Μπήκε ο Αύγουστος και σαν χθες μου φαίνεται που έγραφα πέρσι για την ίδια εποχή. Πρώτη φορά με βρίσκει ο Αύγουστος στην Αθήνα(κάθε πέρσι και καλύτερα) και να σου πω την αλήθεια δε με πειράζει και τόσο πολύ. Εξάλλου εφέτος δεν ένιωθα την ανάγκη να πάω διακοπές! Φοβάμαι να χαλάσω λεφτά. Δε ξέρω τι μας περιμένει. Ο Σεπτέμβριος είναι πολύ κοντά για να ανοιχτώ περισσότερο απ’ ότι έχω ήδη, όχι μόνο εγώ αλλά πολλοί γύρω μου απ’ ότι ακούω.
Φέτος γιαγιάδες, παππούδες και γονείς στην επαρχία κάνουν το σταυρό τους που θα δουν επιτέλους εγγόνια, παιδιά, νυφούλες και γαμπρούς στο σπίτι τους.
Οι περισσότεροι δε πήραν τα νησιά αλλά τα χωριά.
Πήγαν εκεί που είχαν να πάνε χρόνια, εκεί που τους παρακαλούσαν να μείνουν λίγες μέρες παραπάνω από ένα μόνο Σαββατοκύριακο (ίσως) το χρόνο. Εκεί που τους υπόσχονται φρέσκα αυγά, όλα έτοιμα στο πιάτο, κόκορα μακαρονάδα, φρέσκο τυράκι. Αλλά δε είχε πάρει κανείς αυτές τις προτάσεις σοβαρά.
Καλοκαίρι με τους γονείς και τους συγγενείς στην επαρχία; Αν είναι δυνατόν…. Χωρίς μαύρισμα, χωρίς ρεσεπσιον, χωρίς καφέ στη σάλα του ξενοδοχείου, χωρίς να δεις ένα διάσημο στη δίπλα ξαπλώστρα, χωρίς πασαρέλα στα δρομάκια των νησιών; Εσύ ; Που είχες συνηθίσει στη πολυτέλεια, στο παρεό των 150 ευρώ, στη σαγιονάρα τη μαρκέ που κουνάς σταυροπόδι, στο γυαλί το πανάκριβο που φοράς ακόμα και όταν κολυμπάς;
Πως θα συνηθίσεις που περιμένεις γκρινιάζοντας όλο το χρόνο πότε θα έρθει ο Αύγουστος για να ξεσπάσεις στα μπαράκια των νησιών κάνοντας καμάκι, σπάζοντας ταμπού και ηθική, ρίχνοντας ευθύνες στους ξένους παραθεριστές που έρχονται να ακολουθήσουν τις συνήθειές σου;
Καλά εφέτος δε σου δώσανε δάνειο διακοπών; Αχ… πως θα αντέξεις εφέτος νεοέλληνα, στο χωρίο, του χρόνου στην Αθήνα, του παρά-χρόνου πού; Στη φυλακή;
Όπου και αν είσαι Καλές Διακοπές.
