«Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα…», είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης και η βαθυστόχαστη εκείνη φράση του επιβεβαιώθηκε εχθές, επιβεβαιώνεται σήμερα, θα επιβεβαιωθεί και αύριο. Μη με ρωτήσετε ποιος είναι το μέλι και ποιος η μέλισσα. Ξέρουμε και οι δύο. Και το μέλι σε εκείνη τη βράβευση ξεχείλισε και ύστερα όλοι είχαν κάτι να πουν για τον Σμαραγδή. Ότι και να λένε τα έργα του σκηνοθέτη έσπαγαν ταμεία (Ο Θεός αγαπάει το Χαβιάρι, Ελ Γκρέκο, Καβάφης). Αλλά δεν φταίει αυτός που τον κάναμε σπουδαίο. Δεν κουτσομπόλευαν μόνο τον Σμαραγδή και την μαντινάδα του, ψιθύριζαν και για τον Σαμαρά. Όμως ούτε αυτός φταίει. Γιατί εμείς τον κάναμε για πρωθυπουργό. Αν ζούσε σήμερα ο Καζαντζάκης, ποιος ξέρει τι θα έλεγε στον Αντώνη Σαμαρά και στον Γιάννη Σμαραγδή. Γιατί όποιος έχει μελετήσει το έργο του, θα έχει διαπιστώσει πως ο Καζαντζάκης, που δεν ήταν απλά και μόνο ένας μεγάλος συγγραφέας αλλά υπήρξε και ένας σπουδαίος Έλληνας διανοούμενος, σιχαινόταν τους ανθρώπους. Όχι όλους. Αποστρεφόταν τη Μελάδα και τους Ελληνάδες, όχι την Ελλάδα, «την Ελλάδα την αιώνια που κουβαλούσε μέσα του», «Μελάδα» είπε την Ελλάδα ο Αλέξης Μινωτής λόγω Μελά.
«Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες, αυτή να είναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;» Νίκος Καζαντζάκης (18 Φεβρουαρίου 1883 - 26 Οκτωβρίου 1957)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου