Πλησιάζει η κατάλληλη στιγμή

Δεν θα πας εφέτος διακοπές, το ξέρω. Ούτε και εγώ.
Στην ίδια κατάσταση είμαστε. Αλλά αυτό δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα.
Η Αθήνα δεν θα αδειάσει όπως παλιά, κι όμως, εσύ πάλι άδεια την νιώθεις.
Είναι που το κοινωνικό - πολιτικο κλίμα βαραίνει όλο και περισσότερο, και αυτό σε καταπλακώνει.
Το πολιτικό σύστημα είναι υπό κατάρρευση.
Το κοινωνικό καταρρέει καθημερινά.
Άρχισες κιόλας να εξοικειώνεσαι με την είδηση. Λες, πως άλλος ένας αυτοκτόνησε και απλά… κουνάς το κεφάλι.
Δεν έχεις να πεις τίποτα παραπάνω και φυσικά δεν έχεις να κάνεις τίποτα περισσότερο για  την κατάσταση.
Εξάλλου θα μου πεις, πως ότι ήταν να κάνεις το έκανες, ψήφισες πριν από ένα μήνα, δεν έχεις πολλές επιλογές, ή μήπως έχεις αλλά δεν το έχεις καταλάβει;
Έκανες την φορολογική σου δήλωση φαντάζομαι, όπως και εγώ.
Την περιμένω  μες τον Αύγουστο ή στην καλύτερη περίπτωση, μου είπαν τον Σεπτέμβρη.
Δεν έμαθα πόσα θα πληρώσω, εξοικειώθηκα και εγώ μαζί με σένα να νιώθω πως θα πληρώνω χωρίς να χρωστάω και χωρίς να μιλάω.
Λες να φταίει το μόνιμο αίσθημα του χρέους που σε κάνει να κυκλοφορείς με σκυμμένο κεφάλι;
Ξεσηκώθηκες για λίγο, φώναξες, μούντζωσες, πέταξες και μερικά γιαούρτια, αλλά μετά ξανακλείστηκες στο καβούκι σου.  Έχεις κάτι λίγα ακόμα, στην τράπεζα μου είπες.
Αυτά είναι  που σε καθησυχάζουν και σε καθυστερούν, σκέφτηκα.
Αλλά τελειώνουν και το ξέρεις.
Και ύστερα;
Μην μου πεις ότι και εσύ θα αυτοκτονήσεις, σε έχω για έξυπνο άνθρωπο.
Περιμένεις  την κατάλληλη στιγμή, μου ψιθύρισες.
Πόσο πιο κατάλληλη σε ρώτησα, αλλά δεν μου απάντησες.
Πες μου όταν είναι η ώρα, είμαι έτοιμη.

«Απολείπειν ο θεός Αντώνιον» (Κ.Καβάφης)

Αν και λάτρης της ποιητικής τέχνης, δεν μπορώ να πω, πως μου αρέσει να ακούω πολιτικούς να απαντούν με τους στίχους κάποιου σπουδαίου Έλληνα ποιητή.

Εξάλλου η πολιτική, χρόνια τώρα δεν είναι πια τέχνη αλλά αταξία που κατευθύνει σε μια χαοτική διαδρομή με πρωταγωνιστές χαοτικούς τύπους.

Όποιο χάος και αν μελετήσει κανείς, είτε αυτό της μυθολογίας είτε εκείνο της μεταφυσικής, δεν μπορεί να το συγκρίνει με το ελληνικό χάος της πολιτικής κρίσης, που προσπαθεί να διασωθεί με νύχια και με δόντια από τον συνεχή εκτροχιασμό της.

Ας ξαναγυρίσω όμως πίσω στους ποιητές.

Αν ζούσαν σήμερα δεν νομίζω πως θα τολμούσε πολιτικός να χρησιμοποιήσει τα έργα τους για να φανεί λίγο πιο έξυπνος από τον άλλο.

Καβάφης, Ελύτης, Βάρναλης... και ποιος ξέρει ποιους άλλους ποιητές θα επικαλεστούν, θα μελετούν και θα αποστηθίζουν, για να 'χουν να λένε...

« Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»

«Kι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις»

«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα»

Αφήστε τους στίχους και μιλήστε με την δική σας ουσία των πραγμάτων.

Γιατί αν ζούσαν οι μεγάλοι Έλληνες ποιητές όχι απλώς θα αντιδρούσαν - για την κακή απαγγελία που κάνετε - αλλά θα ούρλιαζαν για την κατάσταση που όλο το πολιτικό σας σύστημα μας έφερε.

Εκτός και αν απλώς σιωπούσαν, από λύπην ...


                                                 

Γραμματικά Εγκλήματα

Έντεκα διαφορετικά άτομα έχουν βάλει την υπογραφή τους για την έκδοση του βιβλίου Γραμματικής για την Ε' και ΣΤ' Δημοτικού, το οποίο εκδόθηκε από τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, με την ευθύνη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (πρ. έκδοση του 2011, εκδ. Πατάκη).

Οι Ειρήνη Φιλιππάκη–Warburton, Μιχάλης Γεωργιαφέντης, Γεώργιος Κοτζόγλου και Μαργαρίτα Λουκά είναι οι υπεύθυνοι για τη συγγραφή του βιβλίου. Ενώ οι Γεωργία Κατσιμαλή (αν. καθ. Παν. Κρήτης), Χρήστος Γκόλιαρης (τέως σχολικός σύμβουλος Π. Ε. Εκπαίδευσης) και Βασιλική Παναγιώτου (εκπαιδευτικός) υπήρξαν κριτές και αξιολογητές του βιβλίου της Γραμματικής. Τη φιλολογική επιμέλεια έχει κάνει η κ. Θεοδώρα Τσίγκα (φιλόλογος) και υπήρξαν και άλλοι δύο υπεύθυνοι του μαθήματος κατά τη συγγραφή, οι κύριοι Π. Μπερερής και Χ. Παπαρίζος.

Έντεκα άνθρωποι έχουν συμφωνήσει πως τα φωνήεντα της ελληνικής γλώσσας ΔΕΝ είναι 7, όπως γνωρίζαμε μέχρι τώρα, αλλά 5.

Στις σελ. 36 και στην 3η ενότητα, με το ερώτημα πώς δημιουργώ λέξεις, ο μαθητής διδάσκεται πως τα φωνήεντα είναι τα εξής: [α], [ε], [ι], [ο] και το [ου] -που μέχρι πρότινος ήταν δίφθογγος ενώ τώρα ανήκει στα φωνήεντα. Μόνο που από τα φωνήεντα του βιβλίου, όπως βλέπει κανείς και από την εικόνα, λείπουν τα [η], [υ] και [ω].

Μέχρι πρότινος, μαθαίναμε πως τα φωνήεντα της ελληνικής είναι στο σύνολό τους 7 και μάλιστα πως χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Τα βραχέα (ε, ο), τα μακρά (η, ω) και τα δίχρονα (α, ι, υ).

Στο ίδιο βιβλίο Γραμματικής, οι μαθητές του Δημοτικού θα μάθουν πως η ελληνική γλώσσα έχει 18 σύμφωνα και μέσα σε αυτά ανήκουν και τα [ντ], [μπ] και [γκ]. Μόνο που δεν υπάρχουν πουθενά τα γράμματα [ξ] και [ψ]. Στην σελ. 40 το [ξ] και [ψ] παρουσιάζονται διπλά γράμματα όπου [ξ]=κσ και [ψ]=πς.

Επίσης, το πιο φοβερό απ' όλα είναι πως, στη σελ. 36, κάποια ελληνικά γράμματα αντικαθίστανται από την αγγλική γραμματοσειρά όπως: το [χ] γίνεται [x] ενώ το ελληνικότατο [ζ] είναι γραμμένο [z].

Κάποιοι θέλουν ή να μας κάνουν να ξεχάσουμε ό,τι είχαμε μάθει μέχρι τώρα ή κάποιοι ανεύθυνοι -το λιγότερο– έχουν κάνει τραγικά λάθη;

Αν ισχύει το πρώτο, τότε κάποιοι, εσκεμμένα λειτουργούν εις βάρος της ελληνικής παιδείας και, κατ' επέκταση, της ελληνικής μας γλώσσας. Αν ισχύει το δεύτερο, ότι δηλαδή κάποιοι έχουν κάνει λάθη, τότε θα επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά, πόσα εγκλήματα διαπράττονται σ' αυτή τη χώρα.

Δυστυχώς μας λείπει η παιδεία

Όταν οι ιστορικοί κληθούν να γράψουν την ιστορία της νεότερης Ελλάδας, είναι σίγουρο πως θα χρειαστούν και τη βοήθεια ψυχολόγων. Όχι μόνο λόγω της πολιτικής παράνοιας που επικρατεί αλλά λόγω και της κοινωνικής ανισορροπίας που μας χαρακτηρίζει.

Είναι σίγουρο πως οι ιστορικοί θα χρειαστεί να ζητήσουν την βοήθεια ειδικών για να εξεταστεί η στάση και οι κινήσεις της ελληνικής «μάζας». Η στάση και οι κινήσεις του ανοργάνωτου κοινωνικού πλήθους, που μονίμως ζητά το καινούργιο αλλά τελικά επιλέγει το παλιό.

Θα εξετάσουν την απόλυτη ευθύνη του κοινωνικού πλήθους για τις λανθασμένες του πολιτικές επιλογές και πώς ψυχολογείται και αν δικαιολογείται η μόνιμη  γκρίνια του ελληνικού λαού, που επιβεβαιώνει διαρκώς την άποψη του Β. Φραγκλίνου πως ο όχλος είναι ένα τέρας με πολλά κεφάλια, αλλά χωρίς μυαλό ή εκείνη του Μπέρναρ Σω που λέει πως Δημοκρατία είναι, όταν η κυβέρνηση δεν διορίζεται από μια χούφτα διεφθαρμένων αλλά εκλέγεται από αστοιχείωτη πλειοψηφία. Και να φανταστεί κανείς πως ο όχλος, ψηφίζοντας, μπορεί και να διατάζει…

Τόσο ικανοί είναι τελικά οι Έλληνες πολιτικοί που καταφέρνουν ξανά και ξανά μέσα από λάθη, απάτες, διαφθορά, ανυπαρξία νόμων, να πείθουν και να καθοδηγούν διαρκώς τα πλήθη;

Θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν φταίει η πολιτική ικανότητα, αλλά το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο της μάζα. Και δεν θα είχε άδικο. Η παιδεία, χρόνια τώρα, υποβαθμίζεται διαρκώς ενώ ταυτόχρονα ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις νομοθετούσαν, άλλαζαν και αναστάτωναν. Το κόστος απύθμενα μεγάλο. Σύγχυση παντού. Οι επιπτώσεις και πολιτισμικές. Εξάλλου πολιτισμός δεν είναι μόνο οι τέχνες είναι και η συμπεριφορά μας απέναντι στον άλλο. Κάτι το οποίο δυστυχώς δεν διαθέτει η ελληνική κοινωνία. Κάποιοι λένε πως απλώς μας θέλουν αμόρφωτους. Για να επιβεβαιώσει μάλλον ο Σόλωνας* πως ο αμόρφωτος, δηλαδή, λαός, πολύ συχνά υποδουλώνεται σε άρχοντες.

Αν πάλι κάποιος διαφωνεί με τα περί αμόρφωτης μάζας, θα μπορούσε τότε να του απαντήσει κάποιος πως φταίει που η μάζα είναι βολεμένη. Και δεν χωρά καμία αμφιβολία περί τούτου. Τακτική χρόνων. Το βόλεμα κατοχυρώθηκε ως η απόλυτη ελληνική νοοτροπία. Μόνο που το βόλεμα υποδουλώνει και καθοδηγεί. Και τέτοιου είδους καθοδήγηση μόνο καλή δεν μπορεί να είναι, αντιθέτως επικίνδυνη, θα έλεγα.

Υπήρξαν έλληνες πολιτικοί που είχαν το χάρισμα να συνεγείρουν το λαό. Γέμισαν πλατείες και υποσχέθηκαν μια νέα Ελλάδα, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε και εκείνη την παλιά, που μας κληροδότησαν οι πρόγονοι.

Η ελληνική κληρονομία βρίσκεται στα μουσεία, στα αρχαία θέατρα, στα γράμματα, στην επιστήμη, στην τέχνη, στην ανεξαρτησία και στην γη μας, ενώ η πολιτική κληρονομιά υπήρξε η μεγαλύτερη «αρχιτεκτονική» τέχνη.

Πως θα μας κρίνουν οι ιστορικοί και πως θα μας ψυχογραφήσουν οι ψυχολόγοι είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Εκτός και αν τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα. Οι ιστορικοί δηλαδή μας εντάξουν σε έναν νέο πολιτικό ελληνικό μεσαίωνα και οι ψυχολόγοι να μας χαρακτηρίσουν ταραγμένες προσωπικότητες, που δεν ξέραμε απλώς τι θέλαμε. 

*Κάνω μια παρένθεση για να αναφερθώ στον Σόλωνα, η ουσία της νομοθεσίας του αποτέλεσε θεμέλιο πάνω στο οποίο εδραιώθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Ο Σόλων αυτοεξορίστηκε. Οι Αθηναίοι τότε δεν έβλεπαν μακριά. Μετά από δέκα χρόνια αυτοεξορίας, όταν ο Σόλων  επέστρεψε στην Αθήνα, τη βρήκε σε πολύ καλύτερη κατάσταση, χάρη στα δικά του νομοθετικά μέτρα. Και μετά πέθανε ευτυχισμένος σε βαθιά γεράματα. 

Δημοσιευμένο στα "Πολιτικά Θέματα" (Τεύχος 45)