Ή μήπως, πράγματι είμαστε εντελώς βλάκες, που τους αφήσαμε και εξακολουθούμε να τους αφήνουμε ανενόχλητους να εκτελούν τα σχέδιά τους;
Και ποιος θα δώσει απαντήσεις σε όλα μας τα ερωτήματα, για το σήμερα και για το αύριο;
- Είναι καλοκαίρι μωρέ, άσε τώρα τις σοβαρές κουβέντες, που θα πας διακοπές; Αυτά μου είπε μια γνωστή και κατάλαβα τον λόγο που το άθλιο σύστημα βρήκε πρόσφορο έδαφος.
- Διακοπές; Γιατί έχεις λεφτά για διακοπές; της απάντησα.
- Έλα μωρέ για πέντε έξι μέρες κάτι έχω, είπε εκείνη.
Αλήθεια, όταν θα τελειώσουν τα «ίσα – ίσα», τα «έλα μωρέ», τα «κάτι λίγα ακόμα στην τράπεζα», τι θα γίνει; Μήπως τότε αγανακτήσουμε συνειδητά;
Και όταν συνειδητοποιήσουμε, πως εκτός από φτωχοί, είμαστε και εξαπατημένοι, τι θα κάνουμε; Θα αναθεματίσουμε την μοίρα μας ή θα μουντζώσουμε την βλακεία μας; Θα επαναστατήσουμε ή θα συνεχίσουμε να αυτοτιμωρούμαστε;
Θα εξακολουθήσουμε να περπατάμε με σκυμμένο κεφάλι ή θα το γυρίσουμε από μια άλλη πλευρά, αντίθετη από εκείνη που είχαν οι τελευταίες μας βλέψεις;
Ναι, πράγματι είναι καλοκαίρι, αλλά ο Σεπτέμβρης είναι πολύ κοντά και εμείς εξακολουθούμε να παρακολουθούμε το σήριαλ «Πώς να διασώσετε την Ελλάδα».
Μόνο που ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έχει ήδη χρεοκοπήσει και το υπόλοιπο θα πάρει σύντομα τον ίδιο δρόμο.
Και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, γιατί όλοι εμείς, είμαστε εξαφανισμένοι. Σχολιάζουμε στο διαδίκτυο, λέμε μεταξύ μας μερικές κουβέντες, νιώθουμε μέσα μας την κατάσταση αλλά τίποτε άλλο, μέχρι εκεί…
Βέβαια θα μου πεις: Nihil est incertius volgo, όπως είπε και o Κικέρων (μτφρ: τίποτε δεν είναι πιο αβέβαιο από τον όχλο). (Κικέρων 3 Ιανουαρίου 106 π.Χ. - 7 Δεκεμβρίου 43 π.Χ.)
Τι μας κρατάει όμως όμηρους στην ίδια μας τη χώρα;
Μην ανησυχείς θα έρθουν σε λίγο να σου κάνουν «αξιολόγηση» και τότε θα σου δώσουν εκείνοι την απάντηση…
