Θέλω να φτιάξω και εγώ μια ΜΚΟ

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, ο αριθμός τους στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον 1.500. Οι σκοποί και η δράση τους «νεφελώδης». Φυσικά πίσω από αυτές δεν θα μπορούσαν να μην είναι και Έλληνες πολιτικοί, μια και έχει διαπιστωθεί πως, όπου βρώμα  - λαμογιά κάποιο πολιτικό ζώoν έχει σκαμμένο το λάκο του. Και αυτός ο λάκος όλο και ανοίγει και όσο πιο βαθιά σκάβεις τόσο πιο βρώμα σου έρχεται, μέχρι που διαπιστώνεις πως δεν έχει τελειωμό ο πολιτικός βόθρος της χώρας.

Ξανά λέω λοιπόν, θέλω να φτιάξω και εγώ μια ΜΚΟ .

Δεν θα δηλώσω πως θα κατασκευάσω σχολεία στην Αιθιοπία… χωρίς πάτωμα. Δεν θα πω ψέματα για δράσεις τύπου: ιατρικά εργαστήρια σε υπανάπτυχτες χώρες, πατώντας στο πόνο λαών που κάποιοι εσκεμμένα αφήνουν να υποφέρουν, δεν θα ζητήσω εκατομμύρια για να φτιάξω υποδομές στο πανεπιστήμιο της Μολδαβίας, ούτε θα αναδιαρθρώσω το ραδιόφωνο της Κούβας και φυσικά δεν έχω κανένα σκοπό να αναδασώσω τον Αμαζόνιο.
Σημεία και τέρατα στη χώρα…  απίθανα ποσά για  οργανώσεις με κάθε πιθανό και απίθανο σκοπό. Η μεγαλύτερη; «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης», δημιουργήθηκε για να απομακρύνει νάρκες από τη Βοσνία, τον Λίβανο και το Ιράκ. Δεν είναι αστεία η αιτία; «Έφαγε» εννέα εκατ. ευρώ από το Ελληνικό Δημόσιο, από τον κρατικό προϋπολογισμό και από τους κοινοτικούς πόρους, για να απομακρύνει νάρκες…
Δεν είναι όμως μόνο τα πολιτικά λαμόγια μπλεγμένα στις ΜΚΟ, είναι και απλοί παράνομοι ελληναράδες. Εκατομμύρια αέρα – πατέρα για ΜΚΟ για την Ψυχική Υγεία, για να δώσουν δουλειά σε άνεργους, για φιλοζωικές οργανώσεις, για αδελφότητες, για αιμοδοσίες, για κάθε λογής… να μην το πω. Και φυσικά όλα με τη σφραγίδα τους Κράτους.

Θέλω να φτιάξω και εγώ μια ΜΚΟ
Θα την ονομάσω Κ.Ε.Π. (Κλέφτες Έλληνες Πολιτικοί), δεν θα ζητήσω την οικονομική βοήθεια από κανένα υπουργείο, από κανένα φορέα, και από κανένα ΥΠΕΞ.  Η δική μου ΜΚΟ θα έχει στην βιτρίνα της, όλους τους διεφθαρμένους μέχρι το μεδούλι Έλληνες πολιτικούς. Μπορεί να γίνει μέλος κάθε Έλληνας πολίτης.

Η δράση και ο σκοπός της θα είναι ένας:
Να εξαφανίσει κάθε πολιτικό χιμπατζή και να διασώσει την όποια απομένουσα ελληνική αξιοπρέπεια, αφιλοκερδώς…

Λες να αρχίζω να τρελαίνομαι;

Βουλιάζουμε στον ρυθμό της Πάολα

Καιρό έχω να γράψω. Είναι πολλά και στενάχωρα όσα συμβαίνουν γύρω, που ενώ χρειάζονται τις απαιτούμενες εξηγήσεις παραμένουν αναπάντητα, βάζοντας ταυτόχρονα καθημερινά, την αξιοπρέπεια μας να αιωρείται σε τεντωμένο σκοινί, που από την μία το κρατούν 300 και από την άλλη πολλοί περισσότεροι. Και οι μεν και οι δε εκμεταλλευτές της αδιαμαρτύρητης σιωπής μας. Αυτό που τρομάζει περισσότερο, είναι ότι συνηθίσαμε και την σιωπή.
Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί τέτοια σιωπή : μάλλον γιατί η χώρα είναι απόλυτα μπερδεμένη. Θα μου πείτε και πότε δεν ήταν; Δεν είναι όμως μόνο μπερδεμένη, είναι και ταλαίπωρη. Ταλαίπωρη από όλους εκείνους που προσπάθησαν να διαμορφώσουν το νέο της κράτος. Από όλους εκείνους που της ζήταγαν ψήφο με αντάλλαγμα το χρήμα και μετά όταν δεν «υπήρχαν άλλα λεφτά», την πούλησαν.
Μπορεί να φταίει και ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Έχει δίκιο ο ψυχίατρος Μ. Γιωσαφάτ που γράφει: αν η μητέρα δεν χειριστεί σωστά την κατάσταση και είναι, είτε πολύ αυστηρή είτε πολύ χαλαρή, τότε το παιδί –ανάλογα με τα γονίδιά του– μπορεί να γίνει η υποτακτικό ή αντιδραστικό. Αργότερα η μητέρα γίνεται η κοινωνία και οι αντιδραστικοί εναντιώνονται σε αυτή.
Εμείς τι γίναμε;
Μάλλον υποτακτικοί, υποτακτικοί και ανώριμοι γι’ αυτό και εκλέξαμε ανώριμους ηγέτες. Ηγέτες που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν κινήσεις παραλογισμού. Όσο για τους Ευρωπαίους; Λέγαμε: «ευκαιρία, να βάλουν σε τάξη το άναρχο κράτος μας», μόνο που ούτε και αυτό δεν βλέπουμε να έγινε πράξη.
Δεν μας άλλαξε καθόλου η κρίση. Συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε και αυτοί συνεχίζουν να παίζουν πίσω από την πλάτη μας πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια χαϊδεύοντας ξένα και ντόπια συμφέροντα. Αδιαφορούμε και γινόμαστε έρμαια των εξελίξεων, παραμένουμε ασυντόνιστοι, εξακολουθούμε να κοιτάμε ελληνική τηλεόραση, είμαστε φοβισμένοι και δειλοί, πιστεύουμε πως αυτό που ζούμε είναι δημοκρατία. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει πολιτισμός, πιστεύουμε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο κάτω, περιμένουμε ένα θαύμα να σωθούμε και εξακολουθούμε να χορεύουμε στο ρυθμό της Πάολα και του Παντελίδη.
Η υποταγή από την αντίδραση απέχει πολύ, μπορεί όμως να απέχει και ελάχιστα…