Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Είναι Τετάρτη 07 Νοεμβρίου 2012.  

Σήμερα η μέρα από το πρωί θυμίζει «Μεγάλη Τετάρτη». Οι 300 της Βουλής θα κληθούν να ψηφίσουν ή να καταψηφίσουν τα μέτρα, που και μόνο στο άκουσμά τους νιώθεις τρόμο. Μέτρα που μας θα μας φέρουν όχι απλώς πίσω, μέτρα που δεν θα μας πάνε πουθενά και όλοι εκείνοι που λένε πως χωρίς αυτά πάλι στο πουθενά θα πάμε τι θα τους απαντούσε κανείς;

Χάος.

Σήμερα η Ελλάδα απεργεί. Ποιοι θα κατέβουν στους δρόμους; Μόνο οι οργανωμένοι; Αυτοί που μερικές φορές σε κάνουν να νομίζεις πως περπατούν από υποχρέωση; Και όλοι οι άλλοι; Όλοι εμείς που δεν ανήκουμε πουθενά, όλοι εμείς που δεν υποστηρίζουμε κανέναν γιατί σιχαθήκαμε την κομματικοποίηση και τα συνδικάτα ετούτου εδώ του τόπου, τι κάνουμε; Κουρασμένοι ακόμα και να περπατήσουμε;

Τα μέτρα έγιναν τιμωρία.

Η απογοήτευση είναι φανερή. Μια βόλτα στην αγορά, ένα δρομολόγιο με κάποια από τα βαγόνια του μετρό και θα επιβεβαιώσεις την μελαγχολία και την απογοήτευση της κοινωνίας.

Καλά που έχουν και τον ήλιο.

Αλήθεια, τελικά ποιο ήταν το καλύτερο αύριο που μας έταξαν; Κι όλο το έλεγαν και όλο το ξανά έλεγαν. Και κάποιοι το πίστευαν και κάποιοι άλλοι το περίμεναν.

«Για ένα καλύτερο αύριο».

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που μας είπαν. Μεγαλύτερο και από όλα εκείνα που θεωρούσαμε μέχρι πρότινος μεγάλα (παράνομο χρήμα, απάτες, λίστες, διορισμοί, φακελάκια). Το καλύτερο μέλλον που μας έταξαν και δεν μας το έφεραν ποτέ. Αυτό είναι η μεγαλύτερη πολιτική απάτη.  

Σίγουρα θα ήταν προτιμότερο οι ψήφοι να ζυγίζονται και όχι να μετριούνται όπως έλεγε και ο Σίλερ.

Όλοι είμαστε βασικοί υπαίτιοι της παρακμής. Η πολιτική και οι διάκονοί της είναι προϊόντα της  δικής μας κοινωνίας. Και άντε τώρα να  ξεριζωθεί ολοκληρωτικά ότι εδώ και χρόνια απλώσαμε στα ελληνικά θεμέλια.

-        -  Είμαστε όλοι κατηγορούμενοι.

Τι  ξημερώνει αύριο, όταν οι νέοι είναι όσο πιο μακριά μπορούν από την πολιτική, όταν οι νέοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι «δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα»;

Ελλάδα.

Πολλοί πήραν φως από την λαμπάδα του Ελληνισμού και κάποιοι τώρα κάνουμε ένα φου και την σβήνουμε.

Διαβάζω τους στίχους Καβάφη,

Πάντα στο νου σου να' χεις την Ιθάκη
Το φθάσιμο εκεί ειν' ο προορισμός σου
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
......................................................
Η Ιθάκη σε έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δε θα βγαινες στο δρόμο.
Αλλά δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες, οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Μουρμουρίζω τη μελωδία του Θεοδωράκη,

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!

Σκέφτομαι,

Πως ο κόσμος αλλάζει μόνο με πράξεις.