"Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο"

Η ρομαντική αντίληψη για τους κλέφτες και τους αμαρτωλούς που κολάκευε κατά πολύ το παρελθόν των Ελλήνων, συνδέοντάς τους με την αντίσταση – από ένα σημείο και μετά – κατά της οθωμανικής εξουσίας πέρασε ανεπιστρεπτί.

Κάποτε, οι κλέφτες και οι αμαρτωλοίανέβηκαν στις ανώτερες βαθμίδες της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής ιεραρχίας της ελληνικής κοινωνίας. Αποτέλεσαν την στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας και ολόκληρη η στρατιωτική/αστυνομική οργάνωσή τους έγινε  γνωστή ως αρματολισμός.

Τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν από τους ιστορικούς για τους κλέφτες του 18ου αιώνα αναφέρονται μόνο σε πράξεις ληστείας. Η ιστορία γράφει πως,  σε όλη την διάρκεια τους Τουρκοκρατίας οι κλέφτες προκαλούσαν τρόμο. Οι σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως βασικός στόχος τους ήταν τα αδύνατα τμήματα του πληθυσμού.

Τα τελευταία χρόνια οι κλέφτες, στη Ελλάδα έχουν πάρει άλλη μορφή. Το πολιτικό σύστημα, κυρίως, όχι μόνο δεν προστάτεψε τα αδύναμα τμήματα της κοινωνίας, όχι μόνο δεν αποτέλεσε τη δύναμη της χώρας.  Αντίθετα, έκανε και κάνει τα πάντα - ηθελημένα ή όχι - για την κατάρρευση το ελληνικού οικοδομήματος. Οι κλέφτες του σήμερα, δεν προκαλούν μόνο τρόμο, προκαλούν και μίση.

Μένω στο πολιτικό σύστημα γιατί αυτό θεωρείται το παράδειγμα της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κλέφτες γιατροί, κλέφτες εφοριακοί, κλέφτες παπάδες, κλέφτες μικρο-μεγαλοεπιχειρηματίες και πολλοί - πολλοί άλλοι, οι οποίοι βρήκαν και εξακολουθούν να βρίσκουν «προστασία» από ένα πολιτικό σύστημα που αντί να τους εξοντώνει, τους πολλαπλασιάζει.

Οι τότε κλέφτες εξωραϊστήκαν και η προεπαναστατική τους δράση, υπήρξε πατριωτική. Οι σημερινοί κλεφταράδες – κυρίως πολιτικοί –  όλοι αυτοί οι μικρό ή μεγαλό-απατεωνίσκοι  των τελευταίων ετών, οι δήθεν πατριώτες και σωτήρες, καταχραστές της εξουσίας και του δημόσιου χρήματος, γέμισαν τραπεζικούς λογαριασμούς, στρογγυλοκάθισαν σε καρέκλες και εξασφάλισαν όχι μόνο τις ζωές τους αλλά και εκείνες των οικογενειών τους.

Άφησαν τον ελληνικό λαό να ζει τόσα χρόνια με αυταπάτες – και καλά να πάθει εδώ που τα λέμε - και όταν ήρθαν τα δύσκολα τον εγκατέλειψαν αφήνοντάς τον να εξαθλιώνεται σιγά – σιγά, λέγοντας του τάχα, «πως δεν γινόταν διαφορετικά». Ποιος ξέρει αν θα έχει τέλος αυτή μας η κατρακύλα…

Το σαθρό πολιτικό σύστημα των τελευταίων ετών, διέσυρε τη χώρα διεθνώς και διέφθειρε δύο γενιές Ελλήνων χρεώνοντας κατά πολύ τις επόμενες. Σάπισε όλο το κρατικό μηχανισμό και κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερο κάνοντας προεκλογικούς «αγώνες» προκαλώντας μας ακόμα περισσότερο την οργή μας.

Τριανταπέντε χρόνια δικομματισμός και ποίος ξέρει αν ακόμα έχουμε καταλάβει τι έγινε σ’ αυτή τη χώρα… Πως καταφέραμε και αφήσαμε τόσα χρόνια τόσους πολλούς κλέφτες μέσα σε μια Βουλή;  Πως καταφέραμε και αφήσαμε τόσα πολλά χρόνια το μέλλον μας να το ορίζουν άνθρωποι που είχαν το βλέμμα μόνο στα προσωπικά τους οφέλη; Πως καταφέραμε και αφήσαμε τόσα χρόνια να μας παραπλανούν οι μάστορες του ψεύδους; Για πόσο θα μεμψιμοιρούμε ακόμα;  Οι εκλογές έφτασαν. Ας σκηνοθετήσουμε επιτέλους όλοι μαζί το «Μέσα οι κλέφτες», γιατί τόσα χρόνια η παράσταση «Έξω οι κλέφτες» ήταν ένα δράμα…

Τα γράφω αυτά, κυρίως για το 1,5 εκατομμύρια ανέργους για τους συνταξιούχους, για τους χαμηλόμισθους, για τους πολύτεκνους, για τους αναξιοπαθούντες, δηλαδή για τα 4/5 της ελληνικής κοινωνίας. Και απορώ: πως είναι δυνατόν – έστω και δημοσκοπικά οι καταστροφείς της χώρας να ψηφίζονται από το 40% των Ελλήνων; Ας κάνουμε κάτι επιτέλους αν όχι για εμάς, για τις επόμενες ή τέλος πάντων για τις μεθεπόμενες γενιές. Εκτός κι αν θέλουμε να επιβεβαιώνουμε διαρκώς την φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: 

«Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο».

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 03/05/12