80 λεπτά τυφλή

Δεν είχα ιδέα που πάω. Ήξερα ελάχιστα για αυτό που θα συναντούσα, αλλά μου αρκούσε. Θα ήμουν για 80 λεπτά τυφλή και αυτό με προκαλούσε. Εμπειρία θα έλεγε κάποιος, δοκιμασία κάποιος άλλος, πως θα νιώθω μετά, σκέφτηκα εγώ.
Κάπως έτσι βρέθηκα σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλα 7 άγνωστα άτομα να ακούω τον τρόπο που θα κρατάω και θα χρησιμοποιώ το λευκό μπαστούνι. Νιώθαμε όλοι την ίδια ταραχή, που πάμε, τι θα κάνουμε, πως θα νιώσουμε;
Σε λίγο το φως θα χαμήλωνε και στην άλλη αίθουσα θα μας περίμενε η Αυγουστίνα, η γλυκιά Αυγουστίνα, που θα μας συνόδευε σε μια διαδρομή που δεν είχε προηγούμενο…
 Απόλυτο σκοτάδι και μια μικρή αναστάτωση άρχισε να επικρατεί. «Πιάστε δεξιά τον τοίχο και ακολουθήστε τον», ακούσαμε την γλυκιά της φωνή να μας λέει και κάπως έτσι προχωρήσαμε…
…κάναμε βόλτα στην Αθήνα, περάσαμε από το Ζάππειο, ανεβήκαμε το γεφυράκι, αγγίξαμε τα δέντρα, ακούσαμε τα πουλιά, βρέξαμε τα χέρια μας, σκόνταψα στο αυτοκίνητο, περάσαμε το φανάρι, κατεβήκαμε στην αποβάθρα, χτυπήσαμε εισιτήριο, μπήκαμε στο μετρό, ταξιδέψαμε, περπατήσαμε στο κέντρο, μυρίσαμε τη ρίγανη, τα σκόρδα και το δεντρολίβανο, πιάσαμε τα ρούχα, μπήκαμε μέσα στο καφέ, ψωνίσαμε… και όλα αυτά σε απόλυτη συσκότιση. Ακόμα και η φαντασία μας είχε σκοτεινιάσει, ζούσαμε ολοκληρωτικά εκείνη τη στιγμή. Αγγίζαμε διαρκώς ότι υπήρχε δεξιά και αριστερά, αγγίζαμε διαρκώς ο ένας τον άλλο, μάλλον έτσι νιώθαμε μεγαλύτερη ασφάλεια. Όλες μας οι άλλες αισθήσεις, εκτός από την όραση είχαν πετάξει φωτιές. Τα αντανακλαστικά μας είχαν ενεργοποιηθεί όσο ποτέ άλλη φορά. Πολύ σύντομα είχαμε εξοικειωθεί με το σκοτάδι και σχεδόν το απολαμβάναμε. Μιλούσαμε, γελούσαμε, συζητούσαμε.
Ήμασταν μια παρέα τυφλών που έκανε βόλτα στην πόλη… Και όταν η Αυγουστίνα μας είπε, πως η διαδρομή τελείωσε, εμείς ζητήσαμε κι άλλο. Δεν ξέρω γιατί, για να λυτρωθούμε ή για να αυτοτιμωρηθούμε από τύψεις πως εμείς βλέπουμε;
Δεν θέλω να πω περισσότερες λεπτομέρειες για τη διαδικασία, εξάλλου είναι δύσκολο να μεταφέρω τέτοιου είδους συναισθήματα στο χαρτί. Δεν θα ήθελα να γράψω κάτι λιγότερο από αυτό που έχω αισθανθεί. Θα αφήσω να παραμείνει μυστήριος ο «Διάλογος στο σκοτάδι», μια προτροπή για να βρεθεί κάποιος εκεί.
Το συμπέρασμα; Ο κόσμος δεν είναι διαφορετικός χωρίς χρώματα, μάλλον γιατί η καρδιά βλέπει καλύτερα από τα μάτια…
ΥΓ. Η Αυγουστίνα ήρθε μαζί μας και όταν βγήκαμε στο φως. Εκείνη δεν μπόρεσε να μας δει. Εμείς όμως την είδαμε και ήταν μια κούκλα. Την ευχαριστούμε.
Δημοσιευμένο: e-orfeas.gr

INFO
“Dialogue in the Dark”
ΘΕΑΤΡΟ BADMINTON
Ολυμπιακά Ακίνητα Γουδή,
157 73, Αθήνα, Ελλάδα
Για πληροφορίες και κρατήσεις καλέστε στο 210 8840600
e-mail: info@badmintontheater.gr

Στο μαύρο το κόκκινο φαίνεται…

Κοίτα να δεις που άλλαξα  γνώμη για τη συμμετοχή στις διαδηλώσεις. Άρχισα  και εγώ να αναρωτιέμαι μήπως τελικά οι πολλοί έχουν κάποιο λόγο σοβαρό που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους. Και δεν έχει κανένα ειρωνικό υπονοούμενο ο λόγος μου. Μήπως τελικά κανείς δεν θέλει να πάει στο Σύνταγμα υποκινούμενος από εργατοπατέρες; Μήπως κανείς δεν  θέλει να φωνάξει μπροστά από την Βουλή κρατώντας πολύχρωμη σημαία;

Νομίζω ότι κανείς δεν επιθυμεί να κρατάει πανό με συνδικαλιστικά και κομματικά αρχικά.

Μήπως τελικά αυτή η κίνηση αποχής δείχνει πως δεν ανεχόμαστε άλλο πια τις κατευθύνσεις; Και να σκεφτείς πως κάποτε, οι πορείες τέτοιου τύπου ήταν απίστευτα μεγάλες και χωρίς η χώρα να έχει καταντήσει έτσι, όπως τώρα.
Εάν βγούμε αυθόρμητα στους δρόμους τότε θα είμαστε πολλοί και είναι βέβαιο ότι οι τριακόσιοι θα μας φοβηθούν πραγματικά. Θα μου πεις: όπως φοβήθηκαν τους Αγανακτισμένους; Μόνο που τότε οι αγανακτισμένοι ήταν λίγοι. Σήμερα είναι περισσότεροι και μεθαύριο θα είναι αμέτρητοι.

Μέχρι τότε όμως τι κάνουμε;

Να είμαστε αισιόδοξοι, θα έλεγε κάποιος.

Όμως πως μπορείς να ζητάς από τον άλλο που δεν έχει καθόλου δουλειά, που δεν έχει κανένα εισόδημα, που έχει μόνο υποχρεώσεις, να είναι αισιόδοξος και πως του ζητάς να κάνει υπομονή; Αν ειδικά εσύ που τον συμβουλεύεις, εξακολουθείς να έχεις ακόμα την δουλειά σου; Του μιλάς εκ του ασφαλούς και μάλλον έτσι  τον κάνεις να νιώθει ακόμα χειρότερα.
Αν κάποιοι από  εμάς έβλεπαν ένα φως στο τούνελ, αν μας έπειθαν αυτοί που μας κυβερνούν ότι μπορούν να μας προστατέψουν, τότε ναι,  θα μπορούσε να είμαστε κάπως πιο αισιόδοξοι. Όταν όμως αισθανόμαστε και ξέρουμε πως κάνουν κουμάντο άνθρωποι που οδήγησαν την χώρα μας εκεί που την οδήγησαν, τότε δεν γίνεται να εμπιστευτούμε εκείνους που μας έκλεψαν.

Και κάπως έτσι τα συναισθήματά μας άρχισαν να αλλάζουν.

Αρχίσαμε να αισθανόμαστε οργή, θλίψη, πόνο. Θέλουμε να τιμωρηθούν εκείνοι που ξέρουμε πως έχουν κινηθεί εναντίον της χώρας μας. Γιατί όταν σου στερούν την αξιοπρέπεια, σαν να είσαι μόνο ένας αριθμός, τότε αρχίζεις να αισθάνεσαι και θυμό.

 Και όταν μάλιστα τα μυαλά και το μορφωτικό σου επίπεδο, δεν θέλει και πολύ να παρασυρθεί από εκείνους που βρίσκουν τρόπο να σε πείσουν πως μπορούν να ξεβρομίσουν τον τόπο, τότε νιώθεις ένα ακόμα πιο επικίνδυνο συναίσθημα: Εκδίκηση.

Για τον ένα ή για τον άλλο λόγο η εκδίκηση στη χώρα μας βρήκε χρώμα και σχήμα.
Αλλά εσείς οι εκδικητικοί τύποι πρέπει να γνωρίζετε ότι στο μαύρο το κόκκινο φαίνεται …