Εννέα το βράδυ χτύπησε το θυροτηλέφωνο του σπιτιού μου. «Τι θέλετε παρακαλώ;» είπα σε ένα σοβαρό όπως έδειχνε κύριο που είχε κολλήσει τη μούρη του στην οθόνη, «είμαι υποψήφιος με το συνδυασμό της κυρίας x….»(όχι δε θα τη διαφημίσω). Μάλιστα, του είπα, ενώ άλλο ήθελα να του πω «θα ήθελα να σας δώσω κάποια φυλλάδια και να συζητήσουμε για τα προβλήματα του Δήμου μας», μου απάντησε.
Ορίστε;… είπα και έμεινα με ανοιχτό στόμα, ήθελα μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τι μου είχε πει κάποιος που είχε χτυπήσει στα καλά καθούμενα τη πόρτα μου, σε μια εποχή που ακούς κουδούνι και τρέμεις μήπως ο κλέφτης είναι απ’ έξω. «Αφήστε τα χαρτιά στο γραμματοκιβώτιο και θα τα δώσω στη κυρία όταν επιστρέψει», του είπα. Ντρεπόμουν να τον βρίσω, αναγκάστηκα να γίνω το προσωπικό του σπιτιού μου που μιλάει καλά ελληνικά, «α, μάλιστα…», απάντησε απογοητευμένος και απορημένος.
Εκείνη την ώρα να σου πω την αλήθεια τον λυπήθηκα, τι ήθελε; Ένα «ψηφαλάκι» πολύτιμο αλλά υποτιμημένο! Ποιος ξέρει, η Κυρία x… μπορεί να τους «ξαμόλησε» στο δρόμο, πόρτα – πόρτα, σα πλασιέ (χάθηκε και το επάγγελμα λόγω της ξενοφοβίας), εκτός και αν ήταν δική του πρωτοβουλία, 50άρης με μουστάκι, στους δρόμους να παρακαλάει να τον ψηφίσουν; Δε ντρεπόταν; Το κάνει αυτό που; Σε μια εποχή που ακούς για πολιτική και θέλεις να κάνεις έγκλημα, ακούς για νόμους και θέλεις να σκίσεις τα διπλώματά σου, ακούς για βουλευτές και θέλεις να πάρεις γιαούρτι, ακούς για κράτος και κοιτάς δεξιά, αριστερά να το βρεις.
Τι να πω… μου θύμισε τις κυρίες με τους κότσους που χτυπούσαν το κουδούνι του σπιτιού μας και έλεγαν με τσιριχτή φωνή «να σας δώσουμε το περιοδικό Ξ….» και η γιαγιά μου ούρλιαζε, «φύγετε από δω, είμαστε ορθόδοξοι». Έτσι μου ήρθε και εμένα να ουρλιάξω «φύγετε από δω, μας κάψατε». Δεν αργούν οι εκλογές, κι όμως θα πάω να ψηφίσω, δεν έχω πολλές φορές την επιλογή της τύχης μου.
Χρονογράφημα στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 21/10/2010
