μπαράκια των νησιών κάνοντας καμάκι, σπάζοντας ταμπού και ηθική, ρίχνοντας ευθύνες στους ξένους παραθεριστές που έρχονται να ακολουθήσουν τις συνήθειές σου;

Καλά εφέτος δε σου δώσανε δάνειο διακοπών; Αχ… πως θα αντέξεις εφέτος νεοέλληνα, στο χωρίο, του χρόνου στην Αθήνα, του παρά-χρόνου πού; Στη φυλακή;

Όπου και αν είσαι Καλές Διακοπές.

Συγνώμη...

Με έστειλες να σου πάρω εφημερίδα και άργησα να γυρίσω, (όχι δεν εξαφανίστηκα από τότε), χαζολογούσα τις στοίβες που ήταν αραγμένες στο πεζοδρόμιο. Πάντα ρίχνω μια ματιά στους τίτλους και ότι καταλάβω – κατάλαβα, δε μπορώ να διαβάζω. Συγνώμη αλλά βαριέμαι… Ούτε ειδήσεις βλέπω αυτές τις βαριέμαι ακόμα περισσότερο. Ότι ακούω από τη τηλεόραση που παίζει δυνατά στις 8. Προτιμώ να μαθαίνω νέα από συζητήσεις, όταν αναλύουν πολιτική, κοινωνική και «πολλών άλλων ειδών μορφή, της χώρας». Οι προβλέψεις και οι υπερασπιστικοί ή καταδικαστικοί λόγοι έχουν «πλάκα». Και περιμένω να πουν κάτι με ουσία για finale, αλλά τίποτα… Μα ούτε και εγώ μπορώ να βγάλω συμπέρασμα για το τι γίνεται τουλάχιστον στη χώρα μου, απλά αφήνω τα αυτιά μου να βουίζουν και χάνομαι στις σκέψεις μου. Συγνώμη αλλά βαριέμαι να ακούω τα ίδια και τα ίδια.... Όσο για τη ζωή των επωνύμων, δε δίνω ούτε 1ευρώ για να μάθω που θα πάνε διακοπές….

Ζήτησα τελικά την εφημερίδα σου, αλλά είχε εξαντληθεί είπε η απλή έκδοση. (Λες ο κόσμος επιτέλους να σταμάτησε να βλέπει την εφημερίδα σα σακούλα με δείγματα; ) Συγνώμη αλλά θα σου πάρω τη «φουλ έξτρα» αυτή που χρειάζεται σακούλα για να τη μεταφέρεις.Οπ… αυτό δε το περίμενα! Το νέο CD της Πρωτοψάλτη και του Κορκολή μέσα σε μια εφημερίδα των 5 σχεδόν ευρώ. Όσο ακριβώς το πουλάει και ένας ταλαίπωρος μαύρος στη πλατεία όταν ρουφάς το καφέ σου και τον σιχτιρίζεις. Άσε που στον μαύρο με το ανάλογο παζάρι το παίρνεις 3ευρώ. (Προτιμώ να το δώσεις σε εκείνον που κοιτά με λαχτάρα τα κουλουράκια που άφησε η σερβιτόρα). Να και παραδίπλα στη στοίβα…η συλλογή του Σπανού, να και ο Πάριος μέσα σε μια σπασμένη θήκη, (ε βέβαια σιγά μη σε προσέξει κανείς).

Καλλιτέχνη μου συγνώμη… αλλά κάποτε είχες άλλο ρόλο στη κοινωνία. Τώρα σε ξεπουλάνε θέλοντας ή μη ακόμα και στα περίπτερα; Συγνώμη, αλλά εκεί κάποτε σταματούσαν μόνο για τσίχλες…..

.... και εμείς χειρότερα

Διασχίζοντας το φανάρι μέσα στο τσούρμο που κατευθυνόταν προς τις αποβάθρες, σκεφτόμουν τη θάλασσα για να νιώσω καλύτερα. (Οι περισσότεροι από εμάς αν και σε «αναμμένα κάρβουνα» ετοιμαζόμαστε για τις ολιγοήμερες βουτιές, μπας και δροσίσουμε τη μισό-καμένη «γούνα» μας.)

Όταν το μετρό σταμάτησε μπροστά μου, συνειδητοποίησα πως είναι το μόνο που κινείται ελεύθερα σ ’αυτή τη πόλη τελικά.

Εκκίνηση …. η πόρτα άνοιξε και ο αγώνας για μια θέση (όχι ακόμα στον ήλιο) είχε αρχίσει, ενώ οι περισσότεροι άτυχοι ακούμπησαν τη πλάτη όπου βρήκαν.

Είναι αρκετά νωρίς το πρωί… και πώς γίνεται όλοι να δείχνουν κουρασμένοι, λες και τη προηγούμενη νύχτα δεν είχε κοιμηθεί κανείς τους… Άρχισα να τους παρατηρώ….

Οι κάπως ηλικιωμένοι ήταν θλιμμένοι από τη μειωμένη σύνταξη, μάλλον.

Σε κάποιων άλλων το βλέμμα έβλεπες τη παλιά και όμορφη Αθήνα του τότε…

Κάποιες γυναίκες που είχαν αφήσει τα παιδιά τους σε κάποια νταντά, μάλλον σκέφτονταν πως θέλουν ακόμα είκοσι χρόνια για να πάρουν σύνταξη.

Ιδιωτικοί υπάλληλοι και μη, δε χαμογελούσαν μετά το πάγωμα των μισθών. Στα μάτια τους έβλεπες όλα εκείνα τα απλήρωτα δάνεια. Και τι θα πουν το Σεπτέμβρη στα παιδιά τους που πέρασαν για σπουδές στην επαρχία; (Κάποτε ήταν αβέβαιο το μέλλον του νέου, τώρα το μέλλον είναι αβέβαιο σε κάθε ηλικία.)

Λίγοι ήταν εκείνοι που έβλεπες στο βλέμμα τους χαρά.

Ξαφνικά ακούστηκαν παιδικές φωνές. Προσπάθησα να δω ανάμεσα στα σώματα των μεγάλων. Τα παιδιά που μόλις είχαν μπει στο βαγόνι κατάφεραν να αλλάξουν στο λεπτό το βαρύ κλίμα που υπήρχε.

Με είδαν που κοιτούσα και άρχισαν να γελούν!!!

Ήταν ώρα να κατέβω. Φτάνοντας στο τζάμι της πόρτας (που παίρνει ρόλο καθρέφτη) σκέφτηκα πώς να δείχνει άραγε και το δικό μου πρόσωπο στα μάτια των άλλων.

Δε πρόλαβα να δω, η συρόμενη πόρτα άνοιξε και κάποιοι βιαστικοί πίσω μου με έσπρωξαν απότομα μπροστά. Είχα φτάσει Σύνταγμα βγήκα από στο φώς και κοίταξα τη Βουλή «…και έζησαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα….»

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 15/07/2010