Καλά που έχουμε και τον ήλιο

Οι τελευταίες μέρες αν και παγωμένες, είναι ηλιόλουστες. Ποιος θα ξεχάσει τον Φλεβάρη του 2012, αλλά και ποιος μπορεί να δει αυτόν που μόλις ξεκίνησε. Μήνες με συναισθήματα αβεβαιότητας, ανασφάλειας, φόβου και κατάθλιψης. τι περίεργος ο ψυχισμός του ανθρώπου ... λίγοι χαμογελούν, ακόμα πιο λίγοι μιλούν και ακόμα λιγότεροι είναι δίπλα σου. Συνδέεται αυτό με την οικονομία και την δύσκολη κατάσταση που περνάει η χώρα; Συνδέεται;

  Τα τελευταία χρόνια βλέπεις, διαμορφώσαμε «χαρακτήρα κυριλέ», αλλάξαμε αυτοκίνητο, σαλόνι, φτιάξαμε και άλλη παπουτσοθήκη στο μπαλκόνι, γεμίσαμε τις ντουλάπες ρούχα, τους σκουπιδοτενεκέδες φαγητά της ίδιας μέρας, πήγαμε διακοπές στα καλύτερα ξενοδοχεία και δεν χαλάσαμε ποτέ το χατίρι σε κάθε παράλογη απαίτηση των παιδιών μας. Πίναμε πρωί και απόγευμα το καφεδάκι μας και λέγαμε «έχει ο Θεός». Γεμίσαμε τις πλαστικές καρέκλες από τεμπέληδες που χασμουριόντουσαν λέγοντας: «αφού δουλεύουν οι άλλοι για μένα, γιατί να δουλέψω εγώ;», εκμεταλλευόμενοι μανάδες, πατεράδες, παππούδες, γιαγιάδες και αλλοδαπούς.

  Και αυτή η πουτάνα η τηλεόραση όλο και αβαντζάριζε τη καταστροφή μας. Έβγαλε στη φόρα κάθε άμυαλη και κάθε κουνιστή «καρέκλα». Έφτιαξε το life – style της συμφοράς και δημιούργησε το πρότυπο της χαζής ή έξυπνης αθώας, της ξανθιάς ή μελαχρινής με το μαλλί πρόκα, της λευκής οδοντοστοιχίας, της μεγάλης τσάντας και της ψηλοτάκουνης γόβας, κάνοντας κάποιους να πιστεύουν πως «αν δεν ανήκεις εκεί, δεν υπάρχεις». Φίμωσε στόματα, έκρυψε εικόνες, πούλησε συνειδήσεις και έκανε τα τίποτα, κάτι. Η πολιτική αθλιότητα συναίνεσε στη κατάσταση. Κάποιοι για δικό τους όφελος βρήκαν τρόπους να μας κλείσουν τα μάτια και το στόμα, μας έδωσαν ψεύτικο χρήμα, θέσεις - και σε ποιόν δε θα άρεσε εδώ που τα λέμε – αλλά η κοινωνία έχασε κάθε είδους αξία και φραγμό. Η τρύπα του πολιτισμού όλο και μεγάλωνε, γιατί ο πολιτισμός δεν είναι μόνο η τέχνη και όμως, έχουμε υπάρξει τόσο τυχεροί, όλος ο πολιτισμός είναι στα πόδια τούτης της χώρας.

Αυτό όμως που μας προκαλεί οργή δεν είναι ότι θα περιοριστεί η καταναλωτική μας μανία, ότι μπορεί για τα επόμενα χρόνια να μην μπορούμε να πάμε διακοπές, ότι δεν θα έχουμε πλέον γεμάτα πορτοφόλια, ότι μπορεί και να μην έχουμε να φάμε, ότι μπορεί να πάμε και με τα πόδια στη δουλειά, ότι μπορεί και να μην βάλουμε πετρέλαιο, ότι μπορεί και να μην έχουμε να πληρώσουμε το ρεύμα και πολλά - πολλά άλλα που δεν θα κάνουμε πλέον. Αυτό που μας προκαλεί μεγαλύτερη οργή είναι πως κάποιοι ασυνείδητοι δεν είναι ικανοί να βρουν τρόπο να προστατέψουν τη χώρα, από τον διασυρμό και την καταστροφή. Είναι που κάποιοι ασυνείδητοι διαφεντεύουν τις τύχες του έθνους και του λαού.

Ευτυχώς το σύστημα, της «ατομικής ωφέλειας», καταρρέει, ακόμα και αν το πληρώσουμε ακριβά. Αλήθεια οι εκφραστές του πότε θα πληρώσουν; Ευτυχώς που αυτή η χώρα έχει ήλιο, το μόνο αισιόδοξο εδώ που τα λέμε...