Σύγχρονε πολιτικέ Γαργαντούα, που άνοιγες το τεράστιο στόμα σου και έτρωγες ασταμάτητα και ασύστολα με χρυσά κουτάλια μίζες, τσέπες και ταμεία, δε σε έφτανε ό, τι καταβρόχθιζες μόνος σου; Ήθελες να ταΐζεις τους διπλανούς «συγγενείς» και «φίλους»; Γιατί; Πως αντέχατε όλοι μαζί τόσο φαί;
Σύγχρονε Γαργαντούα, κανείς δε βρέθηκε να σου βάλει μυαλό; Να σε πείσει να κάνεις δίαιτα για το καλό του ελληνικού κράτους; Κανείς δε σε πήγε να δεις πως κάποιοι πεινάνε και τρώνε τα αποφάγια που πέταγες που και που από ψηλά;
Πως χλαπάκιαζες έτσι, ζεστό ή κρύο χρήμα, πως άρπαζες ό, τι μπορούσες, πως κατάφερες να μη βλέπεις τίποτε άλλο παρά μόνο τι έχει η τσέπη σου; Δε φοβόσουν όλους εκείνους που έκαναν υπομονή ή που έκαναν πως δε σε βλέπουν γιατί περίμεναν καρτερικά να τους δώσεις κάτι; Δε φοβόσουν. Τώρα δε φοβάσαι για το ξεσηκωμό τους;
Σύγχρονε Γαργαντούα, ναι έτσι θα σε λέω και θα σε ξαναλέω κάθε φορά που ζητάς να σε ψηφίσω, που ζητάς να σε ακούσω. Ξέρεις τι έκανες; Εκτός του ότι έγινες ένα παχύσαρκο τέρας, με έκανες και εμένα κλέφτη, με ανάγκασες να κοροϊδεύω το διπλανό μου, να ακονίζω και εγώ τα μαχαίρια μου για να τεμαχίσω κάθε τι που θα με έκανες λίγο πιο χορτάτο αφού εσύ ήσουν το κακό μου παράδειγμα. Με ανάγκες να φύγω από τη χώρα μου να γίνω αλλοδαπός γεμάτος τύψεις που άφησα συγγενείς και φίλους όχι γιατί έμειναν μόνοι στη πατρίδα αλλά γιατί δε μπόρεσα να τους πάρω μαζί. Έκανες όλα τα παιδιά που είναι το μέλλον να μην έχουν μέλλον.
Για το François Rabelais ο Γαργαντούας το 16ο αιώνα ήταν ένας αχόρταγος γίγαντας που συμβόλιζε την ελευθερία σε βαθμό απόλυτης ασυδοσίας, για μένα ο Γαγαντούας του 21ου είσαι εσύ που δε βαριστομαχιάζεις ποτέ, ίσως γιατί οι εκάστοτε Γαργαντούες της εξουσίας έχουν πάντα μια ιδιαίτερη ευκολία στο χέσιμο. Αλίμονο σε όποιον έχει την ατυχία να στέκεται από κάτω...
Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 18\11\ 2010
