Κραυγή και ψίθυρος

Η εικόνα των πόλεων τους τελευταίους μήνες άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει δραματικά. Η Αθήνα έγινε ο καθρέφτης της κρίσης. Έχει υπολογιστεί πως στους δρόμους της πρωτεύουσας κοιμούνται 10.000 περίπου άστεγοι. Οι ναρκομανείς κάθε βράδυ τους «ψειρίζουν». Κάποιοι βρίσκονται χτυπημένοι, κάποιοι άλλοι νεκροί, ενώ οι εντελώς απελπισμένοι παρακαλάνε θεό και διάολο να τους πάρει από τη ζωή.

Τα πεζοδρόμια της πόλης τη νύχτα γεμίζουν χαρτόκουτα, κουβέρτες, παπλώματα, παλιόρουχα μπερδεμένα με σακούλες, πλαστικά κεσεδάκια με αποφάγια. Τη μέρα τα καταστήματα γίνονται δημόσια ουρητήρια αλλά τη νύχτα που τα μαγαζιά είναι κλειστά τι γίνεται; Η Αθήνα μυρίζει αμμωνία. Κανείς δεν έχει τοποθετήσει ακόμα μερικές βιολογικές τουαλέτες, μόνο και μόνο γιατί αυτό που ονομάζεται «άνθρωπος» κατουράει και νύχτα.

Ο αριθμός των αστέγων αυξάνει δραματικά, δεν είναι μόνο οι αλλοδαποί, οι λαθρομετανάστες και οι ναρκομανείς, είναι και αυτοί που δεν έχουν δουλειά, που ξενοίκιασαν το σπίτι, που άφησαν τα παιδιά και τη γυναίκα στους παππούδες και τριγυρνάνε μέρα – νύχτα για να την «βγάλουν». Είναι τα γερόντια και οι ανήμποροι που η κρατική αναλγησία του κράτους τους έχει περιθωριοποιήσει καιρό τώρα.

12:00 το μεσημέρι, το συσσίτιο είναι έτοιμο. Η ουρά φτάνει έως τη γωνία του κεντρικού δρόμου και στα πρόσωπα τους βλέπεις όλη τη θλίψη του κόσμου. Κάποιοι ανοίγουν το κεσεδάκι με λαχτάρα κάποιοι άλλοι αδιάφοροι για το τι έχει μέσα, απλά προχωράνε. «Πάλι μακαρόνια;» είπε ένας, «καλά τι ήθελες να σου έχουν κοτολέτες; τρώγε καημένε», του απάντησε η κυρία δίπλα που φόραγε μια μισοσκισμένη γούνα και ένα καπέλο όλο βρώμα.

Τι ντροπή … ήθελα να τρέξω, να φτάσω σε εκείνα τα μεγάλα τους κτήρια, που ήταν τόσο δίπλα, να χτυπήσω εκείνες τις τεράστιες πόρτες τους, να περάσω σε εκείνα τα καλοφτιαγμένα τους γραφεία και να ουρλιάξω «Βγείτε έξω να δείτε… ο κόσμος υποφέρει και πονά και εσείς το ίδιο παραμύθι»

Οι νόμοι δεν σώζουν την ελευθεροτυπία

Ο νόμος το γράφει ξεκάθαρα...

Άρθρο 14,παρ. 1 και 2 http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagma

1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους.

2. Ο τύπος είναι ελεύθερος. η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.

Αυτή είναι εξάλλου και η αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος, η ελευθερία. Βέβαια θα μου πεις πως ο Πλάτωνας (427-347 π.Χ.) εν μέρει είχε δίκιο λέγοντας πως: "η υπερβολική ελευθερία μοιάζει με υπερβολική δουλεία, αφού αλλάζει και τον πολίτη και την πολιτεία". Λες αυτό να φταίει που πολλοί έγιναν δούλοι που χάθηκε σταδιακά η ελεύθερη έκφραση, που φιμώθηκε η ελευθεροτυπία που οι γνώμες έγιναν κατευθυνόμενες, που τα κομματικά συμφέροντα διαμόρφωσαν γλώσσες, πένες, χαρτιά, πρωτοσέλιδα, ότο κιού;

Άλλο ένα άρθρο αυτή την φορά της Ευρωπαϊκή Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που νομιμοποιεί το δικαίωμά μας για ελεύθερη έκφραση...

Άρθρο 10: Ελευθερία Έκφρασης

http://www.echr.coe.int/NR/rdonlyres/E4317264-DB27-42FE-873E-1ECCACABB045/0/GRE_CONV.pdf

1. Παν πρόσωπο έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεις πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων.

Δεν είναι καταπληκτικό που η έννοια της ελευθερίας χρειάζεται νόμους για να υπερασπιστεί; Κάποιοι λένε πως σήμερα μόνο η σκέψη και τα όνειρα είναι ελεύθερα. Και αυτό το θεωρείς λίγο; Αυτό είναι το πιο σπουδαίο, εξάλλου η σκέψη από την πράξη μπορεί να απέχει ελάχιστα ή μπορεί να απέχει πολύ. Διάλεξε!

Και πριν προλάβεις να με πεις ονειροπόλα και γραφική (είναι εξάλλου μόδα η λέξη) κλείνω λέγοντας, πως αυτό το πρώτο μου χρονογράφημα, είναι για να πω ευχαριστώ για την ελεύθερη έκφραση που μου δίνει το περιοδικό e-orfeas.gr χωρίς νόμους και ... διατάγματα.

http://www.e-orfeas.gr/    20/01/12 

«Η όπερα της Ελλάδας»

Μέρες τώρα αναρωτιέμαι πως αν όλο αυτό που ζούμε ήταν μια ταινία - κακόγουστη ή μη, δεν έχει σημασία- ποια θα ήταν;

«Η όπερα της πεντάρας».

Η Ελλάδα ζει το δικό της δράμα. Την όπερα μιας τρύπιας πεντάρας που βρήκα περασμένη σε ένα κόκκινο κορδόνι, αλλά ούτε που τολμώ να τη φορέσω στο λαιμό για γούρι, με πνίγει και μόνο η ιδέα.

Ογδόντα χρόνια πριν, ο Παμπστ γύρισε στη μεγάλη οθόνη την «Όπερα της Πεντάρας». Το σενάριο βασίστηκε στο ομώνυμο έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ, ο οποίος το έγραψε την παραμονή του μεγαλύτερου έως τότε παγκόσμιου οικονομικού κραχ βασισμένο στο έργο του Τζων Γκαιυ, «Η όπερα του ζητιάνου» (1728).

Η ταινία παραμένει επίκαιρη μια και ο Μπρέχτ καταφέρνει να σατιρίσει με αιχμηρό τρόπο την αστική υποκρισία, ενώ μέσα από τα ποιήματα του τονίζει πως τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα επαναλαμβάνονται.

Το έργο που αποτελεί ένα δριμύ «κατηγορώ» στο καπιταλιστικό σύστημα και στην εκμετάλλευση των αδύναμων και των άνεργων της κοινωνίας, αλλά και στην ανάγκη τους να βρουν δουλειά, κάτι μου θυμίζει, εσάς;

Ο ίδιος ο Μπρεχτ είχε πει χαρακτηριστικά «Κυρίες και Κύριοι σκεφτείτε, τι είναι ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της και τι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψή του», ειρωνευόμενος μια ολόκληρη εποχή που επαναλαμβάνεται.

Το έργο έχει υπάρξει σε δύο εκδοχές, την γερμανική και την γαλλική και οι δύο εκδοχές είναι ασπρόμαυρες. Στις μέρες μας η ελληνική εκδοχή σκηνοθετημένη από κυβερνήσει και πολιτικούς παίζεται σε έγχρωμο φόντο. Οι προβολές είναι καθημερινές και δωρεάν. Δεν έχει κανείς παρά να δει τα πεζοδρόμια, τα συσσίτια, ή να χτυπήσει την πόρτα του διπλανού του πριν ανοίξει τη δική του.

Καλή Χρονιά