Χαιρετίσματα στην εξουσία

Νεοέλληνα, Ελεύθερε και Πολιορκημένε… τελείωσε και αυτό το ιερό δικαίωμα της εκλογής.  Και η άλλη μέρα που μας είπαν πως μας περιμένει, πότε λες να έρθει;  Και η νέα σελίδα, πότε πιστεύεις θα γυρίσει; Και η δήθεν κάθαρση; Δυνατή λέξη για να σε παραπλανήσουν.
Τις σιχάθηκα αυτές τις εκλογές, χειρότερες από κάθε άλλη χρονιά. Βρώμαγαν φτώχεια ιδεών και ξευτίλα προσωπικοτήτων.
Η είσοδος της πολυκατοικίας μου κάθε πρωί  ήταν γεμάτη φάτσες που μου προκαλούσαν λύπη και απέχθεια. Κοίταζα περίεργη το κόμμα που τους είχε προσλάβει… μετά τους πάταγα πέντε - έξι φορές και στη συνέχεια τους πέταγα έξω από την πόρτα μου.
Γιατί μετά από όλα όσα έχουμε ζήσει προσέβαλαν τη νοημοσύνη μου τα φεϊγβολάν, η προπαγάνδα, τα μικρά στις πλατείες κιόσκια με όλους εκείνους τους θλιβερούς κυρίους και κυρίες που ενώ τους έχουν πετσοκόψει μισθούς και συντάξεις εκείνοι ξεροστάλιαζαν  για τους ίδιους ανθρώπους.
Προσέβαλαν  τη νοημοσύνη μου τα προπαγανδιστικά δελτία, οι κατευθυνόμενες εκπομπές και οι πληρωμένες ηλεκτρονικές εφημερίδες.
Με προσέβαλαν όλοι εκείνοι που ήθελαν να αλλάξουν ονόματα σε παρατάξεις για να κάνουν κλικ… στον εγκέφαλό μου, πως τάχα είναι διαφορετικοί. «Ελιά» και «Νέα Ελλάδα», δεν είστε διαφορετικοί, είστε ακριβώς οι ίδιοι. Όλες αυτές οι φάτσες που βαρέθηκα να βλέπω καθημερινά να κάνουν βόλτα στα κανάλια πετώντας ατάκες και εξυπνάδες, τονίζοντας διαρκώς τον υπέρμετρο εγωισμό σας.
Είναι περιττό να αναφερθώ σε όσους πάτωσαν στις εκλογές, χάρηκα. Για κάποιους άλλους δεν είχα ποτέ άποψη, γιατί ούτε και αυτοί είχαν για τους ίδιους.
Όσο για την αριστερά,  πολλές φορές προσπάθησα να στρίψω την σκέψη μου προς την πλευρά της, όμως συναντούσα διαρκώς κάποια αντίσταση... Με τη Χρυσή Αυγή διαφωνώ παντελώς.
Και τι έμεινε να ψηφίσω; Τίποτα. Δεν είχα τίποτα να ψηφίσω.
Αφήνω λοιπόν κάποιους ακόμα να μετράνε ψήφους. Να πανηγυρίζουν, να κλαίνε από χαρά, να διαλύονται, να σκάβουν το τούνελ διαφυγής τους…
Τέσσερα χρόνια μνημόνιο και καμία Δικαιοσύνη δεν έχει λειτουργήσει ακόμα για τους υπαίτιους καταπατητές της αξιοπρέπειάς μας.
Τέσσερα χρόνια υπομονής και εμείς όχι μόνο δεν  τους έχουμε στείλει φυλακή αλλά δεν τους στείλαμε ούτε καν στα σπίτια τους.
Συνεχίστε τώρα τις αναλύσεις σας και τα χαιρετίσματά μου στην εξουσία σας.

Δυστυχώς καταστραφήκαμε

Αλήθεια, πόση δουλειά χρειάστηκε να κάνουν κάποιοι για να καταφέρουμε εμείς να ξεχνάμε: ότι δεν είναι πρωτοσέλιδο, ότι δεν είναι μέρος των ειδήσεων, ότι δεν είναι απόσπασμα από ένα τηλεοπτικό πολιτικό ή μη τραπέζι;

Τα χάρτινα σκηνικά που στήσαμε σ’ αυτή τη χώρα, μπροστά και πίσω από μικρόφωνα και  κάμερες, μας οδήγησαν σε λάθος επιλογές, σε καταστάσεις λήθης, σε μια απέραντη και χρόνια απραξία, που σήμερα έχει μετατραπεί σε μελαγχολία και κατάθλιψη.

Δεν τα βάζω με τα ΜΜΕ, απλώς διαπιστώνω πως ο πρώτος ρόλος που πήραν, ή πιο σωστά ο πρώτος ρόλος που τους δώσαμε, ήταν καθοριστικός, γι’ αυτό που λέμε σήμερα: κοινωνική ύπνωση ή κατάσταση του καναπέ. Δεν ήμασταν, ούτε είμαστε ελεύθεροι στις επιλογές μας. Και αν κάποιοι προσπαθούν, σπάνε τα μούτρα τους. Πώς να αλλάξει λοιπόν κάποιος το σήμερα όταν το χθες του κοιμάται;

Και όταν ακούω για εκείνες τις επαναστάσεις, για εκείνες τις μεγάλες εξεγέρσεις, τις μεγάλες καθόδους, όχι, δεν με πιάνουν τα γέλια, μου έρχεται να κλάψω ακόμα πιο δυνατά, που ακόμα πιστεύουμε πως κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτό τον τόπο - τόσο σύντομα τουλάχιστον.

Εξάλλου με τις σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές, η Ελλάδα έδωσε ότι ήταν καλύτερο μπορούσε να δώσει. Δεν έχει τίποτε άλλο. Δεν υπάρχουν  πια ιδέες. Δεν υπάρχουν στόχοι. Αλλά ακόμα ιδέες να υπάρχουν, κανείς δεν μπορεί να τις κάνει πράξη αφού δεν θέλει να συγκρουστεί με το κατεστημένο.  Όσο για την ανάπτυξη; Πολιτική οφθαλμαπάτη…

Μάλλον θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, λαός να θέλει να επαναστατήσει και να μην μπορεί. Θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ακόμα και να γίνει επανάσταση δεν θα πετύχει, γιατί δεν υπάρχει κανένας κρατικός  μηχανισμός που να μπορέσει να ιεραρχήσει τα προβλήματα ή να μπορέσει να συγκρουστεί με τα κατεστημένα.  Στην χώρα δεν υπήρξε ποτέ η αναγνώριση και η ιεράρχηση των πραγμάτων.

 Έρχονται εκλογές και δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας χώρος που να εκφράζει κάτι τέτοιο: ιεράρχηση των προβλημάτων και σύγκρουση με το κατεστημένο. Γι’ αυτό το λόγο και δεν σχεδιάζεται τίποτα.  Γι’ αυτό και καμία εξουσία δεν μπορεί να συγκροτήσει την χώρα.

Η Ελλάδα αδυνατεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αλλά ποιος να τολμήσει να το παραδεχτεί… Το Σύνταγμα μας έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο από την στιγμή που δεν έχουμε Πρόνοια - Οικονομία - Παιδεία, κάποιοι θα έλεγαν και Δικαιοσύνη.

Στην χώρα, δεν υπήρξε ποτέ καμία πολιτική κουλτούρα, μάλλον γιατί τελικά ήμασταν πάντα υπανάπτυκτοι. Δεν υπήρξε ποτέ τίποτα καινούργιο. Ζούσαμε και ζούμε με το παρελθόν. Το μόνο που επικράτησε ήταν αυθαιρεσία και το πολιτικό κατεστημένο. Το χρήμα το χρησιμοποιήσαμε μόνο για ιδιωτική κατανάλωση, για να πάρουμε ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι, και να… περνάμε καλά. Τίποτα δεν αναπτύχθηκε ποτέ.

Αλήθεια γιατί δεν τολμά να βγει κάποιος και να μας το πει ξεκάθαρα:  «Η χώρα είναι κατεστραμμένη»;

Δεν υπάρχει καμία ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν υπάρχει καμία συναλλαγή εδώ και τόσα χρόνια. Το 30% είναι η επίσημη ανεργία και το ποσοστό αυξάνει. Το 60% φεύγει για το εξωτερικό. Θεσμοί κλείνουν και συρρικνώνονται. Δεν υπάρχουν ξένα κεφάλαια. Και αναρωτιόμαστε ακόμα αν έχουμε καταστραφεί; Σύντομα θα χρειαζόμαστε την ίδια βοήθεια που δίνεται στην Αφρική.

Και επειδή οι ασυνάρτητοι πολικοί λόγοι μας έχουν κουράσει και τα πρόσωπα που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες, μόνο για «σοβαρή πολιτική» δεν μας εμπνέουν, ας επιλέξουμε τουλάχιστον ότι θεωρούμε καλύτερο, αν υπάρχει…