Δυο φορές έκανε λόγο για την δική μας ελληνική περηφάνια. Αυτή την περηφάνια που καταπατάτε καθημερινά στα απλήρωτα ενοίκια, στους μαζεμένους λογαριασμούς, σε ανεξόφλητα δάνεια, στο φόβο του αύριο, στην αγωνία του τώρα.
Η ελληνική περηφάνια παλεύει με απολύσεις, συντάξεις, χαμηλά μεροκάματα, κλειστά φαρμακεία, άθλια νοσοκομεία, ελλιπή παιδεία.
Η ελληνική περηφάνια καρυδώνετε στο ίδιο της το σπίτι από έναν δολοφόνο αλλοδαπό.
Αναφέρθηκε στην ελληνική περηφάνια. Μόνο που τα τελευταία η περηφάνια του Έλληνα ακολουθεί κυριολεκτικά την θεωρία του Νίτσε «Να πεθαίνεις περήφανα όταν δεν είναι πια μπορετό να ζεις περήφανα».
Σ' αυτή την ελληνική περηφάνια αναφερθήκατε; Την πρώτη φορά στην Μέρκελ και την δεύτερη στον Ολάντ;
Για άλλη μια φορά ακούσαμε τον εθνικό ύμνο από την μπάντα που σας υποδέχτηκε. Αλλά περηφάνια δεν ένιωσε κανείς. Δεν μας έφταιγε που η μπάντα ήταν γερμανική, δεν έφταιγε τόσο η Μέρκελ, ή την επομένη ο Ολάντ. Μας ενόχλησε, αυτό που χρόνια τώρα ακολουθείτε, η ολοκληρωτική παράδοση.
Είναι αλήθεια πως η χώρα είναι καταχρεωμένη. Την καταχρεώσατε - την καταχρεώσαμε. Χρόνια τώρα, προσπαθείτε να μας στριμώξετε το κεφάλι κάτω από τα σκέλια και εν μέρει ναι, το έχετε καταφέρει - μας κάνατε να νιώθουμε υπόχρεοι, να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, πως μόνο η αυτή τακτική είναι η λύση που ακολουθείτε. Ξυπνάμε το πρωί απαισιόδοξα. Περνάμε από την Βουλή και κουνάμε το κεφάλι, πολλοί σηκώνουν και το χέρι - το θάρρος μας μόνο εκεί φτάνει;
Εν κατακλείδι. Δεν έχουμε χάσει την ελληνική μας περηφάνια γιατί παίρνουμε δανεικά. Έχουμε χάσει την ελληνική μας περηφάνια γιατί το πολιτικό σύστημα δεν μας προστατεύει με τους άστοχους, πολιτικούς του χειρισμούς.
Γιατί τα δανεικά και η περηφάνια μπορούν να πάνε και μαζί, αγαπητέ μου...
28/08/12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου