Χρόνια είχα να δω γαϊδούρι. Έκανε βόλτα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, βοσκούσε αμέριμνο, μακριά από τα οικονομικά προβλήματα των ανθρώπων και φαινόταν πιο ευτυχισμένο από εμάς.
Αλήθεια, μήπως μας έχουν περάσει για γαϊδούρια;
Το ζώο φημίζεται για τη παροιμιώδη υπομονή του και η υπομονή η δική μας έχει αρχίσει να ξεπερνά και αυτή του ίδιου του ζωντανού. Είναι το ζώο για όλες τις δουλειές, κουβαλά αμέτρητα βάρη. Μα και τα βάρη που μας φόρτωσαν στη πλάτη δεν είναι λίγα. Και πώς θα τα αντέξουμε; Θέλει, δύναμη και μας την έχουν εξαντλήσει.
Είμαστε καταχρεωμένοι, έχει παγώσει η αγορά, τα σημάδια διάλυσης δε κρύβονται με τίποτα και είναι θέμα χρόνου να «πέσει» και το τελευταίο περιτύλιγμα με τη καλογυαλισμένη κορδέλα που μας είχαν δεμένους χρόνια. Οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται, πολλοί νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα και καμία αντίδραση δύναμης δε σε κάνει να πιστεύεις πως, δεν είσαι μόνος σ’ αυτό το τόπο. Και ανεβαίνουμε την ανηφόρα πιο φορτωμένοι από ποτέ, και όλο μας προσθέτουν το βαρύ φορτίο.
Αλήθεια, μήπως μας έχουν περάσει για γαϊδούρια;
Και ενώ περιμένεις πως κάποιος, από τους πολλούς, θα τιμωρηθεί παραδειγματικά, έστω για τα μάτια του κόσμου, διαπιστώνεις μια συνωμοτική υπεράσπιση που σε βγάζει εκτός εαυτού. Μια περίεργη σιωπή πλανάται πάνω από την Ελλάδα. Ένα μυστήριο, που πολλές φορές σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως ετοιμάζουν κάποιο σχέδιο για την ομαδική τους απόδραση λίγο πριν από την ισχυρή κοινωνική έκρηξη, που έρχεται.
Ναι, αλήθεια, μπορεί να τους δώσαμε το δικαίωμα να μας περνούν για γαϊδούρια, στη καθαρεύουσα όνους. Μπορεί να μη μας ακούνε ή να κάνουν πως δεν ακούν που γκαρίζουμε...
Αλλά, αν πράγματι για όλους αυτούς είμαστε γαϊδούρια με απεριόριστη υπομονή θα ήταν χρήσιμο να θυμούνται, πως όταν το γαϊδούρι συνήθισε να μη τρώει ψόφησε, ξαφνικά.
Αυτό το ξαφνικά… είναι πάντα απρόβλεπτο και δεν υπολογίζεται.
