80 λεπτά τυφλή

Δεν είχα ιδέα που πάω. Ήξερα ελάχιστα για αυτό που θα συναντούσα, αλλά μου αρκούσε. Θα ήμουν για 80 λεπτά τυφλή και αυτό με προκαλούσε. Εμπειρία θα έλεγε κάποιος, δοκιμασία κάποιος άλλος, πως θα νιώθω μετά, σκέφτηκα εγώ.
Κάπως έτσι βρέθηκα σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλα 7 άγνωστα άτομα να ακούω τον τρόπο που θα κρατάω και θα χρησιμοποιώ το λευκό μπαστούνι. Νιώθαμε όλοι την ίδια ταραχή, που πάμε, τι θα κάνουμε, πως θα νιώσουμε;
Σε λίγο το φως θα χαμήλωνε και στην άλλη αίθουσα θα μας περίμενε η Αυγουστίνα, η γλυκιά Αυγουστίνα, που θα μας συνόδευε σε μια διαδρομή που δεν είχε προηγούμενο…
 Απόλυτο σκοτάδι και μια μικρή αναστάτωση άρχισε να επικρατεί. «Πιάστε δεξιά τον τοίχο και ακολουθήστε τον», ακούσαμε την γλυκιά της φωνή να μας λέει και κάπως έτσι προχωρήσαμε…
…κάναμε βόλτα στην Αθήνα, περάσαμε από το Ζάππειο, ανεβήκαμε το γεφυράκι, αγγίξαμε τα δέντρα, ακούσαμε τα πουλιά, βρέξαμε τα χέρια μας, σκόνταψα στο αυτοκίνητο, περάσαμε το φανάρι, κατεβήκαμε στην αποβάθρα, χτυπήσαμε εισιτήριο, μπήκαμε στο μετρό, ταξιδέψαμε, περπατήσαμε στο κέντρο, μυρίσαμε τη ρίγανη, τα σκόρδα και το δεντρολίβανο, πιάσαμε τα ρούχα, μπήκαμε μέσα στο καφέ, ψωνίσαμε… και όλα αυτά σε απόλυτη συσκότιση. Ακόμα και η φαντασία μας είχε σκοτεινιάσει, ζούσαμε ολοκληρωτικά εκείνη τη στιγμή. Αγγίζαμε διαρκώς ότι υπήρχε δεξιά και αριστερά, αγγίζαμε διαρκώς ο ένας τον άλλο, μάλλον έτσι νιώθαμε μεγαλύτερη ασφάλεια. Όλες μας οι άλλες αισθήσεις, εκτός από την όραση είχαν πετάξει φωτιές. Τα αντανακλαστικά μας είχαν ενεργοποιηθεί όσο ποτέ άλλη φορά. Πολύ σύντομα είχαμε εξοικειωθεί με το σκοτάδι και σχεδόν το απολαμβάναμε. Μιλούσαμε, γελούσαμε, συζητούσαμε.
Ήμασταν μια παρέα τυφλών που έκανε βόλτα στην πόλη… Και όταν η Αυγουστίνα μας είπε, πως η διαδρομή τελείωσε, εμείς ζητήσαμε κι άλλο. Δεν ξέρω γιατί, για να λυτρωθούμε ή για να αυτοτιμωρηθούμε από τύψεις πως εμείς βλέπουμε;
Δεν θέλω να πω περισσότερες λεπτομέρειες για τη διαδικασία, εξάλλου είναι δύσκολο να μεταφέρω τέτοιου είδους συναισθήματα στο χαρτί. Δεν θα ήθελα να γράψω κάτι λιγότερο από αυτό που έχω αισθανθεί. Θα αφήσω να παραμείνει μυστήριος ο «Διάλογος στο σκοτάδι», μια προτροπή για να βρεθεί κάποιος εκεί.
Το συμπέρασμα; Ο κόσμος δεν είναι διαφορετικός χωρίς χρώματα, μάλλον γιατί η καρδιά βλέπει καλύτερα από τα μάτια…
ΥΓ. Η Αυγουστίνα ήρθε μαζί μας και όταν βγήκαμε στο φως. Εκείνη δεν μπόρεσε να μας δει. Εμείς όμως την είδαμε και ήταν μια κούκλα. Την ευχαριστούμε.
Δημοσιευμένο: e-orfeas.gr

INFO
“Dialogue in the Dark”
ΘΕΑΤΡΟ BADMINTON
Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή,
157 73, Αθήνα, Ελλάδα
Για πληροφορίες και κρατήσεις καλέστε στο 210 8840600
e-mail: info@badmintontheater.gr