Η επανάσταση της γρίπης

Όπου κι αν βρεθείς ακούς την ίδια λέξη. Όλοι συζητούν γι’ αυτή, αλλά κανείς δεν μπορεί να την ορίσει. Επανάσταση. Μια λέξη που μόνο Ιστορία αφήνει στο πέρασμά της.
Θεοδόσης Πελεγρίνης. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, που κατηγορήθηκε από την τότε υπουργό παιδείας Α. Διαμαντοπούλου πως έκανε συμφωνία και παρέδωσε τη Νομική Σχολή Αθηνών, από την Πέμπτη έως τη Δευτέρα, σε ομάδες που κατέλαβαν το κτήριο. Καλά κάνεις και αναρωτιέσαι για ποιες μέρες είναι αυτές. Είναι εκείνες που οι εκλεκτοί της καρδιά μας ψήφισαν στις 12 Φεβρουαρίου «ΝΑΙ» στο νέο μνημόνιο.
Δεν θα μείνω στον Πρύτανη, ούτε στο αν έδωσε ή αν δεν έδωσε τη σχολή της Νομικής στα χέρια των βανδάλων. Όχι γιατί δεν με ενδιαφέρει πως κάποιοι που βρήκαν άσυλο τα σπάσανε όλα, πως καταστράφηκαν όλες οι μικροφωνικές εγκαταστάσεις, πως εκλάπησαν 10 προτζέκτορες, πως η μυρωδιά της βενζίνης μέσα στις αίθουσες ακόμα σε κάνει να πιστεύεις πως η δουλειά… βρωμάει μολότοφ. Αλλά αναρωτιέμαι αν αυτό είναι Επανάσταση.
Επανάσταση, γράφει ο Θ. Πελεγρλινης στο βιβλίο του Το Λεξικό της Φιλοσοφίας, […] η ανατροπή και η κατάλυση του υφιστάμενου καθεστώτος σε μια κοινωνία, προκειμένου να εγκαθιδρυθεί μια άλλη μορφή διακυβέρνησης. Η επανάσταση εκδηλώνεται συνήθως με βίαιο, απότομο και θεαματικό τρόπο χωρίς, όμως, να αποκλείεται και το αντίθετο (βλ. Γκάντι) […] η επανάσταση διαφέρει από την εξέγερση […]
Κατά τον κύριο Πελεγρίνη υπάρχουν τρεις κυρίως κατηγορίες επανάστασης: οι εθνικές, οι πολιτικές και οι κοινωνικές. Στις πολιτικές επαναστάσεις ο λαός επιχειρεί την ριζική αλλαγή του πολιτεύματος της κοινωνίας και την εισαγωγή ενός άλλου πολιτεύματος. Στις κοινωνικές επαναστάσεις οι κατώτερες και καταπιεζόμενες τάξεις της κοινωνίας στρέφονται εναντίον των ανώτερων και προνομιούχων τάξεων, προκειμένου να εγκαθιδρυθεί μια νέα, δικαιότερη τάξη πραγμάτων. Για ποιού είδους Επανάσταση σιγοψιθυρίζουμε σήμερα; Την εθνική, την πολιτική, την κοινωνική ή την επανάσταση της «γρίπης»; (Oχι αυτό δεν το γράφει ο Πελεγρίνης).
Δεν έχω σκοπό να κάνω ψυχανάλυση όπως επίσης δεν έχω σκοπό να προκαλέσω Επανάσταση. Μήνες όμως, τώρα, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας κάνει υπνοβάτες και ενώ είμαστε έτοιμοι να εξεγερθούμε δεν κάνουμε τίποτα.
Λες να είναι οι τύψεις; Η συμμετοχή μας, λίγο ή πολύ στη διαφθορά, που κάποιοι τώρα εκμεταλλεύονται και κάποιοι άλλοι τάχα «τιμωρούν»; Και πριν προλάβεις να ουρλιάξεις, γιατί σίγουρα θα αντιδράσεις, αφού κανένας δεν παραδέχεται τη προσωπική του συμμετοχή στη διαφθορά:
- Γίνεσαι γονιός και για να έχει η γυναίκα σου την «απαιτούμενη» προσοχή, χρηματίζεις τη νοσοκόμα.
- Η νοσοκόμα το απόγευμα παίρνοντας το αυτοκίνητό της από το συνεργείο, δίνει στο μηχανικό λιγότερα απ’ ότι της ζητάει, γιατί δεν θέλει απόδειξη.
- Ο μηχανικός την άλλη μέρα το πρωί πηγαίνει στην τράπεζα για να πάρει το πολυπόθητο δάνειο, που καιρό τώρα προσπαθεί. Ο διευθυντής, είναι μιλημένος και φυσικά έχει πάρει την μίζα του.
- Το ίδιο βράδυ ο διευθυντής ετοιμάζει το «δωράκι» για τον βουλευτή που θα βάλει τη κόρη του στο δημόσιο.
- Η κόρη του πήρε το πτυχίο της με καλό βαθμό κάνοντας αρκετά δωράκια στον καθηγητή.
- Ο οποίος καθηγητής έδωσε 50 ευρώ χωρίς απόδειξη στον ηλεκτρολόγο για να του αλλάξει μια λάμπα.
- Ο ηλεκτρολόγος την άλλη μέρα είχε ραντεβού με τον εφοριακό για να του «ταχτοποιήσει» κάποιες οφειλές.
- Ο εφοριακός το βράδυ έφαγε με τον διευθυντή της πολεοδομίας που θα του νομιμοποιούσε το αυθαίρετο στη Λούτσα.
Κτλ. Κτλ. Κτλ.
Η διαφθορά είναι σαν την γρίπη. Φτάνει να την έχει ένας, για να την κολλήσουν εύκολα και οι υπόλοιποι. Η κοινωνία μας αρρώστησε. Ας μάθουμε στα παιδιά μας, πως οι σχέσεις των ανθρώπων δεν στηρίζονται μόνο σε χρηματικές και πελατειακές συναλλαγές, αλλά σε ανταλλαγή συναισθημάτων και ενέργειας. Αυτό θα είναι πραγματική επανάσταση. Θα πάρει χρόνο, αλλά ίσως έτσι βρούμε το αντίδοτο, χωρίς να χρειαστεί να χυθεί αίμα.