Συμπεράσματα, πολλά...

Γίναμε μια κοινωνία που έμαθε να θαυμάζει τους αετονύχηδες και εκείνους που θα μπορούσαν να κάνουν τα πιο έξυπνα κόλπα.

Πρότυπά μας έγιναν τα αρπαχτικά και αφήσατε την δικαιοσύνη να λειτουργεί αυθαίρετα, υποκειμενικά και ταξικά βάση συμφερόντων και παθών, μόνο που 

«Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία»  (Αυγουστίνος, 354-430).

Με εκείνα και με τα άλλα... χάσαμε τα πρόσωπα των ηγετών. Την ικανότητα των ανθρώπων εκείνων που θα μπορούσαν με αποφασιστικότητα να στήσουν μια κυβέρνηση Εθνική και όχι κομματική. Κάπως έτσι πίσω από τις προεδρικές πόρτες παίξατε μόνοι σας το παιχνίδι της εξουσίας.

Ανοίξατε και κλείσανε τις μεγάλες αίθουσες.

Δηλώσατε και ειρωνευτήκατε.

Κάνατε πίσω και κάνατε μπρος.

Σηκώσατε τα χέρια ψηλά.

Προτείνατε.

Κοροϊδέψατε.

Χτυπήσατε κάτω από την μέση ή πάνω από την μέση.

Γεμίσατε τα πάνελ και εξακολουθείτε να τα γεμίζετε με όλους εκείνους τους απίστευτους εκπροσώπους σας που λένε ότι πιο απίθανο μπορεί να φανταστεί νους.

Και όλοι εμείς απ' έξω, όχι απ' τα κάγκελα, απ' έξω από τις δικές σας συνομωσίες να περιμένουμε κρεμασμένοι άλλοι από θηλιά και άλλοι από τα χείλη σας να ακούσουμε εκείνο το «Είμαστε όλοι μαζί για την Ελλάδα». Για να μπορέσουμε να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή και να νιώσουμε λίγο καλύτερα. 

Θα μου πείτε: κορίτσι μου είσαι πολύ ρομαντική, που ζεις.... Έλα ντε που ζω ή μάλλον που θα ήθελα να ζω...

Δυστυχώς σε όλους εσάς τους πολιτικούς αρχηγούς αλλά και στο τιμημένο προεδρείο, σας διέφυγε η πραγματικότητα.  Εμάς δεν μας ενδιέφερε ούτε μας ενδιαφέρει πιο πρόσωπο θα είναι στην θέση του πρωθυπουργού, ούτε πιο κόμμα θα είναι στην εξουσία.

Αλλά σας έχει διαφύγει η κοινωνία, γιατί απλά δεν υπάρχει κοινωνία, την έχετε διαλύσει. Η επαναστατική σας αντίληψη για τον κόσμο είναι ένας ακραίος ατομισμός στο χώρο μας άλλης φιλοσοφίας. Χάσατε την δική μας πραγματικότητα και η όλη στάση σας - τουλάχιστον σε αυτή την κρίση - δεν θα μπορέσει να την καταλάβει καμία μετέπειτα ιστορία.

17 Μαΐου 2012 - 17 Ιουνίου 2012 

και από σήμερα ξεκινάει άλλος ένας μήνας ταλαιπωρίας και εκνευρισμού.

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει... αλλά ζούμε έναν εσωτερικό πόλεμο 

που σε καλό να μας βγει.

Σήμερα δεν γιορτάζει κανείς

Ξημέρωσε η πολύ αναμενόμενη «άλλη μέρα». Είναι 7η Μαΐου 2012. Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι αυτή η Δευτέρα; Λες από σήμερα να διαγραφεί το χρέος της χώρας; Λες οι μισθοί να σταματήσουν τον εξευτελιστικό κατήφορό τους; Λες οι απολυμένοι να ξαναγυρίσουν στις θέσεις τους; Λες να αρχίσει η ανάπτυξη και να πάρουν το δρόμο της επιστροφής ακόμα και οι Έλληνες μετανάστες;

Πόσο διαφορετική μέρα ξημέρωσε τελικά; Το μνημόνιο λένε πως τιμωρήθηκε, μόνο που είχε προλάβει να μας τιμωρήσει εκείνο πρώτα. Κάποιοι χαμένοι σίγουρα θα ξύπνησαν με νεύρα. Οι δημοσιογράφοι άυπνοι συνεχίζουν για δεύτερη μέρα τη μεγάλη «γιορτή» της ενημέρωσης. Οι συζητήσεις έχουν φουντώσει, για πιθανές συνεργασίες και για πιθανές επόμενες εκλογές.

Πολλοί μιλούν για τα μηνύματα που έστειλαν αυτές οι εκλογές, για την τιμωρία του δικομματισμού και κάποιοι άλλοι αναρωτιούνται «και τώρα τι». Κάποιοι σκύβουν το κεφάλι, κάποιοι πανηγυρίζουν για την μεγάλη « επανάσταση» και κάποιοι άλλοι υψώνουν το χέρι ψηλά σε στάση προσοχής και προσευχής. Αυτή η μάχη δεν θα έχει τέλος...

Ο ξένος τύπος οργιάζει από σενάρια εξόδου μας από την ευρωζώνη. Οι πόρτες της Βουλής θα αρχίσουν να ανοιγοκλείνουν και ποιος ξέρει τι θα σχεδιάζουν πάλι πίσω από τη πλάτη μας.

Αυτές οι πρόωρες και άκαιρες εκλογές δεν έφεραν τίποτα καινούργιο. Είναι μόνο ο αντικατοπτρισμός της κοινωνίας του χάους.

7 Μαΐου 2012, ο ήλιος ανέτειλε κανονικά στην ώρα του 6:21 και η δύση θα γίνει στις 8:26. Στο εορτολόγιο του μήνα σήμερα δεν γιορτάζει κανείς. Πράγματι, αλήθεια είναι...

"Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο"

Η ρομαντική αντίληψη για τους κλέφτες και τους αμαρτωλούς που κολάκευε κατά πολύ το παρελθόν των Ελλήνων, συνδέοντάς τους με την αντίσταση – από ένα σημείο και μετά – κατά της οθωμανικής εξουσίας πέρασε ανεπιστρεπτί.

Κάποτε, οι κλέφτες και οι αμαρτωλοίανέβηκαν στις ανώτερες βαθμίδες της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής ιεραρχίας της ελληνικής κοινωνίας. Αποτέλεσαν την στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας και ολόκληρη η στρατιωτική/αστυνομική οργάνωσή τους έγινε  γνωστή ως αρματολισμός.

Τα λίγα στοιχεία που υπάρχουν από τους ιστορικούς για τους κλέφτες του 18ου αιώνα αναφέρονται μόνο σε πράξεις ληστείας. Η ιστορία γράφει πως,  σε όλη την διάρκεια τους Τουρκοκρατίας οι κλέφτες προκαλούσαν τρόμο. Οι σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως βασικός στόχος τους ήταν τα αδύνατα τμήματα του πληθυσμού.

Τα τελευταία χρόνια οι κλέφτες, στη Ελλάδα έχουν πάρει άλλη μορφή. Το πολιτικό σύστημα, κυρίως, όχι μόνο δεν προστάτεψε τα αδύναμα τμήματα της κοινωνίας, όχι μόνο δεν αποτέλεσε τη δύναμη της χώρας.  Αντίθετα, έκανε και κάνει τα πάντα - ηθελημένα ή όχι - για την κατάρρευση το ελληνικού οικοδομήματος. Οι κλέφτες του σήμερα, δεν προκαλούν μόνο τρόμο, προκαλούν και μίση.

Μένω στο πολιτικό σύστημα γιατί αυτό θεωρείται το παράδειγμα της κοινωνίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κλέφτες γιατροί, κλέφτες εφοριακοί, κλέφτες παπάδες, κλέφτες μικρο-μεγαλοεπιχειρηματίες και πολλοί - πολλοί άλλοι, οι οποίοι βρήκαν και εξακολουθούν να βρίσκουν «προστασία» από ένα πολιτικό σύστημα που αντί να τους εξοντώνει, τους πολλαπλασιάζει.

Οι τότε κλέφτες εξωραϊστήκαν και η προεπαναστατική τους δράση, υπήρξε πατριωτική. Οι σημερινοί κλεφταράδες – κυρίως πολιτικοί –  όλοι αυτοί οι μικρό ή μεγαλό-απατεωνίσκοι  των τελευταίων ετών, οι δήθεν πατριώτες και σωτήρες, καταχραστές της εξουσίας και του δημόσιου χρήματος, γέμισαν τραπεζικούς λογαριασμούς, στρογγυλοκάθισαν σε καρέκλες και εξασφάλισαν όχι μόνο τις ζωές τους αλλά και εκείνες των οικογενειών τους.

Άφησαν τον ελληνικό λαό να ζει τόσα χρόνια με αυταπάτες – και καλά να πάθει εδώ που τα λέμε - και όταν ήρθαν τα δύσκολα τον εγκατέλειψαν αφήνοντάς τον να εξαθλιώνεται σιγά – σιγά, λέγοντας του τάχα, «πως δεν γινόταν διαφορετικά». Ποιος ξέρει αν θα έχει τέλος αυτή μας η κατρακύλα…

Το σαθρό πολιτικό σύστημα των τελευταίων ετών, διέσυρε τη χώρα διεθνώς και διέφθειρε δύο γενιές Ελλήνων χρεώνοντας κατά πολύ τις επόμενες. Σάπισε όλο το κρατικό μηχανισμό και κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερο κάνοντας προεκλογικούς «αγώνες» προκαλώντας μας ακόμα περισσότερο την οργή μας.

Τριανταπέντε χρόνια δικομματισμός και ποίος ξέρει αν ακόμα έχουμε καταλάβει τι έγινε σ’ αυτή τη χώρα… Πως καταφέραμε και αφήσαμε τόσα χρόνια τόσους πολλούς κλέφτες μέσα σε μια Βουλή;  Πως καταφέραμε και αφήσαμε τόσα πολλά χρόνια το μέλλον μας να το ορίζουν άνθρωποι που είχαν το βλέμμα μόνο στα προσωπικά τους οφέλη; Πως καταφέραμε και αφήσαμε τόσα χρόνια να μας παραπλανούν οι μάστορες του ψεύδους; Για πόσο θα μεμψιμοιρούμε ακόμα;  Οι εκλογές έφτασαν. Ας σκηνοθετήσουμε επιτέλους όλοι μαζί το «Μέσα οι κλέφτες», γιατί τόσα χρόνια η παράσταση «Έξω οι κλέφτες» ήταν ένα δράμα…

Τα γράφω αυτά, κυρίως για το 1,5 εκατομμύρια ανέργους για τους συνταξιούχους, για τους χαμηλόμισθους, για τους πολύτεκνους, για τους αναξιοπαθούντες, δηλαδή για τα 4/5 της ελληνικής κοινωνίας. Και απορώ: πως είναι δυνατόν – έστω και δημοσκοπικά οι καταστροφείς της χώρας να ψηφίζονται από το 40% των Ελλήνων; Ας κάνουμε κάτι επιτέλους αν όχι για εμάς, για τις επόμενες ή τέλος πάντων για τις μεθεπόμενες γενιές. Εκτός κι αν θέλουμε να επιβεβαιώνουμε διαρκώς την φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: 

«Είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο».

Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 03/05/12