Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Τρόικα …Μνημόνιο…Περαίωση…

- Είδες το λεξιλόγιο του Έλληνα; Εμπλουτίστηκε. Περαίωση, Τρόικα, Μνημόνιο, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…. Οι λεξούλες, που ενώ δε ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνουν, κατάφεραν να ταράξουν τη ζωή μας και ποιος ξέρει τι μας περιμένει.
Τρόικα: Στα ρώσικα η τρόικα ήταν ένα έλκηθρο ή άμαξα που το έσερναν τρία ζώα. Έτσι η λέξη κατέληξε να σημαίνει και «πολιτική ηγεσία τριών προσώπων, ηγετική ομάδα». Η τρόικα των ημερών μας αντιπροσωπεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το ΔΝΤ.
- Όταν πρωτο-άκουσα τη λέξη, το μυαλό μου πήγε σε κάποια μορφή βασανιστηρίου, θα μου πεις έτσι και αλλιώς η Τρόικα μας «βασανίζει», και θα εξακολουθεί να μας «σέρνει» σαν τις άμαξες της τότε Ρωσίας.- Τέλος πάντων, η χώρα μας υπέγραψε με τη Τρόικα το Μνημόνιο.
Η λέξη μνημόνιο υπήρξε και στα ελληνιστικά χρόνια και σήμαινε «κατάστιχο», αλλά σπανιότατα. Η λέξη, με σαφή ετυμολογική καταγωγή από τη μνήμη, σημαίνει αυτό που υποβοηθά τη μνήμη, η υπενθύμιση για κάτι που δε πρέπει να ξεχνάς. Είναι λέξη της διπλωματίας, και σημαίνει ένα σημείωμα που περιέχει σύνοψη πληροφοριών που υπάρχουν για ένα θέμα ή εκθέτει τις θέσεις της κυβέρνησης για ένα ζήτημα. Η χώρα μας υπέγραψε με τη Τρόικα το Μνημόνιο και είναι απόλυτα δεσμευμένη, βέβαια διαβάζοντας για το θέμα κάποιοι καθηγητές λένε πως: «Πάνω και από το Μνημόνιο βρίσκεται το Σύνταγμα, επομένως, ορισμένοι όροι του Μνημονίου θα μπορούσαν να κηρυχτούν αντισυνταγματικοί».
- Εμένα πάλι, η λέξη μνημόνιο μου θυμίζει τη λέξη μνημόσυνο, μακάβριο δε λέω, αλλά αυτό σκέφτηκα. Ψάχνοντας για το θέμα, διάβασα πως είχε δημιουργηθεί επεισόδιο με το μνημόνιο του 1974 (αναζήτησε το θέμα) και είχε προκληθεί καβγά μεταξύ του Α. Παπανδρέου και του Γ. Μαύρου αλλά ξεχάστηκε γρήγορα. Το τωρινό μνημόνιο όμως, δυστυχώς θα αφήσει αναμνήσεις ανεξίτηλες.
Περαίωση : Μακάριοι οι φορο- κλέφτες…

Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 19/09/2010

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Λονδίνο - Παρίσι: 0-0



Τόσο μεγάλο διάστημα δεν έχω ξανά φύγει από την Ελλάδα. Πάνε τώρα τρεις εβδομάδες, μην ανυσηχείς θα γυρήσω πίσω… Δεν έχω συνηθήσει εξάλλου τις απρόσωπες πόλεις που το κέντρο τους μοιάζει με ηφαίστειο και να φανταστείς πως παλαιότερα θεωρούσα την Αθήνα έτσι…. Απλωθηκε η Μονόπολη μπροστά μου.
Λονδίνο. Δεν άντεχα να κοιτώ το παιχίδι, πήρα όσες λίρες είχα και μπήκα στην Oxford Street. Ένιωθα βασίλισσα που είχα τα πάντα: τα μουσεία με τις μεγαλύτερες συλλογές του κόσμου, το τσέμπαλο του Χέντελ που το ακούς ακόμα να παίζει, τα τεράστια πάρκα και τη παραδοσιακή πομπή με τα καλογιαλισμένα άλογα μου. Η νύχτα μου άρεσε περισσότερο, τα φώτα της πόλης με έκαναν να νιώσω πως ο Dickens θα έγραφε σε βιβλίο την ιστορία της ζωής μου. Στο κόκκινο λεοφωρείο ρώτησα τον οδηγό αν είχα πάρει τη σωστή κατεύθυνση «μη μου μιλάτε την ωρα που οδηγώ, μπορεί να τρακάρω», με αποστόμωσε. Μια εβδομάδα και δεν άντεξα άλλο, στη μονόπολη έχασα όλες μου τις λίρες. Φεύγω… Μπήκα στο Eurostar.
Παρισι. Έχει άλλη μαγεία αυτή η πόλη. Ξαναέβγαλα τα euro και μπήκα στο Λουβρο. Στο Πύγρο του Eiffel ούτε αυτή τη φορά θα ανέβω, δεν αντέχω τέτοια ύψη, στο έχω πεί… Όσο για το φάντασμα του Κουασιμόδου, ακόμα στοιχειώνει τη Notre Dame. Ο ήλιος μου θυμίζει κάτι από Ελλάδα, ευτηχώς, γιατί άρχισα να συνηθίζω τη φινέτσα, το περπάτημα, το ποδήλατο, την ευγένεια, το κάπνισμα στο πεζοδρόμιο. Όχι σου ειπα, θα γυρήσω πίσω.... Λίγες μερες ακόμα και επιστρεφω Ελλάδα, φέρνοντας σοκολατάκια, απώλησαν κάτι φίλους έμαθα, θα τα χρειαστώ.

Ο αγώνας για μένα έληξε, 0 – 0.