Περήφανοι και δανειζόμενοι

«... Είμαστε ένας περήφανος λαός. Δεν μας αρέσει να εξαρτόμαστε καθόλου από δανεικά...» και «... Θέλω να επαναλάβω ότι οι Έλληνες είμαστε λαός περήφανος. Δεν μας αρέσει καθόλου να δανειζόμαστε και να εξαρτώμεθα από δανεικά χρήματα...»

Δυο φορές έκανε λόγο για την δική μας ελληνική περηφάνια. Αυτή την περηφάνια που καταπατάτε καθημερινά στα απλήρωτα ενοίκια, στους μαζεμένους λογαριασμούς, σε ανεξόφλητα δάνεια, στο φόβο του αύριο, στην αγωνία του τώρα.

Η ελληνική περηφάνια παλεύει με απολύσεις, συντάξεις, χαμηλά μεροκάματα, κλειστά φαρμακεία, άθλια νοσοκομεία, ελλιπή παιδεία.
Η ελληνική περηφάνια καρυδώνετε στο ίδιο της το σπίτι από έναν δολοφόνο αλλοδαπό.

Αναφέρθηκε στην ελληνική περηφάνια. Μόνο που τα τελευταία η περηφάνια του Έλληνα ακολουθεί κυριολεκτικά την θεωρία του Νίτσε «Να πεθαίνεις περήφανα όταν δεν είναι πια μπορετό να ζεις περήφανα».

Σ' αυτή την ελληνική περηφάνια αναφερθήκατε; Την πρώτη φορά στην Μέρκελ και την δεύτερη στον Ολάντ;

Για άλλη μια φορά ακούσαμε τον εθνικό ύμνο από την μπάντα που σας υποδέχτηκε. Αλλά περηφάνια δεν ένιωσε κανείς. Δεν μας έφταιγε που η μπάντα ήταν γερμανική, δεν έφταιγε τόσο η Μέρκελ, ή την επομένη ο Ολάντ. Μας ενόχλησε, αυτό που χρόνια τώρα ακολουθείτε, η ολοκληρωτική παράδοση.

Είναι αλήθεια πως η χώρα είναι καταχρεωμένη. Την καταχρεώσατε - την καταχρεώσαμε. Χρόνια τώρα, προσπαθείτε να μας στριμώξετε το κεφάλι κάτω από τα σκέλια και εν μέρει ναι, το έχετε καταφέρει - μας κάνατε να νιώθουμε υπόχρεοι, να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, πως μόνο η αυτή τακτική είναι η λύση που ακολουθείτε. Ξυπνάμε το πρωί απαισιόδοξα. Περνάμε από την Βουλή και κουνάμε το κεφάλι, πολλοί σηκώνουν και το χέρι - το θάρρος μας μόνο εκεί φτάνει;

Εν κατακλείδι. Δεν έχουμε χάσει την ελληνική μας περηφάνια γιατί παίρνουμε δανεικά. Έχουμε χάσει την ελληνική μας περηφάνια γιατί το πολιτικό σύστημα δεν μας προστατεύει με τους άστοχους, πολιτικούς του χειρισμούς.

Γιατί τα δανεικά και η περηφάνια μπορούν να πάνε και μαζί, αγαπητέ μου...

 28/08/12

Κινδυνεύει η Ελλάς

Ο στίχος από το γνωστό τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με τον ομώνυμο και κατά τ’ άλλα επίκαιρο τίτλο του. Για όλες τις περιστάσεις έχουμε και το ανάλογο άσμα και δεν σας κρύβω πως τελευταία, το συγκεκριμένο παίζει πολύ στα δικά μου ερτζιανά κύματα…

Άφωνοι παρακολουθούμε τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας  – όχι από δέος και θαυμασμό-, άφωνοι από την πολιτική ανικανότητα. Τις λεγόμενες ή μη διαπραγματεύσεις, τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου που μας θέλουν στο χείλος του γκρεμού, τα νέα μέτρα που ετοιμάζουν, τα νομοσχέδια που όλοι αναρωτιούνται αν θα ψηφιστούν ή όχι, τους μισθούς που κατεβαίνουν ασταμάτητα, την αγορά που ψυχορραγεί, τους συνταξιούχους που υποφέρουν και τόσα άλλα ακόμα…

Μπήκαν και εκείνες οι νέες λέξεις στην επικαιρότητα, έτσι, για να μην λιμνάζουν τα κουρασμένα μας αυτιά: «Επιχείρηση σκούπα»  - παλιά δεν λέω, άλλα με σασπένς- «Επιχείρηση Ξένιος Ζευς» - ευρηματικότατος ο κύριος ή οι κύριοι που το επέλεξαν. Μόνο που έτσι για την ιστορία, ο Ξένιος Ζευς στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ο ορισμός της φιλοξενίας, μια και η φιλοξενία τότε εθεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους τους προστάτευε ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά Ξενία. Η θεία φιλοξενία ήταν απαραίτητη, ενώ η μη περιποίηση των ξένων και κακή αντιμετώπιση τους, εθεωρείτο αμάρτημα.
Οι δικοί μας «ημίθεοι» ξεπέρασαν ακόμα και τους Θεούς του Ολύμπου. Άφησαν την χώρα όχι μόνο να φιλοξενεί, άφησαν την χώρα και τους κατοίκους της απροστάτευτους στην αγριότητα και στην εκμετάλλευση της μεγάλης… αυτής φιλοξενίας. Εγκατέλειψαν τον έλληνα πολίτη στην φτωχογειτονιά του και τώρα τρέχουν, τάχα, να τον σώσουν…

Πώς να μην τραγουδά κανείς  «Μη μιλάς, μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς…»

Εάλω η τηλεόραση

Από τις 29 Μαΐου του 1453, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και για τέσσερις αιώνας οι Έλληνες ζούσαν κάτω από την τουρκική κατοχή. Ποιος να έλεγε στον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ή στον επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, που σήκωσε το λάβαρο της Επανάστασης στις 25 Μαρτίου του 1821, τότε που ξεκίνησε και επίσημα η Ελληνική Επανάσταση και με αγώνες και θυσίες οδηγήθηκε η χώρα στην ελευθέρωσή της και στην αναγνώρισή της ως Ελληνικό κράτος το 1830, πως σήμερα ελληνίδες μανάδες, παππούδες, γιαγιάδες ακόμα και μικρά παιδιά – δεν φταίνε αυτά – τρέχουν μεσημέρι, βράδυ ή όποτε είναι η ώρα να παρακολουθήσουν τούρκικο σήριαλ;

Ποιος να έλεγε στον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδος Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος εκτός των άλλων, το Μάιο του 1919 εξασφάλισε από τις μεγάλες δυνάμεις την άδεια να αποβιβαστεί στράτευμα στη Σμύρνη, προκειμένου να προστατεύσει τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ιωνίας από δολιοφθορές των Τούρκων ατάκτων ή ποιος να έλεγε στον Αριστείδη Στεργιάδη ο οποίος κατά την ίδια περίοδο έκανε προσπάθεια να αναχαιτιστούν οι τουρκικές εχθρικές επιβουλές ή στον Μάρκο Μπότσαρη που πολέμησε με όσες δυνάμεις είχε τους Τούρκους κατακτητές αναγκάζοντας τον Αλή Πασά να παραδώσει τα φρούρια του Σουλίου στους Σουλιώτες ή στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ή στον Αντρέα Μιαούλη, πως σήμερα τρέχεις να ανάψεις την τηλεόραση και δεν θέλεις να χάσεις ούτε ένα λεπτό από το αγαπημένο σου τούρκικο.

Πατάς ON και σου έρχονται αυθόρμητα οι φράσεις Seni seviyorum, Seni çok özlüyorum (Σ' αγαπώ, μου λείπεις πολύ). Κρατάς την αναπνοή σου που μπορεί να σκοτώσει σήμερα τον αδελφό του για την τιμή της αγαπημένης του και ύστερα βλέπεις σε πρώτο πλάνο την Τουρκία λαμπερή. Αντί να βάλεις τα κλάματα που σου δείχνουν κάθε τόσο τα φωτισμένα νερά του Βοσπόρου εσύ ξοδεύεις ένα πακέτο χαρτομάντιλα για τον μεγάλο ανεκπλήρωτο και χωρίς μπούργκα έρωτα. Είσαι για κλάματα...

Ανεβάζεις στα ύψη την τηλεθέαση και κάνεις τους καναλάρχες να τρίβουν τα χέρια τους που θα βγάλουν ακόμα περισσότερα λεφτά, ξοδεύοντας λιγότερα. Αφήνεις χωρίς δουλειά τους έλληνες ηθοποιούς - άθελά σου δεν λέω - και ψάχνεις και εσύ έναν ψηλό μελαχρινό, με καστανά μάτια να κάνει τόσες θυσίες και να ζήσεις το δικό σου παραμύθι όπως στο « Χίλιες και μία νύχτες».

Και αν αναρωτιέσαι και τι έγινε; Τότε έχω να του πω πως σε έχει «κατακτήσει» ήδη το τουρκικό Hollywood, τουλάχιστον. Και αν σε πείθει η δικαιολογία πως είναι φθηνή και οικονομική λύση σου λέω πως είναι πνευματική κρίση και τίποτε άλλο. Η Ελλάδα έχει σπουδαίους σκηνοθέτες, ηθοποιούς, συγγραφείς, σεναριογράφους και όμως κάποιοι επιτήδειοι διευθυντές καναλιών τους κάνουν στην άκρη πατώντας στην δική μας βλακεία.

Τα τουρκικά σήριαλ έχουν κατακτήσει τα Βαλκάνια. Και καλά κάνουν, εμείς οι έλληνες τι κάνουμε; Δεν έχω μένος προς το τούρκικο λαό ούτε έχω σκοπό να το προκαλέσω, εξάλλου μια Πόλη... μας ενώνει.

Α... και μην ξεχάσω, προσεχώς κινέζικα. OFF