Να χέσω τις υποσχέσεις σας και τις θυσίες μας

Η κληρονομία του λαδώματος έδειξε για άλλη μια φορά το βρωμερό της πρόσωπο, εξάλλου δεν παύει να το δείχνει όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια. Όλοι εκείνοι, που κατά καιρούς στρογγυλοκάθισαν στις δημόσιες καρέκλες, "έσπρωξαν" θέματα και έδωσαν λύσεις… σε καλούς πελάτες, όχι μόνο για να τους κρατούν «στο χέρι» αλλά και για να γεμίζουν τις μεγάλες τσέπες βρώμικο χρήμα εις βάρος μας, εχθές έπνιξαν την Αθήνα, προχθές βαρέθηκαν να καθαρίσουν τα φρεάτια και αν έχει απομείνει κανένα ρέμα ακάλυπτο αύριο θα βρουν τρόπο για να του δώσουν μια άδεια ανοικοδόμησης και μέχρι τότε τα ρέματα θα παραμένουν πνιγμένα στα σκουπίδια και τα μπάζα.
Συμπέρασμα: Η δημόσια διοίκηση είναι ανίκανη. Μια άχρηστη πολιτική αδύναμη να κάνει το παραμικρό σε μια πολιτεία που πολλοί θεωρούν κιόλας πολιτισμένη. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι μόνο οι τέχνες και οι επιστήμες, πολιτισμός είναι και η πολιτική.
Πολιτική. Ποια πολιτική; Ένας πανικόβλητος υπουργούς που παρακολουθεί τις καταστροφές μιας μεγάλης νεροποντής και μεταφέρει την εικόνα στον πρωθυπουργό; Ένας θλιβερός  πρωθυπουργός που ανακοινώνει από την τηλεόραση αποζημιώσεις; Και ποτέ κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, ποτέ, κανένας δεν τιμωρείτε και κάπως έτσι… ποτέ  δεν αλλάζει τίποτα στη ζωή μας.
Μια μεγάλη νεροποντή ήταν, που απλώς μας θύμισε που ζούμε. Σε μια κοινωνία που μας πνίγει κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε μια κοινωνία, που με μια μεγάλη καταιγίδα μας άφησε χωρίς σπίτι, ηλεκτρικό, αυτοκίνητο, τόπο εργασίας, ζωή. Η ίδια πολιτική καταιγίδα που πνίγει χρόνια τώρα τις ζωές μας στα χρέη, στα δάνεια και στις υποσχέσεις. Στην τελική; Να χέσω τις υποσχέσεις σας και να χέσω και τις δικές μας θυσίες.
Αύριο μπορεί να χιονίσει…