«… λάμβάνει το ωραίον της Ομόνοιας όνομα…», είπε ο Δημήτριος Βούλγαρης, όταν απευθυνόταν στους συγκεντρωμένους Αθηναίους το 1862, οι οποίοι έτρεξαν στην πλατεία Όθωνος μέχρι τότε, για να πανηγυρίσουν την έξωση του βασιλέως.
Από τότε μέχρι σήμερα, ξεριζώθηκαν δέντρα, ξηλώθηκαν σιντριβάνια, άδειασαν παγκάκια, μεταφερθήκαν γλυπτά, μαράθηκαν λουλούδια… Και ενώ όλοι συμφωνούν ότι μιλάμε για την πιο απωθητική πλατεία, εντούτοις δεν αλλάζει κανεις την εικόνα της. Τις τελευταίες μέρες κάτι έχει αλλάξει εκεί. Αντί να φυτρώνουν δέντρα, «φυτρώνουν» σίδερα. Είναι σε εξέλιξη έργο... σιδεροκατασκευαστικό!
- Συγγνώμη, τι ακριβώς ετοιμάζεται εδώ;
- Καφετέρια.
- Και πότε θα είναι έτοιμη;
- Δεν ξέρω, ρώτα το αφεντικό.
- Που είναι το αφεντικό;
- Απέναντι.
Δεν πέρασα τον δρόμο. Γύρισα και είδα το αρτοποιείο «ΑΤΤΙΚΑ».
- Μπορώ να μιλήσω με το αφεντικό σας παρακαλώ.
- Μπορώ να σας εξυπηρετήσω εγώ;
- Τι ακριβώς ετοιμάζεται στην πλατεία;
- Θα είναι το καφέ του αρτοποιείου.
- Και πότε θα είναι έτοιμο;
- Σε δύο μήνες περίπου, συγγνώμη αλλά πρέπει να εξυπηρετήσω κόσμο.
Και τι άλλο να ρωτούσα την κοπέλα; Αν έχει άδεια; Το θεώρησα δεδομένο πως έχει.
Και αν όλοι εσείς τώρα αναρωτηθείτε: "Άδεια έχει, καφετέρια θα γίνει, ποιο είναι το πρόβλημά σου κυρία μου;" Ε, τότε και εγώ σας λέω, πως η αποτυχία αυτής της πλατείας αγγίζει κάτι πολύ πιο βαθύ και εν τέλει πολύ πιο προσωπικό για τον καθένα μας ξεχωριστά.
