Μεσόγειος 2015. Η θάλασσα που ενώνει τρεις ηπείρους και ταυτόχρονα τις χωρίζει. Η θάλασσα που υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα περάσματα πολιτισμού μετατράπηκε στο πιο απολίτιστο σημείο της Γης, γεμάτη όχι μόνο φορτωμένα με ανθρώπους πλοία αλλά και νεκρούς.
Αφυδάτωση. Κρύο. Άθλιες συνθήκες. Μια μόνο ελπίδα. Να ζήσουν. Φεύγουν από τον πόλεμο προσπαθώντας να αξιοποιήσουν το δικαίωμα ασύλου που τους παρέχει η Δύση. Αν και η χώρα δεν ανήκει στην ΕΕ, μοιράζεται με τους Ευρωπαίους τα εξωτερικά σύνορα που περιγράφει η συνθήκη Σένγκεν.
Γροθιά στο στομάχι οι εικόνες του Khaled Barakeh που είδαμε στο Facebook μαζί με το σχόλιο: “Χθες το βράδυ πάνω από 80 Σύριοι και οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο κοντά στις ακτές της Λιβύης προσπαθώντας να φτάσουν στην Ευρώπη.”
Και πριν ο καθένας από εμάς κάνει κριτική εκ του ασφαλούς ας αναρωτηθεί τι θα έκανε ο ίδιος. Θα έμενε ή θα προσπαθούσε να σώσει τον εαυτό και την οικογένειά του παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς;
