Στο μαύρο το κόκκινο φαίνεται…

Κοίτα να δεις που άλλαξα  γνώμη για τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις. Άρχισα  και εγώ να αναρωτιέμαι μήπως τελικά οι πολλοί έχουν κάποιο λόγο σοβαρό που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους. Και δεν έχει κανένα ειρωνικό υπονοούμενο ο λόγος μου. Μήπως τελικά κανείς δεν θέλει να πάει στο Σύνταγμα υποκινούμενος από εργατοπατέρες; Μήπως κανείς δεν  θέλει να φωνάξει μπροστά από την Βουλή κρατώντας πολύχρωμη σημαία;

Νομίζω ότι κανείς δεν επιθυμεί να κρατάει πανό με συνδικαλιστικά και κομματικά αρχικά.

Μήπως τελικά αυτή η κίνηση αποχής δείχνει πως δεν ανεχόμαστε άλλο πια τις κατευθύνσεις; Και να σκεφτείς πως κάποτε, οι πορείες τέτοιου τύπου ήταν απίστευτα μεγάλες και χωρίς η χώρα να έχει καταντήσει έτσι, όπως τώρα.
Εάν βγούμε αυθόρμητα στους δρόμους τότε θα είμαστε πολλοί και είναι βέβαιο ότι οι τριακόσιοι θα μας φοβηθούν πραγματικά. Θα μου πεις: όπως φοβήθηκαν τους Αγανακτισμένους; Μόνο που τότε οι αγανακτισμένοι ήταν λίγοι. Σήμερα είναι περισσότεροι και μεθαύριο θα είναι αμέτρητοι.

Μέχρι τότε όμως τι κάνουμε;

Να είμαστε αισιόδοξοι, θα έλεγε κάποιος.

Όμως πως μπορείς να ζητάς από τον άλλο που δεν έχει καθόλου δουλειά, που δεν έχει κανένα εισόδημα, που έχει μόνο υποχρεώσεις, να είναι αισιόδοξος και πως του ζητάς να κάνει υπομονή; Αν ειδικά εσύ που τον συμβουλεύεις, εξακολουθείς να έχεις ακόμα την δουλειά σου; Του μιλάς εκ του ασφαλούς και μάλλον έτσι  τον κάνεις να νιώθει ακόμα χειρότερα.
Αν κάποιοι από  εμάς έβλεπαν ένα φως στο τούνελ, αν μας έπειθαν αυτοί που μας κυβερνούν ότι μπορούν να μας προστατέψουν, τότε ναι,  θα μπορούσε να είμαστε κάπως πιο αισιόδοξοι. Όταν όμως αισθανόμαστε και ξέρουμε πως κάνουν κουμάντο άνθρωποι που οδήγησαν την χώρα μας εκεί που την οδήγησαν, τότε δεν γίνεται να εμπιστευτούμε εκείνους που μας έκλεψαν.

Και κάπως έτσι τα συναισθήματά μας άρχισαν να αλλάζουν.

Αρχίσαμε να αισθανόμαστε οργή, θλίψη, πόνο. Θέλουμε να τιμωρηθούν εκείνοι που ξέρουμε πως έχουν κινηθεί εναντίον της χώρας μας. Γιατί όταν σου στερούν την αξιοπρέπεια, σαν να είσαι μόνο ένας αριθμός, τότε αρχίζεις να αισθάνεσαι και θυμό.

 Και όταν μάλιστα τα μυαλά και το μορφωτικό σου επίπεδο, δεν θέλει και πολύ να παρασυρθεί από εκείνους που βρίσκουν τρόπο να σε πείσουν πως μπορούν να ξεβρομίσουν τον τόπο, τότε νιώθεις ένα ακόμα πιο επικίνδυνο συναίσθημα: Εκδίκηση.

Για τον ένα ή για τον άλλο λόγο η εκδίκηση στη χώρα μας βρήκε χρώμα και σχήμα.
Αλλά εσείς οι εκδικητικοί τύποι πρέπει να γνωρίζετε ότι στο μαύρο το κόκκινο φαίνεται …