Μα κανενός η συμπεριφορά δεν είναι ενοχική. Tο βλέμμα τους δείχνει εκ πρώτης καθαρό και το θράσος τους σε κάνει να πιστεύεις πως αυτός είναι η εξαίρεση, όταν τον ακούς μάλιστα να λέει: «Μα σας παρακαλώ, μην ισοπεδώνουμε τα πάντα. Δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν και εξαιρέσεις».
Δε ξέρω πια αν υπάρχουν εξαιρέσεις….
Τι ήταν αυτό που μας ξεγελούσε τόσα χρόνια; Η ψεύτικη πολιτική αθωότητα…; Τα ψίχουλα που μας έδιναν και μας έκαναν να πιστεύουμε πως είναι καρβέλια; Η καρέκλα που μας έβαζαν να καθίσουμε, χωρίς βέβαια να μας πουν πως μια μέρα θα την τραβήξουν κάτω από τα πόδια μας; Δεν ήθελαν και πολύ για να μας κάνουν συνένοχους της διαφθοράς…
Η ιστορία των λαών έχει αφετηρία τη πολιτική της υπόσταση. Η καλογυαλισμένη αλυσίδα ξεκίνησε μέσα από το κτήριο του Συντάγματος. Απέκτησε κρίκους σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και όποιος δε έπαιρνε μέρος σ’ αυτή πάλευε σαν ξένος Έλληνας.
Η τηλεόραση δεν έχασε ευκαιρία, χαμήλωσε το επίπεδο τραγικά. Ο πολιτισμός παραγκωνίστηκε και οι ξενόφερτοι λαοί πλήθυναν χωρίς καν να το καταλάβουμε.
Η αλυσίδα όλο και μεγάλωνε μα ταυτόχρονα σκούριαζε. Και κατέφθασαν κάποιοι «Μεγάλοι και Καλοί» που λέγονται τροϊκανοί για να μας σπάσουν τους κρίκους. Αλήθεια, αυτό είναι τελικά που μας πειράζει;
Τρομάρα μας…
