Μυρίζει φτώχεια

Άλλοι σούβλισαν αρνί, άλλοι αλεπού ενώ ακόμα περισσότεροι φάγανε κοτόπουλο. Το χωριό μυρίζει ακόμα ελευθερία, ενώ οι μεγάλες πόλεις φτώχεια.

Είχα καιρό να ταξιδέψω. Λίγες μέρες στη πόλη μου και ήταν αρκετές για να νιώσω αυτό που λένε όλοι, αυτό που βιώνουν ακόμα περισσότερο όσοι μένουν στις μεγαλουπόλεις. Φτώχεια.

Η Ελλάδα έχει αλλάξει. Τα μάτια μας κάποτε την έβλεπαν αλλιώς. Ίσως τόσο αλλιώς που δεν της έδωσαν όση αξία της έπρεπε και την άφησαν σε ανίκανα χέρια. Η γειτονιά μου άλλαξε. Ακόμα και το κρεοπωλείο απέναντι από το σπίτι μου κατέβασε ρολά. Κι όμως σε δύο εβδομάδες κάποιοι θέλουν να με ξαναφέρουν πίσω για να ψηφίσω.

Μου μείωσαν τα έσοδα και μου αύξησαν τα έξοδα. Μου καταχρέωσαν το μέλλον και μου δέσμευσαν τη πατρίδα. Με γέμισαν τύψεις και θλίψη και στις 6 Μαΐου μου ζητάνε να βάλω πάλι το χέρι στο τσέπη για τις μετακινήσεις και να στηθώ μπροστά στη κάλπη… Όταν κάποιοι ότι είχαν να κάνουν το έκαναν, ότι ήταν να υπογράψουν το υπέγραψαν. Οι εκτελέσεις των εντολών παίρνουν το δρόμο τους. Τι θα αλλάξει στη ζωή μου αν το πρόσωπο του πρωθυπουργού και των βουλευτών του, είναι διαφορετικό;

Οι ίδιοι ανήθικοι, ανίκανοι και αμόρφωτοι προσπαθούν μέρες τώρα να με ξεγελάσουν. Να με παραπλανήσουν με προεκλογικούς αγώνες, όταν όλη η Ελλάδα μυρίζει φτώχεια. Δεν είμαι αγανακτισμένη. Είμαι συνειδητοποιημένη, πως σωτήρες δεν υπάρχουν, σωτήρες δεν υπήρξαν ποτέ.

Κι αν με ρωτάς αν στις 6 Μαΐου θα πάω να ψηφίσω θα σου πω ναι, γιατί δεν θέλω να είμαι άξια της τύχης μου.