Δεν θα έλεγα ότι νιώθω αγωνίστρια, ηττημένη αισθάνομαι. Όταν πήγα στη συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα στις 11 Φεβρουαρίου του 2015, ανέβασα μια φωτογραφία της στιγμής στη σελίδα μου στο Facebook, με το σχόλιο: «Αν έχεις σκοπό έχεις και ελπίδα…». Πολλοί έσπευσαν να μου στείλουν μηνύματα, ποικίλα.
Κάποια από αυτά ήταν:
«Όποιος ελπίζει πεθαίνει απελπισμένος…»
«Γιατί πήγες στη συγκέντρωση συμπαράστασης, αφού η κυβέρνηση πήρε ψήφο
εμπιστοσύνης, τόσο απλά»
«Τι πήγες να κάνεις στο Σύνταγμα;»
«Είσαι αγανακτισμένη;»
«Πως περνάτε εκεί;»
«Αν είχες μαγαζί στο κέντρο θα σήκωνες αυτή τη φωτογραφία, αν 100 μέρες
το χρόνο το κέντρο ήταν κλειστό;»
Αυτή η συγκέντρωση δεν ήταν
κατευθυνόμενη. Δεν ήταν οι τόοοοτε αγανακτισμένοι της χώρας. Ήταν οι νυν
απογοητευμένοι και γεμάτοι ταυτόχρονα ελπίδα πολίτες που στήθηκαν για λίγο
όρθιοι μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη
χωρίς κάγκελα, χωρίς ματ, χωρίς δακρυγόνα, χωρίς κλούβες και χωρίς κανένα φόβο.
Πιο κοντά στη Βουλή και στους τσολιάδες της δεν είχαμε βρεθεί άλλη φορά. Και όσο τους
πλησίαζες τόσο έβλεπες στα μάτια τους τη
χαρά και στα χείλη τους το χαμόγελο που ήταν έτοιμο να «σκάσει».
Όλοι αυτοί που βρέθηκαν στο
Σύνταγμα πήγαν για να δείξουν στις "μεγάλες δυνάμεις" της Ευρώπης πως στηρίζουν
την κυβέρνηση και τις διαπραγματεύσεις της, είτε την έχουν ψηφίσει είτε όχι, αν
θέλετε. Όλοι αυτοί που βρέθηκαν στο Σύνταγμα ήθελαν, να κάνει το γύρω του κόσμου, η εικόνα μιας Ελλάδας γεμάτη ανθρώπους και όχι, πλέον, πρόβατα. Μια ψήφος στη ζωή δεν αρκεί για να αλλάξει τα πάντα… ή μήπως αρκεί; Την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015 θα είμαστε στο Σύνταγμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου