Οι κρίκοι

Σίγουρα είναι σπάνιο ο ένοχος να παραδεχτεί την ενοχή του. Κανένας δεν το λέει  δυνατά. Οι πιο ευσυνείδητοι  το δείχνουν με την έκφραση στο πρόσωπό τους, σε άλλους η συμπεριφορά τους το προδίδει. Είναι σα να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι τους, όχι φωτοστέφανο αλλά, μια φωτεινή ταμπέλα που γράφει «Εγώ φταίω, εγώ φταίω».

Μα κανενός η συμπεριφορά δεν είναι ενοχική. Tο βλέμμα τους δείχνει εκ πρώτης καθαρό και το θράσος τους σε κάνει να πιστεύεις πως αυτός είναι η εξαίρεση, όταν τον ακούς μάλιστα να λέει: «Μα σας παρακαλώ, μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν και εξαιρέσεις».

Δε ξέρω πια αν υπάρχουν εξαιρέσεις….

Τι ήταν αυτό που μας ξεγελούσε τόσα χρόνια; Η ψεύτικη πολιτική αθωότητα…; Τα ψίχουλα που μας έδιναν και μας έκαναν να πιστεύουμε πως είναι καρβέλια; Η καρέκλα που μας έβαζαν να καθίσουμε, χωρίς βέβαια να μας πουν πως μια μέρα θα την τραβήξουν κάτω από τα πόδια μας; Δεν ήθελαν και πολύ για να μας κάνουν συνένοχους της διαφθοράς…

Η ιστορία των λαών έχει αφετηρία τη πολιτική της υπόσταση. Η καλογυαλισμένη αλυσίδα ξεκίνησε μέσα από το κτήριο του Συντάγματος. Απέκτησε κρίκους σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και όποιος δε έπαιρνε μέρος σ’ αυτή πάλευε σαν ξένος Έλληνας.

Η τηλεόραση δεν έχασε ευκαιρία, χαμήλωσε το επίπεδο τραγικά. Ο πολιτισμός  παραγκωνίστηκε και οι  ξενόφερτοι λαοί πλήθυναν χωρίς  καν να το καταλάβουμε.

Η αλυσίδα όλο και μεγάλωνε μα ταυτόχρονα σκούριαζε. Και κατέφθασαν κάποιοι «Μεγάλοι και Καλοί» που λέγονται τροϊκανοί για να μας σπάσουν τους κρίκους. Αλήθεια, αυτό είναι τελικά που μας πειράζει;

Τρομάρα μας…