Κινδυνεύει η Ελλάς

Ο στίχος από το γνωστό τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με τον ομώνυμο και κατά τ’ άλλα επίκαιρο τίτλο του. Για όλες τις περιστάσεις έχουμε και το ανάλογο άσμα και δεν σας κρύβω πως τελευταία, το συγκεκριμένο παίζει πολύ στα δικά μου ερτζιανά κύματα…

Άφωνοι παρακολουθούμε τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας  – όχι από δέος και θαυμασμό-, άφωνοι από την πολιτική ανικανότητα. Τις λεγόμενες ή μη διαπραγματεύσεις, τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου που μας θέλουν στο χείλος του γκρεμού, τα νέα μέτρα που ετοιμάζουν, τα νομοσχέδια που όλοι αναρωτιούνται αν θα ψηφιστούν ή όχι, τους μισθούς που κατεβαίνουν ασταμάτητα, την αγορά που ψυχορραγεί, τους συνταξιούχους που υποφέρουν και τόσα άλλα ακόμα…

Μπήκαν και εκείνες οι νέες λέξεις στην επικαιρότητα, έτσι, για να μην λιμνάζουν τα κουρασμένα μας αυτιά: «Επιχείρηση σκούπα»  - παλιά δεν λέω, άλλα με σασπένς- «Επιχείρηση Ξένιος Ζευς» - ευρηματικότατος ο κύριος ή οι κύριοι που το επέλεξαν. Μόνο που έτσι για την ιστορία, ο Ξένιος Ζευς στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ο ορισμός της φιλοξενίας, μια και η φιλοξενία τότε εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους τους προστάτευε ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά Ξενία. Η θεία φιλοξενία ήταν απαραίτητη, ενώ η μη περιποίηση των ξένων και κακή αντιμετώπιση τους, εθεωρείτο αμάρτημα.
Οι δικοί μας «ημίθεοι» ξεπέρασαν ακόμα και τους Θεούς του Ολύμπου. Άφησαν την χώρα όχι μόνο να φιλοξενεί, άφησαν την χώρα και τους κατοίκους της απροστάτευτους στην αγριότητα και στην εκμετάλλευση της μεγάλης… αυτής φιλοξενίας. Εγκατέλειψαν τον έλληνα πολίτη στην φτωχογειτονιά του και τώρα τρέχουν, τάχα, να τον σώσουν…

Πώς να μην τραγουδά κανείς  «Μη μιλάς, μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς…»