"Βαρεθήκαμε"

"Βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση

κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει

Κανένας πια δεν λέει να ξεκουνήσει

Αναμφιβόλως

                          δεν με χωράει ο τόπος ρε παιδιά.  " Νικόλας Άσιμος

Με αυτούς τους στίχους ξεκινάει το τραγούδι του Νικόλα Άσημου «Βαρέθηκα». Και όσο το σαθρό ελληνικό, πολιτικό μας σύστημα -μηδενός εξαιρουμένου – συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί τη ζωή, τη συνείδηση, τη δουλειά, τη καριέρα, την οικογένεια, την μάνα, τον πατέρα, τα παιδιά και τα όνειρα, εμείς θα βαριόμαστε όλο και περισσότερο.

Μας κούρασαν, μας απογοήτευσαν και μας εξαπάτησαν. Όλοι αυτοί που μετά τη μεταπολίτευση ήρθαν σαν σωτήρες και σαν τρανό παράδειγμα δημοκρατίας, απέδειξαν πως χρόνια τώρα έβαζαν τρικλοποδιά στη Δημοκρατία μας.

Έφτιαξαν ένα πολίτευμα με ολιγαρχικά συμφέροντα και θεσμοθέτησαν νόμους που κάλυπταν τη διαφθορά και την απάτη. Δημιούργησαν πόρτες και παράθυρα όχι στο μέλλον, αλλά στη διαφυγή και άπλωσαν το μελάνι τους, σαν θαλάσσιες σουπιές σε όλη την ελληνική λαοθάλασσα που ζητω- κράυγαζε τόσα χρόνια κρεμασμένη κάτω από τα μπαλκόνια τους.

Βαρεθήκαμε να ακούμε ψέματα και υποσχέσεις. Να βλέπουμε τους αρχηγούς να διαγράφουν ή να «προσλαμβάνουν» υπάκουα και ευνουχισμένα σκυλάκια που έχουν μόνιμα τη γλώσσα κρεμασμένη έξω, γεμάτη σάλια.

Βαρεθήκαμε να σας αφήνουμε να ψηφίζεται ΝΑΙ και ΌΧΙ, νόμους, μνημόνια, προϋπολογισμούς, διατάξεις και ύστερα να σας βλέπουμε να εγκαταλείπετε τα έδρανα γιατί κάπου είχατε κλείσει τραπέζι για φαγητό .

Βαρεθήκαμε να βλέπουμε τη Βουλή μισοάδεια και να ακούμε αυτούς τους ακαταλαβίστικους λόγους σας ή τους εξυπνακισμούς σας, που μας προκαλούν άλλο ένα κούνημα στο κεφάλι.

Βαρεθήκαμε να σας βλέπουμε να μεταπηδάτε από το ένα κόμμα στο άλλο. Κάποιοι θέλετε να γίνεται Πρόεδροι, φτιάχνετε κόμματα, αδίστακτα, ετοιμάζεται προεκλογικούς αγώνες. Συνενώνεστε, βρίζεστε, αγκαλιάζεστε.

Βαρεθήκαμε να ακούμε τις μεγάλες ή μικρές προτάσεις εκείνων που θέλουν να μας πάνε μπροστά ή των άλλων που θέλουν να μας πάνε πίσω, ή των τάδε που δεν έχουν να μας πάνε πουθενά.

Βαρεθήκαμε όλους εκείνους που εμφανίζονται στα μέσα και προσπαθούν να υπερασπιστούν κόμματα και παρατάξεις. Εκείνους που τρέμουν τα πόδια τους μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Εκείνους που κατουριούνται μπροστά στις διαταγές των ξένων. Εκείνους που αλλάζουν απόψεις και τακτικές σαν τις πολύχρωμες γραβάτες τους.

Βαρεθήκαμε όλους εκείνους που δεν είναι υπεύθυνοι για τίποτα. Εκείνους που άφησαν τη χώρα στα χέρια των ξένων.

Βαρεθήκαμε το Χάος.

Βαρεθήκαμε να αφήνουμε τη ζωή και το μέλλον μας σε άλλα χέρια.

Θέλουμε πίσω τη δημοκρατία μας, γιατί αυτή που μας «φτιάξατε» έχει αδιέξοδα.

"...πως γίνεται στον ένα παλαβιάρη

εξήγησέ μου

κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν.

Πως γίνεται στον κάθε παλαβιάρη

κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν."

Νικόλας Άσιμος

Καλά που έχουμε και τον ήλιο

Οι τελευταίες μέρες αν και παγωμένες, είναι ηλιόλουστες. Ποιος θα ξεχάσει τον Φλεβάρη του 2012, αλλά και ποιος μπορεί να δει αυτόν που μόλις ξεκίνησε. Μήνες με συναισθήματα αβεβαιότητας, ανασφάλειας, φόβου και κατάθλιψης. τι περίεργος ο ψυχισμός του ανθρώπου ... λίγοι χαμογελούν, ακόμα πιο λίγοι μιλούν και ακόμα λιγότεροι είναι δίπλα σου. Συνδέεται αυτό με την οικονομία και την δύσκολη κατάσταση που περνάει η χώρα; Συνδέεται;

  Τα τελευταία χρόνια βλέπεις, διαμορφώσαμε «χαρακτήρα κυριλέ», αλλάξαμε αυτοκίνητο, σαλόνι, φτιάξαμε και άλλη παπουτσοθήκη στο μπαλκόνι, γεμίσαμε τις ντουλάπες ρούχα, τους σκουπιδοτενεκέδες φαγητά της ίδιας μέρας, πήγαμε διακοπές στα καλύτερα ξενοδοχεία και δεν χαλάσαμε ποτέ το χατίρι σε κάθε παράλογη απαίτηση των παιδιών μας. Πίναμε πρωί και απόγευμα το καφεδάκι μας και λέγαμε «έχει ο Θεός». Γεμίσαμε τις πλαστικές καρέκλες από τεμπέληδες που χασμουριόντουσαν λέγοντας: «αφού δουλεύουν οι άλλοι για μένα, γιατί να δουλέψω εγώ;», εκμεταλλευόμενοι μανάδες, πατεράδες, παππούδες, γιαγιάδες και αλλοδαπούς.

  Και αυτή η πουτάνα η τηλεόραση όλο και αβαντζάριζε τη καταστροφή μας. Έβγαλε στη φόρα κάθε άμυαλη και κάθε κουνιστή «καρέκλα». Έφτιαξε το life – style της συμφοράς και δημιούργησε το πρότυπο της χαζής ή έξυπνης αθώας, της ξανθιάς ή μελαχρινής με το μαλλί πρόκα, της λευκής οδοντοστοιχίας, της μεγάλης τσάντας και της ψηλοτάκουνης γόβας, κάνοντας κάποιους να πιστεύουν πως «αν δεν ανήκεις εκεί, δεν υπάρχεις». Φίμωσε στόματα, έκρυψε εικόνες, πούλησε συνειδήσεις και έκανε τα τίποτα, κάτι. Η πολιτική αθλιότητα συναίνεσε στη κατάσταση. Κάποιοι για δικό τους όφελος βρήκαν τρόπους να μας κλείσουν τα μάτια και το στόμα, μας έδωσαν ψεύτικο χρήμα, θέσεις - και σε ποιόν δε θα άρεσε εδώ που τα λέμε – αλλά η κοινωνία έχασε κάθε είδους αξία και φραγμό. Η τρύπα του πολιτισμού όλο και μεγάλωνε, γιατί ο πολιτισμός δεν είναι μόνο η τέχνη και όμως, έχουμε υπάρξει τόσο τυχεροί, όλος ο πολιτισμός είναι στα πόδια τούτης της χώρας.

Αυτό όμως που μας προκαλεί οργή δεν είναι ότι θα περιοριστεί η καταναλωτική μας μανία, ότι μπορεί για τα επόμενα χρόνια να μην μπορούμε να πάμε διακοπές, ότι δεν θα έχουμε πλέον γεμάτα πορτοφόλια, ότι μπορεί και να μην έχουμε να φάμε, ότι μπορεί να πάμε και με τα πόδια στη δουλειά, ότι μπορεί και να μην βάλουμε πετρέλαιο, ότι μπορεί και να μην έχουμε να πληρώσουμε το ρεύμα και πολλά - πολλά άλλα που δεν θα κάνουμε πλέον. Αυτό που μας προκαλεί μεγαλύτερη οργή είναι πως κάποιοι ασυνείδητοι δεν είναι ικανοί να βρουν τρόπο να προστατέψουν τη χώρα, από τον διασυρμό και την καταστροφή. Είναι που κάποιοι ασυνείδητοι διαφεντεύουν τις τύχες του έθνους και του λαού.

Ευτυχώς το σύστημα, της «ατομικής ωφέλειας», καταρρέει, ακόμα και αν το πληρώσουμε ακριβά. Αλήθεια οι εκφραστές του πότε θα πληρώσουν; Ευτυχώς που αυτή η χώρα έχει ήλιο, το μόνο αισιόδοξο εδώ που τα λέμε...